Een specifiek moment dat ik me herinner, was toen mijn vriend me aanmoedigde om deel te nemen aan een openbare spreekwedstrijd. Ik was altijd erg terughoudend om voor een groep te spreken, omdat ik me onzeker voelde over mijn presentatievaardigheden. Mijn vriend merkte mijn aarzeling en zei: "Je hebt een interessante boodschap, waarom zou je het niet delen? Het is de moeite waard en je zult er alleen maar van leren." Zijn woorden gaven me het vertrouwen om mijn angst te overwinnen en de uitdaging aan te gaan. De sprong voelde aanvankelijk erg spannend en zenuwslopend. Tijdens mijn presentatie voelde ik mijn hart bonzen en was ik bang dat ik zou falen. Maar zodra ik begon te spreken, merkte ik dat ik mijn zenuwen kon beheersen en dat ik mijn verhaal duidelijk kon overbrengen. Het gevoel van die eerste succesvolle stap was ongelooflijk bevrijdend en gaf me een groot zelfvertrouwen. Uit deze ervaring heb ik geleerd dat het belangrijk is om uit mijn comfortzone te stappen als ik wil groeien. Mijn vriend speelde een cruciale rol door me aan te moedigen en mijn potentieel te zien, zelfs toen ik dat zelf nog niet deed. Sindsdien ben ik meer geneigd om uitdagingen aan te gaan en nieuwe dingen te proberen, omdat ik weet dat ik vaak meer aankan dan ik denk. Het heeft mijn aanpak van uitdagingen positief beïnvloed; ik zie ze nu als kansen om te leren en te groeien in plaats van als obstakels.

Tijdens mijn studie was er een moment dat mijn vriendin Laura me overhaalde om mee te doen aan een debatwedstrijd, iets waar ik altijd voor terugdeinsde. Ik was van nature verlegen en het idee om voor een groot publiek te spreken maakte me misselijk. Laura, die zelf ervaren was in debatteren, speelde een cruciale rol. In plaats van me onder druk te zetten, benaderde ze het met geduld en aanmoediging. Ze zei: "Ik weet dat je de kennis en argumenten hebt - het enige wat je hoeft te doen is je stem te laten horen." Ze oefende wekenlang met me, gaf constructieve feedback en herinnerde me er steeds aan dat fouten maken menselijk is. Op de dag zelf stond ze in de zaal en gaf me een geruststellende knik net voordat ik het podium op moest. De sprong wagen voelde als een rollercoaster. Terwijl ik naar voren liep, bonkte mijn hart in mijn keel. Maar zodra ik begon te spreken, verdween de nervositeit langzaam en voelde ik een vreemde opwinding. Het was alsof ik een deel van mezelf ontdekte dat ik niet kende. Het resultaat was verrassend - onze team won niet, maar ik ontving lof voor mijn argumentatie en presentatie. Die ervaring leerde me twee waardevolle lessen: dat groei bijna altijd plaatsvindt net buiten je comfortzone, en dat voorbereiding en steun van anderen angsten kunnen transformeren in kansen. Sindsdien ben ik anders naar uitdagingen gaan kijken. In plaats van ze direct af te wijzen, vraag ik me nu af: "Wat kan ik leren, zelfs als ik faal?" Die mentaliteit heeft me geholpen bij sollicitaties, het leren van nieuwe vaardigheden en het aangaan van moeilijke gesprekken. Laura's steun herinnerde me eraan dat we vaak capabeler zijn dan we denken - we hebben soms alleen iemand nodig die in ons gelooft voordat we in onszelf kunnen geloven.