Een van de meest bepalende sociale ervaringen die ik heb gehad, was mijn deelname aan een vrijwilligersproject in een andere stad. Tijdens deze periode werkte ik samen met een diverse groep mensen, waaronder lokale bewoners en andere vrijwilligers uit verschillende achtergronden. We richtten ons op het organiseren van educatieve activiteiten voor jongeren uit achtergestelde wijken. Het evenement dat me het meest bijbleef was een gezamenlijke dag waarop we samen een speelplaats opknapten en een workshop organiseerden over sociale vaardigheden. Tijdens deze dag voelde ik een sterke verbondenheid met mijn teamgenoten. We lachten samen, deelden verhalen en werkten hard om onze doelen te bereiken. Ik merkte dat de kracht van samenwerking en open communicatie leidde tot een gevoel van gemeenschappelijkheid en vertrouwen. Gedurende deze ervaring was ik vaak overweldigd door positieve emoties zoals enthousiasme en dankbaarheid, maar ook door momenten van onzekerheid bij het omgaan met taal- en cultuurverschillen. Toch leerde ik dat onderlinge empathie en respect essentieel zijn om echt verbinding te maken. Deze ervaring heeft mijn kijk op vriendschappen en sociale connecties sterk beïnvloed. Ik heb ingezien dat oprechte relaties gebaseerd zijn op wederzijds begrip, steun en het delen van ervaringen, zelfs als die verschillen. Het heeft me geleerd om open te staan voor nieuwe mensen en om de meerwaarde van diverse achtergronden te waarderen. Deze lessen blijven me inspireren om actief betrokken te blijven bij sociale initiatieven en om mijn netwerk te verrijken met authentieke connecties.

Een van de meest vormende sociale ervaringen in mijn leven was het organiseren van een buurtfeest tijdens mijn tienerjaren. Het vond plaats in de zomer van 2015, in de gemeenschappelijke tuin van ons appartementencomplex in Utrecht. Ongeveer vijftig buren van alle leeftijden – van peuters tot gepensioneerden – waren aanwezig, samen met mijn eigen vriendengroep van school. Het begon allemaal toen ik merkte dat onze buurt, ondanks de nabijheid van de woningen, erg anoniem aanvoelde. Mijn ouders spraken alleen met directe buren, en ik kende nauwelijks de namen van mensen drie deuren verderop. Samen met de buurtbewoner meneer De Vries (een gepensioneerde leraar) en mijn vriendin Sanne nam ik het initiatief om een barbecue te organiseren. We verdeelden taken: ik regelde de muziek en spelletjes, Sanne coördineerde de voedselpotluck, en meneer De Vries benaderde de oudere bewoners persoonlijk. Tijdens het evenement voelde ik eerst spanning – zouden mensen werkelijk verbinding maken? Maar al snel zag ik hoe de 80-jarige mevrouw Jansen lachend een gesprek voerde met mijn 16-jarige vriend Tom over haar jeugd in de jaren 50, terwijl de kinderen van de Syrische vluchtelingenfamilie Al-Rashid samen speelden met Nederlandse leeftijdsgenootjes. Er werd gelachen, er werden telefoonnummers uitgewisseld, en er ontstonden spontaan plannen voor wekelijkse koffieochtenden. De belangrijkste les die ik leerde is dat sociale verbinding actieve investering vereist. Vriendschappen en gemeenschapsbanden groeien niet vanzelf – ze vragen om moed om het eerste contact te leggen, om aandacht voor andersheid, en om gedeelde verantwoordelijkheid. Sindsdien ben ik bewuster in het onderhouden van relaties, niet alleen met leeftijdsgenoten maar ook tussen generaties. Ik begreep dat echte verbinding ontstaat wanneer we verder kijken dan onze directe sociale bubbel, en dat een diverse gemeenschap juist rijker maakt in plaats van bedreigend. Deze ervaring heeft mijn kijk op vriendschap verbreed: het is niet alleen gedeelde interesses of leeftijd, maar vooral wederzijdse nieuwsgierigheid en de bereidheid om van elkaars verschillen te leren. Nu, jaren later, spreek ik nog steeds regelmatig met meneer De Vries, en de buurtapp-groep die na het feest ontstond, coördineert nog steeds hulp bij verhuizingen of ziekte. Het toont me dat een enkele gedeelde ervaring een web van verbondenheid kan weven dat jaren meegaat.