Mijn reis door Japan was een ware ontdekkingstocht vol unieke vervoersmiddelen en onvergetelijke ervaringen. Van de snelle shinkansen tot charmante riksja’s, elke manier van reizen bood mij een ander perspectief op dit fascinerende land. Mijn avontuur begon met de beroemde shinkansen, de supersnelle hogesnelheidstrein die me in enkele uren van Tokyo naar Kyoto bracht. Het was een indrukwekkende ervaring om op zulke hoge snelheid door het landschap te razen, terwijl ik uit het raam keek naar prachtige tempels en groene heuvels. Tijdens de rit maakte ik kennis met een lokale zakenman die me uitnodigde voor een korte conversatie, waardoor ik niet alleen de trein, maar ook het hart van de Japanse gastvrijheid leerde kennen. In Kyoto besloot ik een traditionele riksja te proberen. De riksja-rijder, een vriendelijke man met een brede glimlach, vertelde verhalen over de oude stad en haar verborgen juweeltjes. Tijdens de rit door smalle steegjes en langs serene tempeltuinen voelde ik de historische sfeer alsof ik een stap terug in de tijd zette. Een onverwachte uitdaging was de hitte en de steile heuvels, maar de persoonlijke aandacht maakte het meer dan waard. Op de eilandjes van Miyajima koos ik voor een andere bijzondere vervoerswijze: de kabelbaan naar de top van de berg. De rit bood adembenemende uitzichten op de zee en de omliggende natuur. Boven aangekomen ontmoette ik een Japanse familie die me uitnodigde voor een lokale picknick, een mooie gelegenheid om de cultuur en warmte van de mensen te ervaren. Een van de meest memorabele momenten was mijn zoektocht naar de beroemde “Shinkansen Museum” in Nagoya, waar ik per bus en fiets de omgeving verkende. De combinatie van verschillende vervoersmiddelen daagde me uit mijn reisplanning flexibel te houden en open te staan voor nieuwe ervaringen. Deze vervoersavonturen hebben mijn kijk op reizen veranderd. Ik heb geleerd dat het niet alleen gaat om de bestemming, maar vooral om de weg ernaartoe en de ontmoetingen onderweg. Elk vervoermiddel bood een unieke manier om Japan te beleven, waardoor ik niet alleen de geografie, maar ook de cultuur en de mensen echt heb leren kennen. Reizen in Japan is voor mij nu een avontuur dat je niet alleen aflegt, maar vooral ervaart en deelt.

Mijn zintuigen werden onmiddellijk overweldigd toen ik voet zette op Japanse bodem. De reis die volgde zou niet alleen een verplaatsing van punt A naar B worden, maar een transformatieve ontdekkingsreis door de ziel van dit fascinerende land, waarbij elk vervoermiddel een nieuw hoofdstuk onthulde. Mijn eerste confrontatie met de Japanse efficiëntie begon in de beroemde shinkansen, de kogel-trein die me van Tokyo naar Kyoto bracht. Terwijl het landschap voorbijflitste als een impressionistisch schilderij, viel me de sacrale stilte op - geen luidruchtige telefoongesprekken, alleen het geruststellende zoemen van perfectie. Naast me zat een oude Japanse man die mijn verbazing opmerkte. "In Japan," zei hij in zorgvuldig Engels, "is de reis geen tussenstop, maar een deel van de bestemming." Hij bood me een bento-doos aan met kunstig gerangschikte sushi, een daad van gastvrijheid die mijn verwachtingen van anoniem openbaar vervoer voor altijd veranderde. De echte uitdaging begon in de metro van Tokyo tijdens de ochtendspits. De beroemde "oshiya" of treinduwers - keurig geklede mannen met witte handschoenen - hielpen passagiers voorzichtig de overvolle wagons in. Ingeklemd tussen zakenmensen, voelde ik me aanvankelijk claustrofobisch, maar toen merkte ik hoe iedereen zijn telefoon stil zette en conversaties fluisterstil voerde. Het was chaos met perfecte etiquette, een paradox die alleen de Japanners meesterlijk beheersen. Mijn meest memorabele ontmoeting vond plaats op een regionale trein naar de Japanse Alpen. Een oudere vrouw, mevrouw Tanaka, deelde haar zitplaats met me en vertelde over haar leven als lerares Engels in de jaren 70. Toen we aankwamen bij haar station, gaf ze me een handgeschreven briefje met aanbevelingen voor lokale tempels. "De mooiste plekken," fluisterde ze, "vind je wanneer je verdwaalt." In Kyoto ontdekte ik de charme van langzamere vervoersmiddelen. Huurfietsen werden mijn redding, waarbij ik door smalle steegjes fietste waar auto's niet konden komen. Op een regenachtige middag nam ik een traditionele riksja, getrokken door een jonge man genaamd Hiroshi. Terwijl hij me door de historische wijken van Gion trok, vertelde hij over de geisha-cultuur en wees hij verborgen theehuizen aan die geen enkele gids vermeldde. De meest onvergetelijke reis maakte ik met de nachttrein van Hokkaido. Terwijl de sterren boven de besneeuwde landschappen fonkelden, deelde ik de coupé met een groep Japanse studenten die me uitnodigden voor groene thee en senbei-rijstcrackers. We speelden traditionele spelletjes en zij leerden me Japanse volksliedjes, waarbij taalbarrières oplosten in gedeelde lachbuien. De ultieme test van mijn aanpassingsvermogen kwam bij het navigeren door het complexe busnetwerk in de bergachtige regio's. Op een mistige ochtend in Koyasan raakte ik hopeloos verdwaald, maar een lokale boer stopte spontaan zijn tractor en bracht me naar mijn bestemming, onderweg stoppelend bij zijn huis voor vers geplukte manderijntjes. Deze vervoersavonturen transformeerden mijn perceptie van reizen volledig. Ik leerde dat de beste reiservaringen niet ontstaan bij het bereiken van de bestemming, maar in de tussenliggende momenten - het gedeelde bento-maaltijdje, de onverwachte vriendschappen, de spontane acts van vriendelijkheid van vreemden. Japan leerde me dat elke vorm van vervoer zijn eigen ritme en verhalen heeft, en dat het echte avontuur begint wanneer je de controle loslaat en je laat meevoeren, zowel letterlijk als figuurlijk. Nu, terug in Nederland, kijk ik anders naar mijn dagelijkse treinrit. Elke reis, hoe gewoon ook, bevat de mogelijkheid voor verbinding en verwondering - een wijsheid die me is bijgebleven lang nadat mijn Japanse reis eindigde.