Max de detective zat in zijn knusse kantoor, verdiept in een mysterie dat maar niet opgelost leek te raken. Tijdens het onderzoeken van een oud artefact dat hij in een vergeten zolder had gevonden, ontplofte plots een mysterieuze blauwe straal. Voor hij het wist, voelde hij een duizelingwekkende draaikolk en werd hij omgeven door een flits van licht. Toen hij weer bijkwam, bevond hij zich in een stoffige straat in 1920. Aanvankelijk was Max verbijsterd. Zijn moderne kledij viel op tussen de flapperjurken en hoge hoeden. Hij moest zich snel aanpassen om niet verdacht te worden. Tijdens zijn zoektocht naar een manier terug te keren, ontmoette hij Clara, een slimme en zelfstandige jonge vrouw die hem hielp zich door de tijd te manoeuvreren. Hun band groeide snel, maar Max wist dat hij terug moest naar zijn eigen tijd. Het spannendste moment kwam toen hij ontdekte dat het artefact dat hem had getransporteerd, in de verkeerde handen was gevallen van een criminele bende. Ze stonden op het punt een groot misdrijf te plegen dat de geschiedenis zou veranderen. Max moest snel handelen om de tijdlijn te beschermen, terwijl hij tegelijkertijd gevoelens ontwikkelde voor Clara. Uiteindelijk vond Max een manier om het artefact te gebruiken en terug te reizen naar 2023. Maar niet voordat hij een brief aan Clara had geschreven, die hij in haar tijd had achtergelaten. Toen hij terugkeerde, ontdekte hij dat zijn acties in het verleden onbedoeld grote veranderingen hadden veroorzaakt: de criminele bende werd gepakt, maar Clara was nooit meer gevonden. Zijn brief werd pas jaren later ontdekt, waardoor een onverwachte connectie tussen hun werelden ontstond. Het onverwachte einde was dat Max, terug in zijn eigen tijd, te horen kreeg dat een mysterieuze brief was gevonden, ondertekend met de naam 'Clara'. Die brief gaf hem hoop dat hun paden ooit weer zouden kruisen, in een tijd waarin hij niet meer alleen op zoek was naar antwoorden, maar ook naar een verloren liefde.

**Het Onbedoelde Avontuur van Detective Max Visser** **Introductie** De oude, verweerde klok in het cold case-archief van het politiebureau tikte al drie generaties lang de uren weg. Voor detective Max Visser was het een vertrouwd geluid, een metronoom bij zijn obsessieve speurwerk naar verdwenen zaken. Vandaag was hij bezig met de raadselachtige verdwijning van professor Aarden, een excentrieke uitvinder die in 2023 spoorloos was verdwenen. Tussen de persoonlijke spullen van de professor vond Max een merkwaardig horloge, een zware, bronzen chronometer met wijzers die tegen de richting in leken te draaien. Toen hij per ongeluk een verborgen knopje indrukte, voelde de vloer onder hem wegzakken. Een blauwe flits omhulde hem, en de wereld vervaagde tot een warboel van kleuren en geluiden. Toen de duizelingwekkende sensatie voorbij was, stond Max niet langer in het stoffige archief, maar op een modderige straat waar paardenkarren ratelden en mannen in keurige pakken met bolhoeden voorbij liepen. Het jaar, zo ontdekte hij al snel van een krantenkop, was 1920. **Middenstuk** Max’ eerste reflex – zijn politiebadge tonen – werkte averechts. Men keek hem aan alsof hij een gek was. Zijn moderne kleding en jargon maakten hem verdacht. Hij ontdekte al snel dat het horloge hem hier had gebracht, maar de knop leek nu geblokkeerd; terugkeren was onmogelijk. Hij vond onderdak in een goedkoop pension en nam de identiteit aan van een verre neef uit Nederlands-Indië, op zoek naar werk. Zijn detective-instincten kwamen al snel van pas. In het café waar hij werkte als