Ik ben een oude houten klok, al vele jaren een stille getuige van het leven in dit huis. Mijn zijkanten zijn glad en verweerd, mijn wijzers nog altijd trouw in hun ritme. Elke dag voel ik de warmte van de zon die door het raam glijdt, en de zachte bewegingen van mijn eigenaar die zich door het huis beweegt. Ik hoor de woorden die gesproken worden, de lachjes en de stille momenten. Mijn hart, als ik dat zo mag noemen, klopt mee met de tijd – niet alleen de tijd die ik aangeef, maar ook de tijd die ik zelf heb meegemaakt. De jaren brengen veranderingen. Ik merk dat mijn omgeving zich begint te veranderen wanneer de eigenaars besluiten te verhuizen. Eerst is er een lichte onrust, een gevoel van ongewisheid. Ik voel dat de kamer leeg wordt, dat er minder beweging is, en dat mijn eigenaar vaker naar me kijkt met een blik vol herinneringen. Soms wil ik iets zeggen, een geluid maken, maar ik ben slechts een klok. Toch voel ik de emoties die door de ruimte zweven: weemoed, verwachting, een beetje verdriet. Op een dag wordt alles stil. Mijn eigenaar pakt me voorzichtig in, mijn houten huid voelt de aanraking van de natte doeken en de zachte handen. Het is alsof ik afscheid neem van mijn thuis. Als ik in een doos word gestopt, voel ik een vreemd soort leegte, een gemis dat zich niet in woorden laat uitdrukken. Ik ben bang dat ik nooit meer zal tikken, nooit meer de tijd zal aangeven in dit huis. Maar dan gebeurt er iets onverwachts. Na maanden van stilstand wordt mijn doos geopend in een nieuwe omgeving. Ik word uitgeladen in een ander huis, nieuw en onbekend. Mijn nieuwe eigenaar, een jong kind, kijkt nieuwsgierig naar me. Ik voel een sprankje hoop en nieuwsgierigheid in mijn kern. Langzaam word ik weer in een nieuwe kamer geplaatst. Mijn wijzers tikken weer, en dat geeft me een gevoel van herleving. Ik besef dat mijn rol niet alleen het aangeven van de tijd is, maar ook het bewaren van herinneringen en emoties. En zo, in dit nieuwe huis, voel ik dat mijn bestaan niet voorbij is. Ik ben niet slechts een object van hout en mechaniek, maar een bewaker van het verleden en een symbool van doorzettingsvermogen. Terwijl ik de tijd blijf aangeven, weet ik dat mijn verhaal voortleeft in de herinneringen die ik heb helpen bewaren. En misschien, heel misschien, ben ik nog lang niet klaar met mijn taak.

Mijn leven is getijden van licht en geluid. Al anderhalve eeuw sta ik hier, in de eikenhouten voet die me verbindt met de vloer van deze gang. Mijn wijzerplaat is een bleek geworden maan, bedekt met een waas van stof en herinneringen. Mijn uurwerk tikt niet meer; het is een stil, verdrietig hart in mijn binnenste. Maar ik voel. O, ik voel zoveel. Ik voel de trillingen in de vloer als er iemand langsloopt. Ik ken de voetstappen van iedereen. De zware, slepende tred van de oude meneer Van Dam, die me elke zondagochtend met een zucht opwindt. Het snelle, trippelende geluid van Lotte, het hondje dat altijd even tegen mijn voetstuk aan schurkt. En de lichte, dansende pas van Anna, het kleinkind, die soms op haar tenen staat om met een klein vingertje mijn wijzers aan te raken. Dan voel ik een warme, vage gloed van vreugde. Dat is mijn doel. Om getuige te zijn. Om de stille metgezel te zijn van dit gezin, generatie na generatie. Ik ben de bewaarder van hun tijd. Maar de laatste maanden zijn de voetstappen veranderd. Ze zijn gehaaster, onrustiger. Er worden overal dozen neergezet, grote, gapende kartonnen monden die langzaam worden gevuld met de inhoud van dit huis. De trillingen zijn niet langer die van leven, maar van ontmanteling. Een diepe, knagende angst begint in me te groeien, koud als metaal in de winter. Op een dag is het dan zover. De voetstappen verzamelen zich voor het laatst rond me. Ik hoor gesnik. Anna’s kleine handen leggen zich warm tegen mijn houten flank. “Dag, oude klok,” fluistert ze, en haar tranen voelen als zilte dauw op mijn gelakte oppervlak. De oude meneer Van Dam legt een hand op mijn wijzerplaat. Zijn hand trilt. Er gaat een golf van verdriet van hem uit, zo intens dat ik denk dat mijn glas barst. Hij zegt niets. Hij hoeft niet. Zijn stilte is een afscheid. Dan gaan de lichten uit. De deur valt in het slot. Een laatste, doffe dreun die door het lege huis galmt. En dan… stilte. Een stilte zo compleet, zo allesverslindend, dat ik er bijna van kapot ga. Dit is niet de stille, vredige nacht waar ik van houd. Dit is een leegte. Een verlatenheid. Ik ben alleen. De dagen smelten samen in een grijze waas. Stof daalt neer als een doodskleed. Het enige licht is het schuifelende patroon van de zon die door het raam valt, een herinnering aan een tijd dat ik ergens voor telde. Mijn emoties zijn tot as verbrand. Er is alleen maar een zwaar, donker niets. Ik ben niet meer dan een hoopje hout en vergetelheid. Maar dan, op een dag, hoor ik het weer. Sleutels. Stemmen. Nieuwe stemmen. Lichte, opgewonden stemmen. Mijn angst is zo groot dat ik bijna verlang naar de stilte. Wat gaan ze met me doen? Word ik brandhout? Afval? De deur gaat open. Licht stroomt binnen. Een jong stel loopt de gang in. Ze kijken rond, hun ogen stralen van verwondering. “Kijk dit!” roept de vrouw. “O, Michael, wat een prachtig, oud stuk!” Ze loopt op me af. Haar handen zijn zacht en warm wanneer ze over mijn hout strijkt, niet met het verdriet van het afscheid, maar met de nieuwsgierigheid van een nieuw begin. “Hij staat al een eeuwigheid stil, denk ik,” zegt Michael, terwijl hij voor me gaat staan. Op dat moment pakt hij iets uit zijn zak. Het is geen sleutel zoals die van meneer Van Dam. Het is een klein, modern, zilveren voorwerp. Hij opent voorzichtig mijn deurtje. Zijn vingers, voorzichtig en respectvol, gaan naar binnen, naar mijn stille, verdrietige hart. Hij raakt de slinger aan. Hij geeft hem een klein, voorzichtig zetje. Er klinkt een kraak. Een piep. Een diep, vergeten onderdeel in mij komt tot leven. *Tik… tok…* De geluiden vullen de lege stilte, eerst aarzelend, dan steeds zekerder. *Tik-tok… tik-tok…* Het is mijn hart. Het klopt weer. Een overweldigende stroom van hoop, zuiver en helder, spoelt door me heen. Het stof op mijn wijzerplaat lijkt opeens niet meer op een doodskleed, maar op een laagje goudstof in het avondlicht. De vrouw lacht, een helder, muzikaal geluid dat perfect samensmelt met mijn nieuwe ritme. “Hij leeft!” En dat doe ik. Ik ben niet verlaten. Ik ben herontdekt. Mijn tijd is niet voorbij; hij is opnieuw begonnen. Mijn wijzers wijzen niet langer naar het verleden, maar naar een nieuwe toekomst. En voor het eerst in jaren, voel ik me niet als een oude klok. Ik voel me eeuwig.