Tijdens mijn reis naar Japan kwam ik onverwachts in aanraking met het verhaal van *Into the Wild*, een film en boek dat me diep heeft geraakt en mijn kijk op reizen heeft veranderd. Het verhaal van Chris McCandless, die de wereld en vooral de comfortzone achter zich liet om een eenvoudig en authentiek leven in de natuur te zoeken, opende mijn ogen voor de ware waarde van avontuur en zelfontdekking. De beelden van zijn reis, de momenten van contemplatie in de wildernis en zijn zoektocht naar vrijheid, brachten me dichter bij de gedachte dat reizen niet alleen gaat om het bekijken van bezienswaardigheden, maar vooral om het ervaren en begrijpen van jezelf en de wereld om je heen. Deze lessen hebben mijn verwachtingen in Japan beïnvloed: ik wilde niet enkel de beroemde tempels, moderne steden en prachtige landschappen zien, maar ook de diepte van de cultuur en de essentie van het land voelen. Tijdens mijn verblijf in Japan heb ik geprobeerd om de reis net zo authentiek en betekenisvol te maken als de avonturen uit *Into the Wild*. Ik nam de tijd om plaats te maken voor stilte, om te reflecteren en mezelf onder te dompelen in de lokale tradities, weg van de toeristische drukte. Het verhaal heeft mijn gevoelens van nieuwsgierigheid en vrijheid versterkt, waardoor ik me niet beperkt voelde door de gebruikelijke verwachtingen, maar juist de moed vond om mijn eigen pad te volgen. Kortom, *Into the Wild* heeft mijn reiservaring in Japan verrijkt door me te herinneren dat de mooiste momenten vaak ontstaan wanneer je durft te ontsnappen aan de gebaande paden en op zoek gaat naar diepgang en echtheid. Het heeft mijn kijk op reizen getransformeerd van enkel het zien van nieuwe plekken naar het zoeken naar de ware essentie van avontuur en zelfontdekking.

Het was het boek "Into the Wild" dat als een stil maar krachtig kompas mijn reisziel hervormde. Jarenlang had ik reizen gezien als een checklist: beroemde tempels afvinken, perfecte foto's maken, de verwachte routes volgen. Maar de reis van Chris McCandless liet een diepe groef achter in mijn denken – niet als blauwdruk om na te volgen, maar als een vraag die bleef echoën: wat als reizen niet gaat over bestemmingen, maar over de ruimte die je jezelf geeft om te verdwalen? Toen ik in Japan aankwam, droeg ik die vraag met me mee. In plaats van de volgepakte shinkansen naar Tokyo te nemen, kocht ik een regionaal treinkaartje naar de mistige bergen van Yoshino. McCandless’ zoektocht naar echtheid vertaalde zich in mijn verlangen naar stilte – niet de afgezonderde wildernis van Alaska, maar de eenvoud van een houten guesthouse waar de eigenaar me elke ochtend zei: "Neem de tijd. De kersenbloesems wachten niet, maar de berg wel." Ik liet mijn strakke schema los en fietste door dorpjes waar ouderen me uitnodigden voor groene thee, hun handen als levende landkaarten van verhalen. De scènes uit "Into the Wild" waarin McCandless kleine, menselijke verbindingen vond – de oude man die hem zei "geluk is alleen echt als gedeeld" – transformeerden mijn verwachtingen. In plaats van tempels te verzamelen, zocht ik ogenblikken: een visboer in Osaka die me liet proeven van gegrilde octopus, een nachtelijke wandeling door de bamboebossen van Arashiyama waar het maanlicht door de stengels danste. Mijn reis werd geen avontuur om te overleven, maar een oefening in ontvankelijkheid. Er was een middag in Koya-san, waar ik in een boeddhistische tempel verbleef. Terwijl ik naar de mossen tuurde in een tuin die al eeuwen onveranderd was, besefte ik hoe "Into the Wild" me had geleerd dat de grootste reis niet naar buiten, maar naar binnen gaat. Japan werd niet een land om te doorkruisen, maar een spiegel – zijn delicate balans tussen traditie en vergankelijkheid weerspiegelde mijn eigen verlangen naar betekenis. Thuisgekomen droeg ik geen souvenirs, maar een nieuw kompas: reizen is geen ontsnapping, maar een verdieping. Net zoals McCandless ontdekte dat geluk pas waarde krijgt wanneer het gedeeld wordt, besefte ik dat de schoonheid van Japan niet lag in zijn perfectie, maar in de barstjes waar het licht van menselijkheid doorheen schemerde – en dat was de wilde, onverwachte bestemming die ik eigenlijk altijd had gezocht.