In mijn familie worden tijdens bijeenkomsten in Spanje vooral traditionele recepten doorgegeven die een diepe persoonlijke en culturele betekenis hebben. Een van de meest gekoesterde gerechten is de “Cocido Madrileño”, een stevige stoofpot die bestaat uit verschillende soorten vlees (zoals varkensvlees, chorizo en worst), kikkererwten, groenten en aardappelen. Deze maaltijd wordt meestal in meerdere gangen geserveerd en symboliseert samenhorigheid en warmte. Het verhaal achter dit gerecht gaat terug tot generaties geleden, toen het een voedzame maaltijd was voor de arbeiders en boeren, en het wordt nog steeds bereid volgens een ouderwets recept dat van moeder op dochter wordt doorgegeven. Een ander geliefd familerecept is de “Tarta de Santiago”, een amandelcake uit Galicië die vaak tijdens speciale gelegenheden wordt gebakken. De ingrediënten omvatten gemalen amandelen, suiker, eieren en een beetje citroenrasp. De cake wordt gebakken in een ronde vorm en versierd met het kruis van Santiago, wat een symbool van de regio is. Het bereiden van deze cake brengt de familie samen in de keuken, waarbij iedereen helpt met het mengen van de ingrediënten en het versieren van de taart. Het is niet alleen een culinair hoogstandje, maar ook een herinnering aan onze roots en tradities. Tijdens deze bijeenkomsten heerst een warme en feestelijke sfeer. De keuken is gevuld met de aroma’s van knoflook, saffraan, verse kruiden en geroosterd brood. We zitten samen aan lange tafels, lachen, vertellen verhalen en genieten van de maaltijden die met liefde zijn bereid. Muziek, vaak traditionele Spaanse melodieën, vult de ruimte, en de avond wordt afgesloten met gesprekken onder het genot van lokale wijn of cider. Door deze gerechten en tradities blijven onze familiebanden sterk en worden de persoonlijke verhalen en culturele erfgoed levend gehouden voor toekomstige generaties.

In onze Spaanse familie draaien de belangrijkste momenten altijd om eten - die gerechten die generaties overleven en waaraan we onze identiteit ontlenen. Laat me je meenemen naar onze keuken. **Paella Valenciana van Abuelo Vicente** Dit is geen alledaagse paella, maar het erfstuk van mijn grootvader die hem leerde maken in de rijstvelden van Albufera. Het geheim? Konijn en kip in gelijke delen, garrofón (limabonen), judía verde (sperziebonen) en de exacte 12 minuten koken op middelhoog vuur. Nooit roeren nadat de rijst erin gaat - alleen de pan schudden. Tijdens het koken vertelt altijd iemand het verhaal hoe Vicente als jongen de paella voor dertig oogsters moest maken, en hoe zijn vader hem de kunst van het saffraan leren: "Eerst even roosteren in de pan, dan pas weken." De geur van gerookte paprika en saffraan is het parfum van onze zondagen. **Tortilla de Patatas Controversial** Elke familie heeft haar tortilla-strijdpunt - bij ons gaat het om de ui. Mijn tía Carmen zweert bij een halve kilo zoete uien die langzaam gesmoord worden, terwijl oom Javier zegt dat dit heiligschennis is. Het resultaat is dat we altijd twee tortilla's hebben: één "zoet" en één "puur". De kinderen mogen altijd de eerste plak proeven om te raden welke welke is. De perfecte tortilla moet een beetje vloeibaar zijn binnenin - zoals de zon in het midden. **Sopa de Ajo de la Bisabuela** Dit eenvoudige knoflooksoepje redde volgens familieverhalen menige winter tijdens de schaarse jaren. Acht teentjes knoflook in dunne plakjes, langzaam fruiten in olijfolie tot ze goudbruin zijn, dan paprikapoeder erbij (pimentón de la Vera), en oud brood dat weken had liggen wachten op deze bestemming. Het ei dat er op het laatste moment doorgebroken wordt, is het teken van overvloed. We eten dit nog steeds bij elk familiefeest als eerste gang - een herinnering aan waar we vandaan komen. **Polvorones Navideños** Met Kerstmis verzamelen alle vrouwen zich in de keuken voor het maken van deze amandelkoekjes. Mijn overgrootmoeders recept vereist manteca de cerdo (varkensvet) in plaats van boter, en de precisie van een horlogemaker: exact 180 gram amandelmeel op 500 gram bloem. Terwijl we de deegbolletjes vormen, gaan de verhalen over wie er vroeger welke fout maakte, welke tante ooit zout in plaats van suiker gebruikte, en hoe de smaak van anijs ons altijd terugbrengt naar die ene kerst in het dorp. **De Atmosfeer** Rond de eettaal klinkt het gekletter van bestek tegen aardewerk, het Spaans met Valenciaanse accenten, en het gelach dat de muren doet trillen. De kinderen rennen tussen tafel en terras door, maar iedereen weet: wanneer de paella op tafel komt, is het stilte. Behalve dan het "¡Que aproveche!" dat klinkt als een zegen. Deze gerechten zijn onze geschiedenisboeken - elke hap vertelt wie we zijn, waar we vandaan komen, en wat we tijdens moeilijke tijden hebben gedeeld. Het zijn niet zomaar recepten, het zijn de smaken van herinneringen die we doorgeven zoals andere families fotoalbums erven.