Toen ik 24 jaar oud was, stond ik op een LGBTQ+ evenement dat mijn wereld compleet veranderde. Als non-binaire persoon en panseksueel was ik altijd op zoek naar manieren om mezelf beter te begrijpen en verbonden te voelen met anderen die mijn ervaringen deelden. Tijdens dat evenement ontmoette ik mensen die niet alleen mijn gevoelens en identiteiten herkenden, maar die ook open en ondersteunend waren. Deze ontmoetingen vormden het begin van sterke vriendschappen die gebaseerd waren op begrip, respect en authenticiteit. We deelden onze verhalen, angsten en successen, en leerden van elkaars ervaringen. Door deze vriendschappen voelde ik me niet alleen geaccepteerd, maar ook krachtiger en zelfverzekerder in wie ik ben. Ze gaven me het vertrouwen om mezelf volledig te uiten en mijn stem te laten horen. Deze ondersteunende relaties binnen de LGBTQ+ gemeenschap hebben mijn leven enorm verrijkt. Ze hebben mijn welzijn versterkt door me een gevoel van verbondenheid en acceptatie te bieden dat ik nergens anders vond. Dankzij deze vriendschappen ben ik gegroeid in zelfvertrouwen en durf ik nu vol trots mijn identiteit te omarmen. Ze herinneren me eraan dat ik nooit alleen ben en dat er altijd een gemeenschap is die me ondersteunt en me helpt te stralen zoals ik ben.

Het was een druilerige zaterdag in oktober toen ik voor het eerst alleen naar een Queer Youth-bijeenkomst ging. Mijn handen trilden terwijl ik de deur opendeed van het regenboogversierde buurthuis. Als 24-jarige non-binair persoon die pas recent hun panseksualiteit had omarmd, voelde ik me een vreemde eend in de bijt - te oud voor tienergroepen, te onervaren voor de volwassen LGBTQ+ scene. Bij de koffietafel stond ik onhandig met mijn kopje, totdat een persoon met felroze haar naast me zei: "Je houdt dat kopje alsof het elk moment kan ontploffen." Ik moest lachen. Sam, zoals ik later leerde, was non-binair en werd mijn eerste echte queer vriend. Die dag ontmoette ik ook Robin, een panseksuele vrouw die me zonder oordeel mijn verhaal liet vertellen. Wat begon als wekelijkse bijeenkomsten groeide uit tot iets magisch. We organiseerden "queer picknicks" in het park waar we onze favoriete boeken deelden, huilend naar Troye Sivan's muziek luisterden, en elkaars gekozen namen oefenden. Toen ik voor het eerst mijn nieuwe naam hoorde tijdens een etentje - "Alex, wil je de soep doorgeven?" - voelde het alsof er eindelijk iemand echt naar me keek. Deze vriendschappen hebben mijn leven getransformeerd. Waar ik vroeger mijn identiteit verstopte, loop ik nu met een opgeheven hoofd. Mijn queer vrienden leerden me dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar een superkracht. Ze vierden met me toen ik mijn eerste binder kocht, stonden klaar met chocolade en slechte films na moeilijke dagen, en herinnerden me eraan dat ik perfect ben zoals ik ben. Vandaag de dag vormen we een onwrikbaar netwerk van steun - een levend bewijs dat gekozen familie soms de sterkste banden smeedt. In hun ogen vond ik niet alleen acceptatie, maar de moed om volledig mezelf te zijn.