Ik zit op het oude houten bankje in het park, mijn benen trillen lichtjes van de spanning. Mijn hart bonkt in mijn borst, alsof het elk moment kan doorbreken. Waarom heb ik dit gedaan? Waarom heb ik hem geconfronteerd? Ik had het moeten laten gaan, mezelf beschermen, maar er was iets in me dat niet wilde zwijgen. De woorden wilden eruit, ongeacht de gevolgen. Nu zit ik hier, in de schemering, hopend dat hij me niet zal vinden. Mijn gedachten dwalen af naar vroeger, naar de dagen dat ik nog geloofde in de goede kanten van mensen. Maar nu weet ik beter. Nu weet ik dat vertrouwen een kwetsbare bloem is, die snel verwelkt onder de juiste omstandigheden. Ik vraag me af of hij me ooit echt heeft gekend, of dat ik alleen maar een masker was voor hem. De angst knaagt aan me, maar ook een gevoel van opluchting dat ik eindelijk mijn stem heb gevonden. Toch vraag ik me af of het het waard was, of ik niet beter had kunnen weglopen en mijn eigen weg had gezocht. Halverwege de avond veranderde het perspectief abrupt. Mark observeerde de situatie vanaf een afstand, zijn gezicht ondoorgrondelijk. Hij had alles gezien, van het moment dat Anna haar beslissing nam tot haar zitten op dat bankje, haar handen knijpend in haar schoot. Zijn blik was koel en analytisch, alsof hij een onderzoek aan het doen was. Hij wist dat dit een keerpunt was, de gebeurtenis die alles zou veranderen. Zijn gedachten waren niet emotioneel, maar rationeel. Hij noteerde de kleine details: de trilling in haar stem, de trillingen in haar handen, de stilte die volgde. Voor hem was Anna niet meer dan een figure in een complex spel, een actrice in haar eigen drama. Hij voelde geen medelijden, enkel een afstandelijke nieuwsgierigheid naar wat er nu zou gebeuren. Wat haar motiveerde, wat haar drijfveer was, dat bleef voor hem een mysterie. Hij besloot te wachten en te zien hoe deze situatie zich zou ontvouwen, vastbesloten om geen oordeel te vellen, maar simpelweg te observeren.

**Eerste deel - Anna's perspectief (eerste persoon, introspectief)** Ik voel de kou van het marmeren aanrecht door mijn mouw heen trekken. Het is vreemd hoe lichamelijke sensaties zo scherp kunnen worden wanneer je gedachten als een razende rivier door je hoofd jagen. Mijn vingers trillen lichtjes terwijl ik de theepot vasthoud. Het is maar thee, probeer ik mezelf voor te houden. Gewone earl grey, zijn favoriet. Maar vanavond voelt elke handeling zwaar geladen, alsof ik niet zomaar een kopje inschenk maar mijn eigen ziel uitgiet. Hij zou elk moment binnen kunnen lopen. Mark. De man van wie ik dacht dat ik elke micro-expressie kende, elke gedachte kon raden nog voordat hij ze uitsprak. Nu kijk ik naar zijn geleende trui die over de stoel hangt en vraag ik me af of er een vreemde haar op zit. Of er een geur aan kleeft die ik niet herken. De brief in mijn zak brandt als vuur tegen mijn dij. Een onschuldig uitziende envelop, gevonden tussen de rekeningen. Geadresseerd aan hem. Het handschrift sierlijk, vrouwelijk. En de inhoud... de inhoud maakte van mijn zekerheden los zand. De deur gaat open. Ik schrik zo dat het kopje rammelt op de schotel. Daar staat hij, met zijn vertrouwde glimlach die nu aanvoelt als een masker. "Lieve schat, wat ruikt het hier lekker." Zijn stem klinkt precies zoals altijd, warm en geruststellend. Hoe kan hij dit doen? Hoe kan hij hier staan en doen alsof onze wereld niet is ingestort terwijl ik de bewijstukken in mijn zak voel knisperen? Ik kijk naar zijn handen – de handen die mij zo vaak hebben vastgehouden – en vraag me af of ze haar hebben aangeraakt. Of hij tegen haar dezelfde lieve woorden fluistert. Mijn keel knijpt dicht. Ik moet het vragen. Nu meteen. Maar de woorden weigeren mijn lippen te verlaten. **Tweede deel - Marks perspectief (derde persoon, afstandelijk)** Hij zag onmiddellijk dat er iets mis was. Anna stond bij het aanrecht, bleker dan normaal, haar handen trilden lichtjes. Ze probeerde het te verbergen, maar Mark had haar al zeven jaar gekend. Hij kon de spanning in haar schouders lezen, de manier waarop haar blik de zijne vermeed. Een waarnemer zou hebben opgemerkt dat hij zijn jas iets te langzaam ophing, zijn bewegingen bewust kalm hield. Toen hij haar omhelsde, voelde hij hoe stijf ze was. Haar gebruikelijke ontspannen reactie bleef uit. Er ging een gedachte door hem heen: ze weet het. Het was niet de schuldige gedachte die men zou verwachten, maar eerder een vermoeide erkenning. De waarheid zou nu naar buiten moeten komen, hoe pijnlijk ook. Hij liep naar de tafel, nam plaats en nam het kopje thee aan dat ze hem aanreikte. Haar vingers waren ijskoud toen ze even de zijne raakten. Mark observeerde hoe ze zichzelf dwong normaal te doen, hoe ze probeerde een gesprek te beginnen over haar werkdag. Haar stem klokte iets te hoog, de zinnen te gehaast. Hij besloot het moment niet te forceren. Als ze het wilde bespreken, zou ze het doen wanneer ze er klaar voor was. In plaats daarvan dronk hij een slok thee en vroeg naar haar moeder, wetend dat dit een veilig onderwerp was. Terwijl hij naar haar antwoord luisterde, bereidde hij zich mentaal voor op het gesprek dat onvermijdelijk zou komen. De envelop met de klinische resultaten lag in zijn bureaulade. De diagnose die hij haar nog niet had kunnen vertellen.