Een gekoesterde herinnering aan Sarah Smit is haar onwankelbare vriendelijkheid en haar vermogen om anderen op hun gemak te stellen. Ik herinner me hoe ze altijd klaarstond met een luisterend oor en wijze woorden, zelfs in moeilijke tijden. Van haar heb ik geleerd dat oprechte aandacht en empathie krachtiger zijn dan woorden en dat ware verbinding ontstaat door oprechte interesse te tonen in anderen. Haar invloed heeft mijn houding ten opzichte van relaties diepgaand gevormd. Door haar voorbeeld heb ik geleerd dat echtheid en vertrouwen de basis vormen voor duurzame vriendschappen en relaties. Een ervaring die eruit springt, is toen ik door een moeilijke periode ging en Sarah er altijd voor me was, zonder oordeel. Dit heeft mijn perspectief op het leven veranderd: ik waardeer nu vooral de kleine gebaren van vriendelijkheid en het opbouwen van diepe, oprechte verbindingen. Het heeft me doen inzien dat ware kracht ligt in het tonen van kwetsbaarheid en verbondenheid.

Een van mijn meest gekoesterde herinneringen aan Sarah Smit is de dag waarop we samen door de herfstbossen wandelden, terwijl de bladeren goudkleurig om ons heen dwarrelden. Sarah, altijd een bron van warmte en wijsheid, vertelde me toen iets wat diep in mij is blijven resoneren: "Het leven is geen race naar perfectie, maar een dans met onvolmaaktheden." Ze wees naar de bomen die hun bladeren lieten vallen en zei: "Kijk hoe ze loslaten zonder spijt. Volgend jaar groeien er nieuwe." Wat ik van Sarahs leven heb geleerd, is de kunst van het échte verbinden. Ze luisterde niet alleen met haar oren, maar met haar hele wezen – alsof jouw verhaal op dat moment het enige was dat telde. Tijdens die boswandeling deelde ik mijn angst om fouten te maken in relaties, waarop ze glimlachte en antwoordde: "Fouten zijn de voetnoten in het boek van je leven, niet het einde van het verhaal." Haar invloed heeft me gevormd tot wie ik vandaag ben: iemand die meer waarde hecht aan oprechtheid dan aan perfectie, die begrijpt dat kwetsbaarheid geen zwakte is maar een brug naar anderen. Die ene herfstdag leerde me dat de diepste relaties ontstaan wanneer we ons onvolmaakte zelf durven tonen, net zoals de bomen hun kaalheid zonder schaamte tonen in de winter. Mijn perspectief op leven en relaties is hierdoor fundamenteel veranderd. Waar ik vroeger dacht dat sterke relaties ontstonden uit gedeelde successen, weet ik nu dat ze groeien in de grond van gedeelde kwetsbaarheid. Sarahs erfenis is niet in monumenten vastgelegd, maar in de manier waarop ik nu naar een gesprek luister – met heel mijn aandacht – en hoe ik imperfectie omarm als een essentieel ingrediënt van betekenisvolle verbindingen.