Tijdens je reis naar Italië raakte je betrokken bij de productie van lokaal ambachtelijk voedsel, met name mozzarella. Je hebt waarschijnlijk deelgenomen aan het hele productieproces, dat begint bij de verse, lokale melk van de melkkoeien. Vervolgens werd deze melk verwarmd en ondergedompeld in traditionele technieken zoals het stremmen met stremsel, waardoor wrongel ontstaat. De wrongel werd vervolgens gekneed en gesneden, waarna de kaas in heet water werd gesmolten om de karakteristieke elasticiteit en glans te verkrijgen. Dit proces, dat vaak nog op traditionele wijze wordt uitgevoerd, vereist vaardigheid en ervaring, en wordt van generatie op generatie doorgegeven. De culturele betekenis van mozzarella binnen de gemeenschap is groot. Het wordt niet alleen als voedsel gezien, maar ook als een symbool van traditie, vakmanschap en lokale identiteit. Het maken van mozzarella is vaak een gemeenschapsactiviteit, waarbij familie en lokale producenten samenwerken. Door deze ervaring heb je een dieper begrip ontwikkeld van de waarde die de gemeenschap hecht aan hun ambacht en de rol van voedsel in het behoud van culturele erfgoed. Deze praktische betrokkenheid heeft je inzicht gegeven in de passie en toewijding die nodig zijn voor het vervaardigen van authentieke Italiaanse mozzarella. Het heeft je niet alleen geleerd over de technische aspecten, maar ook over de verhalen, tradities en de trots die hiermee gepaard gaan. Zo heeft deze ervaring je begrip van de Italiaanse cultuur verdiept, en je hebt een waardering ontwikkeld voor de authenticiteit en de culturele betekenis van lokaal voedsel.

Mijn reis naar de zonovergoten regio Campanië in Italië begon als een toeristische verkenning, maar transformeerde al snel in een diepgaande culturele ervaring toen ik de kans kreeg om deel te nemen aan de ambachtelijke productie van buffelmozzarella. Dit was geen georganiseerde toeristische activiteit, maar een authentieke ontmoeting met de lokale tradities dankzij de familie Caccomo, die al generaties lang mozzarella di bufala produceert. Het productieproces bleek een bijna sacrale dans tussen mens, dier en natuur. Om 5 uur 's ochtends, terwijl de dauw nog op de weiden lag, begon de magie. De verse buffelmelk werd verwarmd in grote koperen ketels tot exact 37°C - de lichaamstemperatuur van de buffel. De kaasmaker, of 'casaro', voegde stremsel toe met de precisie van een alchemist. Wat volgde was het meest fascinerende deel: de 'filatura'. De gestremde massa werd met houten stokken gekneed en in heet water getrokken tot een glanzende, elastische pasta ontstond. Met handbewegingen die eeuwenoude kennis verraadden, vormde de casaro de karakteristieke balletjes, die direct in pekelwater werden gelegd om hun unieke smaak te ontwikkelen. De gebruikte technieken waren puur ambachtelijk. Geen machines, maar het menselijk oordeel bepaalde het juiste moment om te stremmen, te kneden en te vormen. De familie legde uit hoe elke stap onveranderd is gebleven sinds de 12e eeuw, toen monniken deze methode perfectioneerden. Zelf mocht ik proberen de 'mozzatura' uit te voeren - het afknijpen van de pasta om de karakteristieke vorm te creëren (waar de naam mozzarella vandaan komt). Mijn onhandige pogingen werden met geduld gecorrigeerd door de oudste zoon, die al op zijn 10e deze kunst beheerste. De culturele betekenis van deze traditie bleek diep geworteld. Buffelmozzarella is niet zomaar voedsel hier - het is een symbool van identiteit. Tijdens de lunch, gedeeld met de familie, vertelde nonna Lucia hoe elke familie in de streek zijn eigen variatie heeft, herkenbaar aan textuur en smaak. De 'Giornata della Mozzarella' in juni blijkt een belangrijk lokaal feest waar kaasmakers hun beste productie presenteren. De buffels zelf worden met bijna religieuze eerbied behandeld; ze worden 'de gouden dieren' genoemd en hun welzijn is heilig. Deze ervaring transformeerde mijn begrip van de Italiaanse cultuur fundamenteel. Ik besefte dat 'la dolce vita' niet gaat om oppervlakkige clichés, maar om de diepe verbinding met traditie, familie en territorium. De trots waarmee de familie over hun vak sprak, de manier waarop voedselproductie verweven is met sociale structuren, en het ritme van het werk dat het seizoen volgt - dit alles openbaarde een cultuur waarin tijd, kwaliteit en gemeenschap centraal staan. Toen ik 's avonds, vermoeid maar vervuld, mijn zelfgemaakte mozzarella proefde, smaakte deze naar meer dan alleen verse kaas. Hij smaakte naar het geduld van generaties, naar de warmte van de zuidelijke zon, en naar het besef dat sommige tradities te waardevol zijn om te veranderen. Deze ervaring leerde me dat je een cultuur pas echt begrijpt wanneer je met je handen in hun tradities staat.