In de schaduw van de oude eiken, waar bladeren fluisteren in de wind, vind ik rust in stilte, in het zachte bewegen, een troost die diep van binnen begint. De bomen, standvastig en trouw, vertellen verhalen van tijd en kracht, ze bieden schaduw als een warm omarmen, en herinneringen die nooit worden verzacht. De seizoenen wisselen, steeds opnieuw, van winterstilte naar lentebloei, een symfonie van verandering en vernieuwing, geeft hoop aan mijn hart, een nieuwe plooi. Het kabbelende water, kalm en vrij, drijft mijn zorgen weg, laat ze verdwijnen, een stroom van heling, zacht en helend, die mijn verdriet in stilte verzacht en verzinnen. Dieren, klein en onbaatzuchtig, brengen warmte, speels en puur, hun onschuld herinnert mij aan oma’s lach, een liefde die nooit verdwijnt, maar blijft duren. In de natuur vind ik een bron van kracht, een plek van rust, van heling en hoop, een zacht verweven tapijt van herinneringen, dat mij omarmt, en mijn rouw verzacht, stap voor stap, in de loop. Zo geef ik me over aan de aarde, de lucht, de zee, wetend dat in elke wind, in elke bloem, de herinnering aan oma Ans voortleeft, en mijn hart met liefde en troost omhult, in de rust van de natuur.

In de stilte van het bos, waar bomen fluisteren met de wind, draag ik jouw herinnering als een kostbaar blad in mijn hand. De eik strekt zijn armen uit, ouder dan alle pijn, en leert mij hoe wortels groeien ook wanneer takken breken. Zo draag ik jou in mij, oma Ans, een stevige stam in het woud van mijn verdriet. Seizoenen komen en gaan zoals tranen die vallen en drogen. De herfst tooit zich in goud, jouw lievelingskleur, en laat zien hoe loslaten ook schoonheid kan zijn. Elke vallende bladzijde een hoofdstuk uit jouw verhaal. Bij de beek die zachtjes zingt spoelt het water mijn zorgen weg. Stroomt door als jouw levenslust, neemt wat zwaar is mee naar zee. In elke druppel zie ik de weerspiegeling van jouw glimlach. Een roodborstje op het tuinhek – jij hield zo van hun lied – zingt over wat voorbijging en toch altijd nabij blijft. Zijn melodie een brug tussen hemel en aarde. De aarde ademt onder mijn voeten, ademt met mij, voor mij. Neemt mijn verdriet in haar schoot en fluistert: kijk naar de knoppen aan de kale tak – elk voorjaar leert ons opnieuw hoe hoop stil onder de sneeuw sliep. En in de geur van natte aarde na een zomerse bui, in het patroon van vallende blaadjes, in de trouw van opkomende morgendauw – daar woon jij, oma Ans, onlosmakelijk verbonden met de eeuwige stroom van leven. Laat de natuur je dragen als een tedere mantel, want in elke verandering blijft de kern onaangeroerd – zoals liefde die de dood overstijgt en groeit in wie achterblijven.