Toen ik op mijn 22e terugkijk op mijn reis met spiritualiteit en geloof, voel ik een diepe dankbaarheid voor de weg die ik heb afgelegd. Als non-binair persoon en lesbisch vrouw heb ik altijd gezocht naar een manier om mijn identiteit te verbinden met mijn spirituele overtuigingen, terwijl ik vaak geconfronteerd werd met de complexe relatie tussen religie en LGBTQ+ zijn. Mijn christelijke achtergrond was altijd een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. Ooit groeide ik op in een gemeenschap waar geloof en traditie centraal stonden. Maar naarmate ik mezelf beter leerde kennen, kwam ik erachter dat mijn identiteit niet altijd volledig werd erkend of geaccepteerd binnen die omgeving. Het was een periode van twijfel en strijd, waarin ik me afvroeg of ik mijn geloof en mezelf kon combineren zonder mijn authenticiteit op te geven. Gelukkig vond ik uiteindelijk een keerpunt in een progressieve kerk die openstond voor diversiteit en inclusie. Hier voelde ik voor het eerst dat ik mijn volledige zelf kon zijn, zonder angst voor afwijzing. De acceptatie die ik daar ervaarde was niet vanzelfsprekend, maar het was een bevestiging dat mijn geloof niet per se beperkt hoeft te zijn door traditionele interpretaties. In deze gemeenschap leerde ik dat spiritualiteit niet statisch is, maar juist kan groeien en zich aanpassen aan mijn persoonlijke reis. Door mijn ervaringen heb ik geleerd dat mijn LGBTQ+ identiteit en mijn geloof niet tegenstrijdig hoeven te zijn. Integendeel, ik heb ontdekt dat mijn identiteit mijn geloof verdiept en dat mijn geloof mijn kracht geeft om mezelf te omarmen. Het verzoenen van deze twee aspecten van mezelf is een voortdurende proces geweest, waarin ik heb geleerd dat mijn authenticiteit niet alleen mag bestaan, maar juist waardevol is. Mijn visie op inclusieve spiritualiteit is er een waarin diversiteit wordt omarmd en waarin iedereen de ruimte krijgt om zichzelf te zijn. Spirituele gemeenschappen die openstaan voor verschillende identiteiten en achtergronden bieden niet alleen een thuis voor velen zoals ik, maar versterken ook de kracht en diepgang van het geloof. Ik geloof dat ware spiritualiteit gebaseerd is op liefde, acceptatie en het erkennen van de unieke reis van ieder mens. Deze reis heeft me geleerd dat ik niet alleen mijn geloof en mijn LGBTQ+ identiteit kan combineren, maar dat ze elkaar versterken. Mijn verhaal is er een van hoop en authenticiteit, en ik hoop dat meer gemeenschappen zullen leren om inclusief te zijn, zodat iedereen de vrijheid voelt om zichzelf te zijn in de spirituele ruimte.

Mijn naam is Kai, ik ben 22 jaar oud, en mijn leven is een voortdurende ontdekkingstocht tussen twee werelden die lang onverenigbaar leken: mijn non-binaire, lesbische identiteit en mijn spirituele zoektocht die geworteld is in een christelijke achtergrond. Als kind voelde ik de warmte van de kerkbanken, de geruststellende ritmes van gebeden en liederen. Maar er groeide ook een stil verdriet in mij – het besef dat de verhalen die werden verteld nooit over iemand zoals ik gingen. De taal was binair, de liefde werd in hokjes geplaatst, en ik voelde me een vreemde in het huis dat ik als thuis had leren kennen. Toen ik op mijn achttiende eindelijk de moed vond om uit de kast te komen als non-binair en lesbisch, dacht ik dat ik moest kiezen. Ofwel mijn authenticiteit, ofwel mijn spirituele thuis. Het voelde als een onmogelijke keuze, alsof ik mezelf in tweeën moest splitsen om ergens heel te kunnen zijn. Maar toen vond ik de Emmaüskerk. Ik herinner me de eerste keer dat ik binnenstapte – de regenboogvlag die naast het kruis hing, de woorden "Iedereen is welkom" die niet slechts een leus leken. De predikant sprak over de liefde van God die alle grenzen overschrijdt, en voor het eerst hoorde ik een boodschap die ruimte maakte voor mij. Hier werd mijn identiteit niet getolereerd, maar gevierd als een deel van de goddelijke schepping. Het verzoenen van mijn geloof en identiteit werd een heilige reis. Ik leerde dat dezelfde God die de veelkleurigheid van de schepping heeft gemaakt, ook de diversiteit van gender en seksualiteit heeft gewild. Mijn lesbische liefde is geen zonde, maar een weerspiegeling van de onvoorwaardelijke liefde waar spiritualiteit over gaat. Mijn non-binaire zijn is geen vergissing, maar een uitdrukking van het mysterie dat verder gaat dan binaire categorieën. Mijn spiritualiteit is nu als een rivier die door een uitgestrekt landschap stroomt – ze neemt vele vormen aan, omarmt tegenstrijdigheden, en weigert zich te laten beperken door menselijke muren. Soms bid ik in de stilte van mijn kamer, soms vind ik heiligheid in de gedeerde blik van mijn vriendin, soms voel ik het goddelijke in een protest voor gelijke rechten. Ik geloof nu in een spiritualiteit die ruimte maakt voor twijfel, die vragen stelt, die diversiteit niet als probleem ziet maar als geschenk. Een spiritualiteit waar trans mensen de sacramenten kunnen bedienen, waar lesbische stellen hun liefde kunnen zegenen, waar non-binaire mensen kunnen prediken. Mijn geloof is niet kleiner geworden – het is juist uitgedijd, rijker, menselijker. Het heeft de muren afgebroken die anderen hadden opgetrokken en heeft een tent opgeslagen waar iedereen welkom is. Mijn spiritualiteit en mijn identiteit zijn niet langer op gespannen voet – ze dansen samen, ze zingen hetzelfde lied, ze vertellen hetzelfde verhaal van bevrijding en heelheid. En dat verhaal is nog lang niet af.