Mijn naam is [Jouw Naam], ik ben 24 jaar oud en identificeer mezelf als non-binair en lesbisch. Mijn reis in het LGBTQ+ activisme is er een van passie, doorzettingsvermogen en diepe verbondenheid met mijn gemeenschap. Vanaf het begin heb ik gezocht naar manieren om een verschil te maken en een veilige plek te creëren voor iedereen die zich niet in de traditionele hokjes voelt passen. Een van de meest betekenisvolle ervaringen was mijn rol als mede-organisator van onze lokale Pride-mars. Het organiseren van dit evenement gaf me niet alleen een platform om mijn stem te laten horen, maar het versterkte ook mijn zelfvertrouwen en mijn gevoel van doel. Het zien van een menigte mensen die samenkwamen, vierden wie ze zijn en zich vrij voelden om zichzelf te zijn, was voor mij een krachtig bewijs dat onze gemeenschap krachtig en veerkrachtig is. Deze ervaringen hebben mijn gevoel van verbondenheid verdiept en mijn overtuiging versterkt dat inclusieve en veilige ruimtes essentieel zijn voor iedereen, vooral voor gemarginaliseerde groepen binnen de LGBTQ+ gemeenschap. Ik geloof dat we moeten blijven werken aan het toegankelijk maken van deze ruimtes, zodat niemand zich buitengesloten voelt. Voor de toekomst zie ik een wereld voor me waarin LGBTQ+ gemeenschapsopbouw nog inclusiever is. Een wereld waarin iedereen, ongeacht genderidentiteit of seksuele oriëntatie, zich welkom en erkend voelt. Ik hoop bij te dragen aan een samenleving waarin diversiteit wordt gevierd en waarin we samen blijven streven naar gelijkheid, begrip en liefde voor iedereen. Mijn activisme is niet alleen een manier om verandering teweeg te brengen, maar ook een bron van kracht en inspiratie voor mezelf en voor anderen.

Het begon met een leegte die ik niet kon benoemen. Op mijn vierentwintigste draag ik de woorden nu als een mantel van kracht: non-binair, lesbisch. Maar de reis ernaartoe was eenzaam. Het gevoel nergens volledig thuis te horen, alsof ik in twee werelden tegelijk leefde en in geen van beide echt paste. Tot ik de kracht van ‘wij’ ontdekte. Mijn wapen tegen die eenzaamheid werd activisme. De eerste vergadering voor de lokale Pride mars was als thuiskomen in een huis dat ik niet wist dat bestond. Als mede-organisator hielp ik niet alleen een mars op poten zetten; ik bouwde een brug tussen mijn eenzame eiland en een vasteland van gelijkgestemde zielen. Het begon met flyers plakken en social media-posts, maar elk gesprek, elke blik van herkenning, voelde als een steen die ik legde voor een pad waarop anderen na mij zouden lopen. Die ervaring gaf me iets fundamenteels terug: een stem. Niet zomaar een stem om te spreken, maar een die gehoord werd, gewaardeerd, die ertoe deed. Het gaf me het onwankelbare zelfvertrouwen om te zeggen: "Ik ben genoeg, precies zoals ik ben." Mijn identiteit was niet langer een vraagteken, maar een kompas geworden. De verbondenheid die ik voelde in die drukte van de vergaderzaal, tussen de regenboogvlaggen en de gedeelde vastberadenheid, was sterker dan welk gevoel van isolement dan ook. Hier, tussen mensen die strijden voor elkaars recht om te zijn, vond ik mijn doel: niet alleen bestaan, maar bloeien, en anderen helpen hetzelfde te doen. Mijn visie voor de toekomst? Die is even helder als de regenboog die we met trots dragen. Ik droom van gemeenschapsopbouw die verder reikt dan de zichtbare meerderheid. Meer dan alleen safe spaces – ik streef naar *thuiskomst-ruimtes*. Ruimtes waar zwarte queer personen, trans personen van kleur, mensen met een beperking en iedereen in de marges niet alleen welkom zijn, maar het middelpunt vormen. Waar hun ervaringen de blauwdruk zijn, hun stemmen de leiding hebben. Een gemeenschap die actief luistert, zich uitrekt en groeit om iedereen te omarmen, vooral degenen voor wie de strijd het zwaarst is. Dit is mijn verhaal. Een verhaal van eenzaamheid die transformeerde in verbondenheid, van twijfel die omsloeg in doel. En het mooiste is: het is nog maar net begonnen. Samen bouwen we niet alleen aan een mars, maar aan een wereld waar iedereen, in alle prachtige diversiteit, vrijuit zichzelf kan zijn. En in die wereld weet ik nu zeker: ik hoor er thuis.