Als 22-jarige non-binaire persoon met een lesbische seksuele geaardheid heb ik mijn ervaringen met LGBTQ+ representatie in de media altijd als heel belangrijk ervaren. Toen ik voor het eerst een LGBTQ+ personage op tv zag dat op mij leek, voelde ik een enorme opluchting en verbondenheid. Het was voor mij een moment van erkenning en bevestiging dat ik niet alleen ben in mijn gevoelens en identiteit. Deze representatie heeft mijn zelfbeeld positief beïnvloed, omdat ik me minder geïsoleerd voelde en begon te geloven dat ik mezelf kon accepteren zoals ik ben. Het heeft mijn gemeenschapsgevoel versterkt, doordat ik me meer verbonden voelde met anderen die hetzelfde doormaken of zich identificeren als LGBTQ+. De media hebben een grote rol gespeeld in mijn proces van zelfacceptatie. Het zien van diverse en authentieke verhalen gaf me de kracht om trots te zijn op mijn non-binaire identiteit en mijn lesbische geaardheid. Toch hoop ik dat de toekomst meer zal bieden aan een nog bredere en intersectionelere representatie. Ik zou graag meer personages willen zien die niet alleen LGBTQ+ zijn, maar ook verschillende achtergronden, culturen en ervaringen belichten. Zo kunnen we een vollere en eerlijkere afbeelding krijgen van wie wij allemaal zijn, en kunnen jonge mensen zoals ik zich nog meer herkennen en zichzelf volledig omarmen.

Als 22-jarige non-binaire lesbienne kijk ik met gemengde gevoelens terug op hoe de media mijn identiteitsvorming heeft beïnvloed. Mijn zoektocht naar herkenning in films, series en boeken voelde vaak als schuilen in de schaduwen – totdat er eindelijk een personage verscheen dat een glimp van mijn werkelijkheid liet zien. Ik herinner me nog goed die avond dat ik voor het eerst een non-binair personage tegenkwam in een serie. Plots zat daar iemand die, net als ik, het gevoel had tussen de hokjes te vallen. Iemand wiens voornaamwoorden werden gerespecteerd, wiens identiteit niet werd weggezet als fase of trend. Die ene scène waar het personage uitlegde waarom 'zij' en 'hij' niet pasten – ik moest de aflevering pauzeren omdat mijn handen trilden. Eindelijk werd mijn innerlijke strijd ergens uitgezonden, hoe klein het scherm ook was. Die representatie deed iets met me dat jaren van onzekerheid begon te helen. In plaats van mezelf voortdurend te moeten uitleggen, zag ik dat er anderen waren zoals ik. Het gaf me de moed om tegen mijn vrienden te zeggen: "Ik gebruik die/hen." Het hielp me te beseffen dat mijn lesbische identiteit en non-binaire zijn niet botsen, maar samenkomen in wie ik ben. Toch besef ik me hoe beperkt die representatie vaak blijft. Te vaak zijn LGBTQ+ personages bijrollen, hun verhaal ondergeschikt aan dat van cisgender heteropersonages. Of erger: hun plotlijnen draaien om lijden en trauma, zonder ruimte voor vreugde en alledaagsheid. Wat ik hoop te zien? Meer verhalen waarin queer personages gewoon mogen bestaan zonder uitleg of excuus. Waar een non-binair persoon niet alleen als 'de non-binaire vriend' fungeert, maar de hoofdrol speelt in een romcom. Waar lesbische relaties worden getoond in al hun diversiteit, zonder fetisjering. Waar intersectionaliteit centraal staat – queer personages van kleur, met een beperking, uit verschillende sociale klassen. De kracht van authentieke representatie is dat ze niet alleen spiegels biedt aan mensen zoals ik, maar ook ramen opent voor anderen. Elke keer dat ik mezelf herkende in een personage, groeide mijn trots. En elke keer dat ik zag hoe zo'n verhaal iemands perspectief verruimde, besefte ik: dit is hoe we verandering creëren – door verhalen die verbinden in plaats van uitsluiten. Mijn verhaal met media-representatie is er een van geleidelijke erkenning. Van een eenzaam zoeken naar bevestiging naar het besef dat mijn bestaansrecht geen uitzondering zou moeten zijn, maar vanzelfsprekend. En hoewel er nog een lange weg te gaan is, koester ik die momenten van herkenning als kostbare bevestiging: jij bent valide, jij bent zichtbaar, jij bent niet alleen.