Lieve familie, vrienden en allen die Maria de Vries dierbaar waren, Vandaag verzamelen wij ons hier in liefde en herinnering om haar leven te eren en haar ziel te begeleiden op haar laatste reis. In deze christelijke herdenkingsdienst vinden we troost en hoop in onze tradities, rituelen en geloofsvertrouwen, die ons helpen het verlies te verwerken en de blijvende waarde van haar leven te erkennen. De kaarsen die wij ontsteken symboliseren het licht van Christus, het Licht dat altijd schijnt in duisternis en ons leidt naar vrede. Het zachte vuur herinnert ons eraan dat Maria, net als dit licht, een bron van warmte, liefde en inspiratie was voor velen. Door het aansteken van de kaarsen brengen wij haar nabijheid in onze gedachten en bidden wij dat haar geest mag rusten in de vrede van onze Heer. Het water dat wordt gezegend en uitgedeeld staat symbool voor de doop, waarin wij ons verbinden met Christus en de belofte van eeuwig leven. Het herinnert ons eraan dat Maria haar geloof en vertrouwen in God heeft gesteld, en dat haar ziel nu in de hand van de Almachtige rust. Dit ritueel biedt ons de troost dat, ondanks het afscheid, haar geest verbonden blijft met God en dat wij haar herinnering voortzetten in ons geloof en onze daden. De woorden van de Schrift, zoals Psalm 23, spreken van de Goede Herder die ons leidt door de grijze valleien en ons herinnert aan de vrede die God schenkt. Jezus Christus, de Goede Herder, belooft ons dat niemand verloren gaat en dat degenen die in Hem geloven, eeuwig leven zullen vinden. Deze belofte geeft ons kracht en hoop om het verlies te dragen, want wij geloven dat Maria nu in de schoot van Gods liefde rust. De rituelen van gebed en het ontvangen van de communie versterken onze verbondenheid met God en met elkaar. Ze herinneren ons eraan dat onze levens, zoals die van Maria, ingebed zijn in een groter geheel – dat wij geroepen zijn om liefde, mededogen en geloof uit te dragen, zoals zij dat deed. Moge deze tradities ons niet alleen helpen rouwen, maar ook onze harten openen voor de vreugdevolle herinneringen en de spirituele erfenis die Maria heeft achtergelaten. Haar leven was een getuigenis van geloof, hoop en liefde. Door haar voorbeeld kunnen wij blijven groeien in onze eigen geloofsreis en de waarden die haar zo dierbaar waren voortzetten. Laten wij vertrouwen op Gods barmhartigheid en de belofte van het eeuwige leven. In die hoop kunnen wij verder gaan, met de wetenschap dat Maria in Gods vreugde rust en dat haar nalatenschap voortleeft in ons hart en onze daden. Moge de Heer ons zegenen en troosten, nu en altijd. Amen.

Beste familie, vrienden en geliefden van Maria de Vries, We zijn hier vandaag bijeen in een tijd van verdriet, maar ook in dankbaarheid voor het leven dat Maria heeft geleid. In deze christelijke traditie – die zo’n diep onderdeel was van haar bestaan – vinden we niet alleen woorden van afscheid, maar vooral een taal van troost en hoop. Maria droeg haar geloof niet als een mantel, maar als een kompas: het wees haar de weg in vreugde en in uitdagingen, en vandaag mag het ook ons richting geven. **De troost van tradities en rituelen** In ons samenzijn vandaag omhelzen we rituelen die generaties hebben doorstaan, niet als lege vormen, maar als ankers in een zee van emoties. De kaars die brandt bij haar foto symboliseert niet alleen haar levenslicht – dat voor ons altijd zal blijven schijnen – maar herinnert ons aan Christus’ woorden: “Ik ben het licht der wereld.” Zoals Maria zelf vaak een baken van warmte en inzicht was voor velen, zo mag dit licht ons herinneren aan de belofte dat duisternis nooit het laatste woord heeft. Het gezamenlijk zingen van psalmen, zoals Psalm 23 – “De Heer is mijn Herder” – was voor Maria geen gewoonte, maar een ademhaling van de ziel. In deze klanken vindt ons verdriet een stem, maar ook onze zekerheid: zij is thuis gekomen bij de Herder die zij haar hele leven volgde. En in het gebed, waarin we stil worden, ervaren we dat verdriet niet alleen hoeft te worden gedragen. We leggen het in handen die groter zijn dan de onze. **Symboliek die verbindt met Maria’s leven** Kijk naar de bloemen rond haar kist – niet alleen tekenen van onze liefde, maar een stille getuige van de vergankelijkheid én de hoop op een nieuwe lente, zoals Paulus schreef: “Het zaad moet in de aarde vallen en sterven om vrucht te dragen.” Maria begreep die diepte. Haar tuin was een spiegel van haar ziel: ze wist dat zorg, geduld en geloof mooie dingen laten groeien. Zo mogen ook wij, in de aarde van ons verdriet, blijven zaaien met de waarden die zij ons naliet: trouw, eenvoud en toewijding. Het Heilig Avondmaal, dat we straks mogelijk delen, is in deze context een kostbaar teken. Voor Maria was dit nooit enkel een herinnering, maar een ontmoeting met de levende Christus. In het breken van het brood herkennen we het gebrokenheid van ons hart, maar ook de belofte van heelmaking. Zoals zij tijdens haar leven vaak letterlijk en figuurlijk brood brak met een ander – denk aan haar vrijwilligerswerk bij de voedselbank – zo nodigt dit ritueel ons uit om in verbondenheid verder te gaan, gesterkt door een liefde die de dood overstijgt. **Verwerken en betekenis vinden** Deze rituelen zijn geen vlucht uit het verdriet. Integendeel: ze geven ons een taal om het verdriet te uiten, een kader om het een plek te geven, en een geloof dat ons opvangt als wij zelf geen woorden meer hebben. Maria’s leven getuigde van het besef dat elk afscheid tijdelijk is in het licht van de eeuwigheid. Haar vertrouwen in de opstanding gaf haar de moed om ook in het sterven vooruit te kijken – niet met angst, maar met verwachting. **Haar erfenis van hoop** Daarom, lieve mensen, laten we vandaag niet alleen stilstaan bij het gemis, maar ook bij de erfenis die Maria ons meegaf. Haar geloof, haar liefde voor de naaste, haar vertrouwen in Gods goedheid – dit zijn geen herinneringen die begraven worden. Ze leven voort in ieder van ons. In de verhalen die we blijven doorvertellen, in de waarden die we koesteren, in het mededogen dat we van haar leerden. Maria is voorgegaan naar het huis met vele woningen, waar geen tranen meer zijn en elke zucht wordt gelikt. Laten we, gesterkt door deze hoop en gedragen door de tradities die zij liefhad, verder gaan. Niet om haar te vergeten, maar om haar licht door te geven – totdat wij elkaar weerzien in die ochtend zonder avond. In die troost en in die hoop mogen we elkaar vasthouden. Amen.