Toen ik 22 jaar oud was, begon ik mijn reis door de LGBTQ+-gezondheidszorg op een manier die mijn kijk op medische zorg fundamenteel heeft veranderd. Als non-binair persoon en lesbisch, heb ik in mijn leven verschillende ervaringen gehad die mijn welzijn en zelfbeeld hebben beïnvloed. Een van de meest betekenisvolle momenten was toen ik voor het eerst een arts bezocht die mijn pronouns respecteerde en me echt valideerde. Die ervaring gaf me niet alleen een gevoel van erkenning, maar ook het vertrouwen dat ik bij de juiste zorgverlener terecht kon. Deze positieve ervaring maakte me bewust van hoe belangrijk het is dat zorgverleners LGBTQ+-kwesties begrijpen en actief inclusieve praktijken toepassen. Het voelde alsof ik niet meer alleen was in mijn identiteit, en dat mijn gezondheid en welzijn serieus genomen werden. Het gaf me hoop dat de zorg voor LGBTQ+ personen kan verbeteren als er meer aandacht komt voor sensitiviteit en kennis over deze onderwerpen. Voor de toekomst hoop ik dat er meer verplichte LGBTQ+-sensitiviteitstrainingen komen voor alle zorgverleners. Alleen door bewustwording en educatie kunnen we zorgen dat elke persoon, ongeacht genderidentiteit of seksuele geaardheid, zich veilig en gerespecteerd voelt tijdens medische consulten. Ik geloof dat het investeren in deze kennis niet alleen de kwaliteit van zorg verbetert, maar ook bijdraagt aan een inclusieve gezondheidszorg waarin iedereen zich gehoord en erkend voelt.

Als 22-jarige non-binaire lesbienne voelt mijn gezondheidszorgreis vaak aan als lopen door een doolhof waar sommige gangen verlicht zijn met begrip, terwijl andere verdwijnen in de schaduw van onwetendheid. Die ene keer dat een arts mijn voornaamwoorden zonder aarzelen respecteerde en mij zag zoals ik ben – niet als een medisch raadsel maar als een heel persoon – voelde als thuiskomen in mijn eigen lichaam. Het was tijdens een routinecontrole dat ik voor het eerst de kracht van echte validatie ervoer. De arts sprak mij consequent correct aan, stelde vragen over mijn relatie zonder aannames, en behandelde mijn lesbische identiteit als even vanzelfsprekend als mijn non-binaire zijn. Die consultatie duurde misschien maar twintig minuten, maar de resonantie ervan draag ik maanden later nog met me mee. Plots besefte ik: dit is hoe zorg hoort te voelen – niet als een gevecht om erkenning, maar als een samenwerking aan welzijn. Deze ervaring heeft mijn begrip van toegankelijke zorg fundamenteel verschoven. Waar ik voorheen tevreden was met het ontbreken van openlijke discriminatie, weet ik nu dat echte inclusie actieve bevestiging vereist. Het gaat niet alleen over wat zorgverleners níét doen (verkeerde voornaamwoorden gebruiken, heteronormatieve aannames maken), maar om wat ze wél doen: bewust ruimte creëren waarin alle identiteiten even waardevol zijn. Mijn hoop voor de toekomst? Dat elke zorgverlener verplichte LGBTQ+-sensitiviteitstraining volgt – niet als vrijblijvende bijscholing, maar als essentieel onderdeel van medische opleidingen. Ik droom van spreekkamers waar geen "geluk" nodig is om de juiste zorg te vinden, maar waar begrip de standaard is. Waar elke non-binaire persoon, elke lesbienne, elk LGBTQ+-lid weet: hier hoef ik niet eerst mezelf uit te leggen voordat ik geholpen word. Want uiteindelijk gaat inclusieve gezondheidszorg niet over speciale behandeling – het gaat over gelijke behandeling in een wereld die onze realiteit nog te vaak als uitzondering ziet.