Op mijn 22e heb ik voor het eerst echt kunnen ervaren wat het betekent om mezelf te zijn in het nachtleven. Als non-binair en lesbisch vond ik het soms moeilijk om mijn plek te vinden in een wereld die niet altijd openstaat voor diversiteit. Maar mijn bezoek aan Café Saarein in Amsterdam was een keerpunt voor mij. Daar voelde ik me meteen welkom en veilig. Het was een plek waar ik zonder oordeel mezelf kon zijn, mijn identiteit kon uitdrukken en mijn verhaal kon delen. Tijdens een avond in Café Saarein had ik een inspirerend gesprek met iemand die vergelijkbare ervaringen deelde. Die ontmoetingen gaven me kracht en het vertrouwen dat ik niet alleen ben in mijn reis. Deze ervaringen hebben mijn gevoel van veiligheid en gemeenschapszin enorm versterkt. Ze lieten me zien dat er plekken en mensen zijn die mijn identiteit omarmen en waarderen. Het nachtleven heeft me geholpen om mezelf te accepteren en mijn authenticiteit te omarmen. Het is een plek waar ik niet alleen plezier heb, maar ook groei en bevestiging vind. Deze herinneringen blijven me motiveren om trots te zijn op wie ik ben en om te blijven zoeken naar vreugde, verbondenheid en vrijheid in mijn eigen uniciteit.

Het was een koude avond in Amsterdam toen ik voor het eerst de warme gloed van Café Saarein binnenstapte. Op mijn 22 jaar, non-binair en lesbisch, had ik altijd het gevoel gehad dat ik me in uitgaansgelegenheden moest vermommen – een toneelstuk waar ik nooit voor had gekozen. Maar hier, tussen de retro inrichting en de regenboogvlaggen, voelde alles anders. De sfeer was meteen herkenbaar – niet alleen vanwege de zichtbare symbolen, maar door de ongedwongen manier waarop mensen zichzelf waren. Er hing een gevoel van collectieve opluchting in de lucht, alsof we allemaal eindelijk hadden gevonden wat we zochten: een plek waar we niet hoefden uit te leggen wie we waren. Die avond raakte ik in gesprek met iemand die, net als ik, de reis van zelfontdekking had doorgemaakt. We wisselden verhalen uit over het navigeren tussen verwachtingen en authenticiteit, over die momenten van eenzaamheid voordat we onze gemeenschap vonden. Het was een gesprek dat verder ging dan oppervlakkige connectie – het voelde als thuiskomen in iemanders verhaal. Wat me het meest bijbleef was het besef dat veiligheid niet alleen gaat over afwezigheid van gevaar, maar over de aanwezigheid van begrip. In Café Saarein hoefde ik niet na te denken over hoe ik liep, welke woorden ik gebruikte of hoe ik me presenteerde. Voor het eerst sinds ik me kon herinneren, was ik volledig aanwezig in mijn eigen lichaam, omringd door mensen die dat vierden. Deze ervaringen hebben me geleerd dat gemeenschap niet iets is wat je vindt, maar wat je samen bouwt – steen voor steen, gesprek voor gesprek. Elke avond in die veilige haven herinnerde me eraan dat onze verhalen er toe doen, dat onze aanwezigheid belangrijk is, en dat er altijd plekken zijn waar we volledig onszelf mogen zijn. Nu, wanneer ik door de stad loop, draag ik die zekerheid met me mee – niet als een schild, maar als een herinnering aan wat mogelijk is wanneer we ruimte maken voor elkaars waarheid.