Tijdens mijn reis naar Indonesië had ik de unieke kans om vrijwilligerswerk te doen bij een lokaal educatief project op het eiland Java. De organisatie waarmee ik samenwerkte, was een non-profit die zich inzet voor het verbeteren van onderwijskansen voor kinderen in afgelegen dorpen. Het project richtte zich op het opzetten van kleine schooltjes en het trainen van lokale leraren, zodat kinderen niet meer kilometers hoefden af te leggen om onderwijs te krijgen. Mijn werkzaamheden bestonden uit het ondersteunen van de lessen, het organiseren van creatieve activiteiten en het helpen bij de bouw van klaslokalen. Elke dag was gevuld met nieuwe ervaringen en uitdagingen, maar vooral met het ontmoeten van de vriendelijke en gastvrije lokale bevolking. Ik maakte kennis met gezinnen die met weinig middelen, maar vol enthousiasme, hun kinderen naar school stuurden. De warmte en openheid van de mensen maakten diepe indruk op mij; ik voelde me al snel onderdeel van de gemeenschap. Deze ervaring had een grote impact op mijzelf en de gemeenschap. Voor mij betekende het een verrijking van mijn wereldbeeld en een dieper begrip voor culturele verschillen en gemeenschapszin. Voor de lokale bewoners was mijn aanwezigheid en inzet een teken dat er mensen wereldwijd geven om hun situatie. Het was bijzonder om te zien hoe kleine veranderingen, zoals het verbeteren van de onderwijsfaciliteiten, een grote invloed konden hebben op de toekomst van de kinderen. Deze reis heeft mijn passie voor vrijwilligen en mijn betrokkenheid bij wereldwijde ontwikkelingsvraagstukken versterkt. Het is een herinnering aan de kracht van solidariteit en de mooie verbindingen die ontstaan wanneer mensen zich inzetten voor een gemeenschappelijk doel. Mijn tijd in Indonesië zal altijd een waardevolle herinnering blijven, een hoofdstuk vol inspiratie en ontdekkingen.

De geur van kruidnareng en gebakken pisang vulde de ochtendlucht toen ik voor het eerst voet zette in het dorpje Tenganan op het Indonesische eiland Bali. Hier, tussen de groene rijstvelden en eeuwenoude tempels, zou ik de komende drie maanden als vrijwilliger werken voor het project "Edukasi untuk Semua" - Onderwijs voor Iedereen. De organisatie richtte zich op het verbeteren van onderwijsomstandigheden in afgelegen dorpen, waar schoolfaciliteiten vaak beperkt waren. Mijn dagen begonnen met het ophalen van kinderen uit de omliggende gehuchten, waarna we samen wandelden naar de eenvoudige gemeenschapsschool waar de muren waren versierd met kleurrijke tekeningen van wayangpoppen en hindoegoden. Mijn werkzaamheden varieerden van het assisteren bij Engelse les tot het organiseren van creatieve activiteiten. Elke dinsdagavond gaf ik conversatieles aan volwassenen onder de blote hemel, verlicht door flikkerende olielampen. De lokale leraar, Pak Wayan, werd mijn gids en vriend. Zijn wijze woorden "Pelan-pelan, tapi pasti" - langzaam maar zeker - leerden me het belang van geduld. De ontmoeting met Ni Luh, een meisje van tien met ondeugende ogen, raakte me het diepst. Aanvankelijk verlegen, bloeide ze open tijdens onze tekenlessen. Haar familie nodigde me uit voor traditionele ceremonies waar ik leerde over de delicate balans tussen mens en natuur in de Balinese cultuur. De impact was wederzijds. De gemeenschap kreeg niet alleen extra onderwijsondersteuning, maar ook een culturele uitwisseling die hun horizon verbreedde. Voor mij veranderde deze ervaring fundamenteel mijn kijk op ontwikkeling en vooruitgang. Ik leerde dat echte verandering niet komt van grote gebaren, maar van gedeelde momenten - zoals wanneer Ni Luh trots haar eerste Engelse zin uitsprak: "The future is beautiful." Terugkijkend besef ik dat ik meer ontving dan ik ooit kon geven. De warmte van de gemeenschap, de wijsheid van de ouderen, en het onbevangen vertrouwen van de kinderen hebben een onuitwisbare indruk op mijn ziel achtergelaten. In de schaduw van de vulkanen had ik niet alleen een project gediend, maar een tweede thuis gevonden.