In herinnering aan Jan de Vries, Een man met een hart zo groot en warm, Zijn lach als zonnestralen op een winterdag, Zijn stem als een zachte bries in de stilte van de nacht. Hij wandelde door het leven met rust en kracht, Met ogen die vol vertrouwen en begrip keken, Zijn handen altijd klaar om te helpen, Zijn woorden als een zachte balsem voor de ziel. Nu rust hij onder de hemel, vrij en vredig, Zijn herinneringen blijven als licht in ons hart, Een spiegel van liefde, kracht en moed, Die ons sterkt in deze moeilijke tijd. Laat de tranen niet enkel drogen, maar omarmen, Ze vertellen van de diepe liefde en waardering, Voor Jan, die onze wegen heeft verlicht, En ons nu uitnodigt tot vrede en herinnering. Moge de wind je zachtjes blijven strelen, De zon je warmte blijven geven, En in elke bloem en elke windvlaag, Voel je zijn aanwezigheid, liefdevol en vrij.

Voor Jan Vandaag staan wij hier, samengekomen, terwijl de wind een zachte stem laat horen. Hij fluistert jouw naam tussen de bomen, zoals jij altijd deed - zonder decorum. Jouw lach, een zonnestraal in novemberwolken, jouw handdruk, stevig als een eikenstam. Je deelte verhalen als kostbare erfenissen, en luisterde met oneindig veel geduld. We weten het: de tuin mist nu zijn tuinman, de lege stoel aan tafel spreekt boekdelen. Maar kijk - aan de horizon gloort langzaam het licht dat jij ons bracht in donkere uren. Je leven was een anker in de storm, een kompas voor wie even was verdwaald. En al ben je uit ons zicht verdwenen, in ieder hart blijf je een baken staan. Draag hem met je, zoals hij ons droeg: in stille momenten, bij het ochtendgloren, in elk gelach dat door het huis weerklinkt, in elke daad van onbaatzuchtige liefde. Want wie zo diep in ons bestaan heeft geworteld, kan nooit werkelijk van ons heengaan. Jij blijft - als de geur na een zomerse regenbui, als het lied dat in ons hart blijft doorklinken.