afwasser, ontmoette hij de eigenaar, Hendrik. Hendrik had een dochter, Elara, een vrijgevochten jonge vrouw met scherpe ogen en een passie voor fotografie, iets wat in die tijd nog ongebruikelijk was voor een vrouw. Max en Elara raakten bevriend, en al snel meer dan dat. Haar nieuwsgierigheid en onconventionaliteit trokken hem aan; zij werd gefascineerd door zijn vreemde kennis van de toekomst, die hij voorzichtig deelde als "theorieën". De relatie tussen Max en Hendrik werd echter op de proef gesteld toen de zaak van de professor onverwacht weer opdook. Max ontdekte in een lokke krant een artikel over een "briljante maar omstreden uitvinder" genaamd Prof. Aarden, die net als in de toekomst werd verdacht van diefstal van laboratoriumapparatuur. Max besefte met een schok dat de professor niet naar 1920 was verdwenen, maar hier vandaan *kwam*. Zijn verdwijning in 2023 was eigenlijk een vertrek. Max begon, met Elara's hulp, een eigen onderzoek. Hij ontdekte dat de professor werkte aan een primitieve versie van hetzelfde horloge. De professor had de blauwdrukken en een prototype gestolen van zijn rivaal. Max' aanwezigheid begon echter onbedoeld de tijdlijn te verstoren. Zijn moderne manier van politiewerk – het veilstellen van bewijs, het logisch afleiden van verbanden – trok de aandacht van de echte politie, die hem nu begon te verdenken van de diefstallen. Hendrik, die zijn pension en reputatie in gevaar zag komen, eiste dat Max vertrok en Elara met rust liet. Max stond voor een onmogelijke keuze: Elara in de steek laten om de tijdlijn niet verder te beschadigen, of vechten voor hun toekomst en riskeren dat de geschiedenis voor altijd veranderde. **Einde** Op een stormachtige avond confronteerde Max de professor in zijn schuilplaats, een verlaten pakhuis. Terwijl de regen tegen de ramen beukte, eiste Max het prototype-horloge. "Uw uitvinding veroorzaakt paradoxen!" schreeuwde Max boven het onweer uit. De professor, een man geobsedeerd door roem, weigerde. Er volgde een worsteling, waarbij per ongeluk een olielamp omviel. Het pakhuis vloog in brand. Max greep het prototype, maar de professor bleef achter in de vlammen. Met brandende mouwen rende Max naar buiten, waar Elara en een aarzelende Hendrik op hem stonden te wachten. Ze waren hem gevolgd. Op dat moment klikte het bronzen horloge aan Max' pols. De knop was plotseling weer actief. De vertrouwde blauwe flits begon zich opnieuw te vormen. Hij keek Elara aan. Haar ogen vulden zich met tranen, maar ze gaf hem een vastberaden knik. "Ga," fluisterde ze. Hendrik, wiens wantrouwen was gesmolten tot respect voor Max' moed, knikte zwijgend. Max drukte de knop in en de wereld loste weer op. Hij kwam bij in het archief, op exact dezelfde plek en tijd. Alles leek normaal. Hij haastte zich naar het cold case-dossier van professor Aarden. Tot zijn verbazing stond er nu: "Vermoedelijk omgekomen bij een pakhuisbrand in Rotterdam, 1920." Zijn acties hadden de geschiedenis veranderd. Met trillende handen opende hij een map met persoonlijke spullen van de professor die hij nog nooit had gezien. Daar lag hij: een vergeelde foto van een jonge vrouw. Het was Elara. Op de achterkant stond met sierlijk handschrift: "Voor mijn dochter, Elara. Mijn grootste uitvinding." De professor was haar vader geweest. Max had niet alleen de geschiedenis veranderd, hij had per ongeluk de vrouw van wie hij was gaan houden, uit de toekomst gewist. Zijn eigen verleden was nu een eenzame, onvolledige puzzel, en zijn toekomst was voor altijd getekend door een liefde die nooit had mogen bestaan.