Beste aanwezigen, Vandaag verzamelen wij ons in deze rustige bosomgeving, een plek van stilte en natuurlijke schoonheid, ter nagedachtenis aan Maria de Vries. Het bos, met zijn zachte ruisende bladeren en kalme paden, symboliseert de cycli van het leven: groei, rust, en wedergeboorte. Net zoals de bladeren in de herfst afvallen en in de winter onder de aarde verdwijnen om in het voorjaar weer te bloeien, herinnert deze omgeving ons eraan dat afscheid en verlies deel uitmaken van de natuurlijke orde. Maar zelfs in de stilte en rust vinden we de kracht om verder te gaan, gedragen door de herinneringen die in ons voortleven. De natuur biedt ons troost en heling. Ze leert ons dat het rouwen een natuurlijk proces is, dat tijd en geduld nodig heeft. Hier, in deze bosrijke omgeving, kunnen we onze emoties laten stromen, onze herinneringen koesteren en de pijn een plekje geven. De schoonheid van de natuur – de bloemen, de bomen, het zachte licht dat door het bladerdak schemert – herinnert ons eraan dat leven in vele vormen voortduurt, zelfs na het afscheid. De herinneringen aan Maria de Vries blijven levend in de pracht en rust van deze plek. Haar warmte en haar lach vinden hun echo in de rust die deze omgeving uitstraalt. Door haar leven hier te herdenken, verbinden wij ons met haar op een wijze die verder gaat dan woorden, een diepe verbondenheid met de natuurlijke wereld en met elkaar. Laten wij deze locatie zien als een blijvende bron van troost en kracht. Een plek waar haar nalatenschap voortleeft in de groei van nieuwe bladeren en de stilte die ons omringt. Door ons te verbinden met de natuur, eren wij haar leven en dragen wij haar herinnering voort op een wijze die helend en hoopvol is. Moge deze bijeenkomst ons herinneren aan de kracht van de natuur, die ons helpt te helen en te verbinden. En mogen wij in haar rust en schoonheid de hoop vinden dat het leven, ondanks alles, blijft voortbestaan en bloeien in de herinneringen die wij koesteren. Dank u wel.

Beste allemaal, We zijn hier vandaag samengekomen in de rust van dit bos om Maria de Vries te herdenken. Een plek die zo veel van haar zachte kracht en liefde voor de eenvoud weerspiegelt. Hier, tussen de bomen die al generaties lang groeien, voelen we de diepe wijsheid van de natuur – een wijsheid die ons herinnert aan de cyclus van het leven. Kijk om je heen. De bomen verliezen hun bladeren in de herfst, maar in de lente ontluikt er opnieuw leven. Zo is het ook met ons bestaan. Maria’s overlijden voelt als een kale tak in de winter, maar haar liefde, haar lach en haar wijze woorden blijven voortleven, net zoals de knoppen die in stilte wachten op hun tijd. De rust van dit bos nodigt ons uit om even stil te staan, om te voelen wat er in ons leeft, en om te aanvaarden dat verdriet en troost hand in hand kunnen gaan. In de zachte ruis van de bladeren, het gefluister van de wind en het licht dat door de takken breekt, vinden we een symbool van troost. De natuur herinnert ons eraan dat niets ooit echt verloren gaat – het verandert alleen van vorm. Zo blijven ook de herinneringen aan Maria levend. In de geur van dennen, in de kleuren van de seizoenen, in de vogels die zingen alsof ze haar groeten. Telkens als we hier terugkeren, zal deze plek ons verbinden met haar nalatenschap: een bron van warmte, kracht en liefde. Laten we Maria’s leven eren door ons open te stellen voor de helende kracht van de natuur. Door te luisteren naar de stilte, door de schoonheid om ons heen te omarmen en door te beseffen dat zij, net als dit bos, altijd een deel van ons zal blijven. Moge deze plek voor ieder van ons een anker zijn, een plek waar we haar kunnen voelen, herinneren en eren. Dank je, Maria, voor wat je ons hebt gegeven. En dank jullie voor het delen van deze bijzondere herdenking. Laten we haar erfenis dragen, niet alleen in ons hart, maar ook in onze verbinding met de wereld om ons heen – een wereld die ons leert dat liefde nooit vergaat.