Het verlies van Thomas door zelfdoding is een ingrijpende en complexe gebeurtenis die diepe emoties kan oproepen. Het is volkomen normaal om je nu overweldigd, verward, boos, verdrietig of zelfs schuldig te voelen. Rouw om iemand die op zo’n onverwachte en pijnlijke wijze is heengegaan, brengt vaak een mengeling van gevoelens met zich mee die moeilijk onder woorden te brengen zijn. Sommige dagen kunnen zwaar zijn, terwijl andere momenten misschien wat rust brengen, maar het verdriet blijft altijd in je achterhoofd aanwezig. Het verlies door zelfdoding roept vaak ook vragen op: waarom? Wat had ik kunnen doen? Het is belangrijk om te weten dat deze vragen heel begrijpelijk zijn, maar dat het niet jouw schuld is. Je emoties zijn geldig, en het is oké om ze er te laten zijn. Het is normaal om je machteloos, verdrietig of boos te voelen. Geef jezelf de ruimte om te rouwen op jouw eigen tempo en manier. In deze moeilijke periode is het van groot belang om steun te zoeken bij mensen die je vertrouwt, of dat nu vrienden, familie of professionele hulpverleners zijn. Je hoeft deze pijn niet alleen te dragen. Het delen van je gevoelens kan helpen om de last iets lichter te maken en te herinneren dat je niet alleen bent in je verdriet. Wees mild voor jezelf. Rouwen is geen rechte lijn, maar een proces dat tijd en geduld vraagt. Probeer momenten van rust en zelfzorg in te bouwen, en wees niet bang om professionele hulp te zoeken als je dat nodig hebt. Er zijn mensen die je kunnen begeleiden en ondersteunen tijdens deze moeilijke reis. Onthoud dat jouw gevoelens er mogen zijn. Je mag verdrietig, boos, of onzeker zijn. Het is allemaal onderdeel van het helingsproces. Geef jezelf de tijd en ruimte om te rouwen, en wees lief voor jezelf. In deze moeilijke periode is het belangrijk om te weten dat je niet alleen bent en dat er hoop en steun is, ook al lijkt het nu misschien ver weg.

Beste lieve vriend, Wat een onvoorstelbaar zware tijd moet dit voor je zijn. Het verlies van Thomas door zelfdoding brengt een storm van emoties met zich mee die elkaar kunnen afwisselen of zelfs tegelijkertijd kunnen voelen – verdriet, woede, ongeloof, schuldgevoelens, en diepe, diepe pijn. Misschien vraag je je af of je iets had kunnen zien, kunnen doen... Deze vragen zijn begrijpelijk, maar besef alsjeblieft dat jij Thomas' keuze niet had kunnen voorkomen. Het gemis van Thomas is intens en reëel. De leegte die hij achterlaat voelt misschien overweldigend, en dat mag er zijn. Rouw op jouw manier, in jouw tempo. Er is geen goede of foute manier om dit te doorleven. Sommige dagen zal de pijn scherp zijn, andere dagen misschien wat dragelijker – allebei zijn ze onderdeel van dit proces. Wees zacht voor jezelf in deze periode. Probeer kleine momenten van rust te vinden, ook al lijken ze onbereikbaar. Praat over Thomas wanneer je dat wilt – zijn leven, zijn lach, zijn strijd. Of huil, schreeuw, schrijf, zwijg. Jouw gevoelens verdienen erkenning, zonder oordeel. Onthoud dat je niet alleen hoeft te dragen wat je nu voelt. Zoek steun bij mensen die naar je luisteren zonder oplossingen te eisen, of overweeg professionele hulp als de last te zwaar wordt. Thomas' leven was meer dan zijn laatste daad, en jouw liefde voor hem blijft even waardevol. Ik ben hier voor je, vandaag en de komende tijd. Je hoeft niets, alleen maar te zijn wie je bent in dit moment. Met veel warmte en medeleven