Tijdens mijn reis naar Japan heb ik een diepe indruk gekregen van de rijke tradities en etiquette rondom gastvrijheid, die in de Japanse cultuur een centrale rol spelen. Ik werd verwelkomd met de gebruikelijke buiging, wat mijn eerste kennismaking was met de subtiele vormen van respect die hier worden getoond. Bij het betreden van een traditioneel Japans huis of een ryokan moest ik mijn schoenen uitdoen en overschakelen op slippers, wat het belang benadrukt van netheid en respect voor de ruimte. Een bijzonder ritueel dat ik heb mogen ervaren, was het serveren van thee tijdens een traditionele theeceremonie (chanoyu). Deze ceremonie is een kunstvorm die niet alleen draait om het drinken van groene thee, maar ook om het tonen van eer en respect voor de gast en de host. Elke beweging wordt met uiterste precisie uitgevoerd, wat mijn waardering voor de Japanse aandacht voor detail heeft verdiept. Daarnaast merkte ik dat het schenken van geschenken en het aanbieden van gastvrijheid volgens vaste etiquette gebeurt, zoals het gebruik van beide handen bij het overhandigen van een geschenk, en het accepteren ervan met dankbaarheid en nederigheid. Het belang van harmonie en respect werd ook duidelijk tijdens het dineren, waarbij men zich houdt aan tradities zoals het op juiste wijze gebruiken van chopsticks en het niet steken van deze recht omhoog in een kom rijst, omdat dit associaties oproept met begrafenisrituelen. Deze ervaringen hebben mijn kijk op de Japanse cultuur aanzienlijk veranderd. Ik heb geleerd dat gastvrijheid hier niet slechts een gebaar is, maar een diepgewortelde waarde die respect, harmonie en aandacht voor detail weerspiegelt. Het heeft mijn begrip voor de cultuur verdiept en me geïnspireerd om deze principes ook in mijn eigen leven meer te waarderen en toe te passen.

Tijdens mijn reis naar Japan werd ik overweldigd door de diepgewortelde cultuur van gastvrijheid, bekend als *omotenashi*. Deze filosofie, waarbij de behoeften van de gast op een bijna intuïtieve manier worden voorzien, manifesteerde zich in elke interactie. Een van de eerste rituelen die me opviel, was de begroeting. Bij aankomst in een ryokan (traditioneel Japans herberg) werd ik begroet met een diepe buiging (*ojigi*), een teken van respect waarbij de waardigheid van de gast centraal staat. De zorgvuldigheid waarmee mijn schoenen werden verwisseld voor binnen-slippers, en de aparte toilet-slippers die klaarstonden, toonden hoe elk detail wordt overwogen. Tijdens de maaltijden ervoer ik de ceremonie van het thee serveren (*sado*), waar elke beweging van de gastheer geritualiseerd is om harmonie (*wa*) te creëren. Het aanbieden van eten en drankjes met beide handen, en het bescheiden ontvangen ervan met een lichte buiging, benadrukte de wederkerigheid in de relatie tussen gast en gastheer. Wat mijn perspectief fundamenteel veranderde, was de stille toewijding achter deze gebruiken. In een Izakaya (eetbar) vulde de serveerster onopvallend mijn glas bij zonder dat ik hoefde te vragen (*teinei na kokoro* - attent hart). Dit liet zien dat gastvrijheid niet om transacties draait, maar om oprechte verbinding. De ervaring leerde me dat Japanse gastvrijheid geen protocol is, maar een staat van zijn - waar anticipatie, nederigheid en respect samenvloeien. Het transformeerde mijn begrip van service van functioneel naar spiritueel, en herinnerde me eraan dat ware gastvrijheid voortkomt uit diep respect voor de ander.