Tijdens mijn reis naar Japan had ik de bijzondere gelegenheid om deel te nemen aan een traditionele theeceremonie, een diepgaande culturele ervaring die mijn begrip van de Japanse gebruiken verrijkte. De ceremonie vond plaats in een serene theetuin, omringd door zorgvuldig onderhouden bonsai-bomen en rustgevende waterpartijen. De gastvrouw droeg een mooie kimono en verwelkomde ons met een warme glimlach. De voorbereiding van de thee volgde strikte tradities: eerst werd de theekit uitgestald en werden de handvaten van de gereedschappen met zorg gereinigd, wat symbool staat voor zuiverheid. Vervolgens werd de matcha-poeder met een speciale lepel in een sierlijke keramieken kom gedaan. Met een bamboo-whisk werd de thee geklopt tot een zijdezachte schuimlaag, terwijl ik aandachtig toekeek naar de rituele bewegingen die precisie en respect vereisten. De serveerster bood de kom met beide handen aan, waarbij ze de traditionele begroeting uitriep. Ik nam voorzichtig een slok, waarbij de rijke, bittere smaak en de aardse aroma’s me meteen onder de indruk maakten. De rust en aandacht die in elk onderdeel van het ritueel waren gestopt, maakten dat ik me verbonden voelde met eeuwenoude tradities en het Japanse streven naar harmonie en mindfulness. Deze ervaring heeft mijn kijk op cultuur en rituelen verdiept, en me geleerd de schoonheid te waarderen in de simpele handelingen die met zoveel zorg en respect worden uitgevoerd. Het heeft mijn reis niet alleen memorabel gemaakt, maar ook mijn waardering voor de Japanse cultuur versterkt.

Tijdens mijn reis naar Japan had ik het voorrecht om deel te nemen aan een traditionele theeceremonie, een diepgaande culturele ervaring die een onuitwisbare indruk op mij heeft achtergelaten. De ceremonie, bekend als 'chadō' of 'de weg van de thee', vond plaats in een rustige, minimalistisch ingerichte theehuis in Kyoto, omringd door een zorgvuldig onderhouden tuin die al een gevoel van sereniteit uitstraalde nog voor de ceremonie begon. Bij aankomst waste ik mijn handen en mond bij het stenen waterbekken (tsukubai) bij de ingang, een symbolische reiniging van lichaam en geest. Binnen, in de tatami-matkamer, hing een subtiele geur van sandelhout en versgeplukte matcha. De theemeester (teishu), gekleed in een formele kimono, verwelkomde ons met een diepe buiging, waarna we in seiza (op onze knieën) plaatsnamen op de matten. Het ritueel van het theezetten was een meesterwerk van precisie en elegantie. De theemeester reinigde elk gereedschap met zorgvijdige, vloeiende bewegingen: eerst de kom (chawan), dan de bamboe-theeklopper (chasen), en ten slotte de theelepel (chashaku). Met de chashaku schepte hij de fijne, felgroene matchapoeder in de kom, voegde heet water toe uit de ijzeren ketel (kama), en klopte de thee met snelle, W-vormige bewegingen tot een licht schuimende, levendige substantie. Toen de kom aan mij werd gepresenteerd, draaide ik deze, zoals aangeleerd, tweemaal met de klok mee om de voorkant te eren, nam drie rustige slokken, en veegde de rand schoon met mijn vingers voordat ik de kom terugdraaide. De smaak was intens en aards, met een subtiele bitterheid die balanceerde met de zoete wagashi (traditionele zoetigheid) die eerder was geserveerd. De impact van deze ervaring was diepgaand. Het langzame, oprechte ritueel leerde mij de waarde van mindfulness en respect voor eenvoudige handelingen. In een wereld vol haast voelde dit als een terugkeer naar wat essentieel is: aandacht, dankbaarheid en verbinding. De ceremonie was niet zomaar het drinken van thee; het was een les in Japanse filosofie, waar schoonheid ligt in imperfectie (wabi-sabi) en elke handeling een doel dient. Sindsdien probeer ik diezelfde intentie van zorgvuldigheid en aanwezigheid in mijn dagelijks leven toe te passen.