Tijdens mijn stedentrip naar Porto besloot ik niet alleen de bekende bezienswaardigheden te bezoeken, maar ook de verborgen pareltjes die deze betoverende stad te bieden heeft. Mijn avontuur begon in de wijk Foz do Douro, weg van de drukke toeristische paden. Daar dwaalde ik door smalle straatjes langs de rivier de Douro, waar gezellige cafés en kleine boetieks mijn aandacht trokken. Een lokale visser vertelde me over de geschiedenis van de stad en nodigde me uit voor een traditionele portie bacalhau in een klein, familierestaurantje. Op zoek naar iets unieks, wandelde ik naar de wijk Miragaia, een van de oudste en minder bezochte wijken van Porto. Hier ontdekte ik kleurrijke gevels, gezellige pleintjes en een rustige sfeer die contrasteerde met de levendige centrum. Ik kwam terecht bij een klein atelier waar een kunstenaar mijn portret schilderde, een ervaring die mijn reis een persoonlijke touch gaf. Een van de meest memorabele momenten was mijn bezoek aan de Mercado de Bolhão, een traditionele markt waar locals hun dagelijkse boodschappen deden. Daar ontmoette ik een vriendelijke groenteboer die me meenam achter de schermen en me liet proeven van lokale delicatessen die niet in de toeristische gidsen stonden. Zijn verhalen over Porto’s geschiedenis en de veranderingen in de stad maakten mijn bezoek extra bijzonder. Tijdens een avondwandeling langs de rivier kwam ik een klein, verborgen terras tegen met uitzicht op de verlichte Ponte de Dom Luís I. Daar ontmoette ik een groep lokale muzikanten die live fado speelden. Ik werd uitgenodigd om mee te zingen en te dansen, wat de sfeer van Porto op een heel bijzondere manier vastlegde: een stad vol warmte, passie en muzikale tradities. Mijn reis naar Porto was niet alleen een ontdekking van mooie plekjes, maar vooral een ontmoeting met de hartelijkheid van haar inwoners en de authentieke charme die deze stad zo bijzonder maakt. Een onvergetelijke ervaring die ik zeker nog eens wil herbeleven.

Mijn stedentrip naar Porto begon niet op de bruisende Avenida dos Aliados, maar in de stille kronkels van Foz Velha, waar de oude vissershuizen tegen de rotsen leunden als vermoeide oude mannen. De geur van zout en gegrilde sardines hing in de lucht, vermengd met het geruis van de Atlantische Oceaan die hier al eeuwen tegen de granieten kust beukt. Op aanraden van een lokale boekhandelaar – ontmoet in de verborgen Livraria Gomes met zijn stapels stoffige eerste drukken – dwaalde ik naar de Jardim das Virtudes. Deze vergeten terrastuin, verscholen achter hoge muren, bood een betoverend uitzicht over de Douro zonder de toeristische drukte. Hier deelde ik een bankje met een oude Portwijnhandelaar die me in gebroken Engels vertelde over de "rabelos" – de traditionele bootjes – en me een flesje tajine-wijn schonk, rechtstreeks uit zijn eigen voorraadkelders. Het echte Porto openbaarde zich in de zondagochtend in de Mercado de Bom Successo, waar oude dames in zwarte jurken nog steeds groenten kochten zoals hun grootmoeders deden. In een hoekje proefde ik bij Tasquinha Zé dos Cornos de meest ongelooflijke "tripas à moda do Porto" – het gerecht waar de stad haar bijnaam "tripeiros" aan dankt, geserveerd in een sfeer van tijdloze eenvoud. 's Avonds ontdekte ik in de wijk Miguel Bombarda, het creatieve hart van de stad, een verborgen kunstgalerij in een voormalige textielfabriek. Tussen de muren vol graffiti en experimentele kunst dronk ik vinho verde met kunstenaars die me meenamen naar een clandestien fado-optreden in een achtertuin, waar de "saudade" zo tastbaar werd dat de maan zelf leek te huilen. De magie van Porto lag niet in de bekendste bezienswaardigheden, maar in die momenten van toevallige schoonheid: de oude man die op de Cais da Ribeira elke ochtend zijn kanaries liet zingen, de vergeten Azulejos-kapel in Rua de São Bento da Vitória, en het besef dat deze stad haar diepste geheimen alleen prijsgeeft aan wie bereid is te verdwalen in haar heuvels en geschiedenis.