Tijdens mijn bezoek aan Japan had ik een transformerende culturele ontmoeting met een lokale familie in een klein dorpje in de regio Kansai. Wat deze ervaring zo uniek maakte, was niet alleen de warmte en gastvrijheid van de familie, maar ook de diepgang van de gesprekken die we hadden. Een bijzonder moment was toen ik tijdens een traditionele maaltijd deelnam aan het bereiden van een Japanse maaltijd, waarbij ik leerde over het belang van harmonie (wa) in de Japanse cultuur. Tijdens een gesprek met de grootvader, die me uitlegde hoe respect en bescheidenheid centraal staan in het dagelijks leven, kreeg ik inzicht in de subtiele nuances van etiquette en sociale interactie die voor mij nieuw waren. Een onverwachte les die ik heb geleerd, was het belang van geduld en aandacht voor detail in alles wat ze deden, van het maken van sushi tot het verzorgen van de tuin. Deze ervaring daagde mijn eigen waarden uit, omdat ik normaal gesproken snel en efficiënt werk, maar hier leerde ik de waarde van rust en precisie. Deze ontmoeting heeft mijn begrip van de Japanse cultuur verdiept en mijn eigen waarden verruimd. Ik ben me bewuster geworden van het belang van respect, geduld en aandacht voor detail, en ik besef dat interculturele uitwisselingen niet alleen gaan over kennis, maar vooral over het opbouwen van begrip en empathie. Het heeft mijn perspectief op hoe ik in mijn eigen leven omga met anderen en met mijn omgeving veranderd, en ik draag deze lessen nu met me mee in mijn dagelijks leven.

Tijdens mijn verblijf in Kyoto beleefde ik een transformerende ontmoeting in een traditioneel theehuis, waar ik door toeval in gesprek raakte met een oude theemeester genaamd Haruki-san. Wat begon als een proeverij van matcha, ontvouwde zich tot een les in 'ichigo ichie' – het Japanse concept dat elke ontmoeting uniek en onherhaalbaar is. De betekenisvolle wending kwam toen Haruki-san, na de formele theeceremonie, zijn eigen leven deelde. Hij vertelde hoe hij na de dood van zijn vrouw de theehuis-traditie wilde verlaten, maar juist daarin troost vond. "De thee herinnert me eraan dat verdriet en vreugde beide voorbijgaan, net zoals de bittere smaak van matcha overgaat in zoetheid," zei hij, terwijl hij de kom met een bijna meditatieve precisie draaide. Dit gesprek daagde mijn westerse perspectief uit, waarin we vaak proberen pijn 'op te lossen' in plaats van deze te aanvaarden als onderdeel van het leven. De onverwachte les kwam toen hij me uitnodigde zelf de thee te bereiden. Mijn geforceerde pogingen tot perfectie (versterkt door mijn streven naar efficiëntie) werden zachtjes gecorrigeerd met de woorden: "Niet de vorm, maar de intentie maakt de thee." Dit moment van gedeelde kwetsbaarheid – mijn onhandigheid, zijn geduld – verbond ons buiten taal of cultuur om. Deze ervaring transformeerde mijn begrip van Japanse cultuur van een verzameling rituelen naar een levende filosofie van aandachtigheid. Terugkijkend besef ik hoe mijn eigen waarden van productiviteit en doelgerichtheid soms ten koste gaan van menselijke verbinding. Sindsdien probeer ik vaker 'theemomenten' te creëren in mijn leven – pauzes waarin ik niet presteer, maar simpelweg ervaar. De grootste wijsheid die ik meenam? Dat de diepste culturele uitwisseling niet plaatsvindt in musea, maar in de stille ruimtes tussen woorden, waar menselijkheid zich toont zonder masker.