Anna zat in de vergaderzaal, haar blik afwezig gericht op de cijfers en grafieken die op het scherm flitsten. De vergadering was eentonig en haar gedachten dwarrelden weg. Plotseling merkte ze dat haar omgeving vervaagde en haar geest begon te dwalen. Ze bevond zich in een levendige wereld vol kleur en beweging: een sprookjesachtig bos, vol geluiden en geuren die ze nog nooit had ervaren. In haar dagdroom was Anna een avontuurlijke ontdekkingsreiziger. Ze liep door het bos en ontmoette vriendelijke dieren die haar vertelden over een verborgen schat. Geïnspireerd door haar fantasie, begon Anna zelf na te denken over nieuwe ideeën voor haar werk, ideeën die ze nooit in haar normale werkroutine had overwogen. Ze voelde zich energiek en vastberaden, alsof haar dagdroom haar nieuwe kracht gaf. Toen de vergadering eindigde, keerde Anna langzaam terug naar de realiteit. Ze merkte dat haar collega’s haar nieuwsgierige blik opmerkten. In plaats van de gebruikelijke aarzeling, besloot Anna haar nieuwe ideeën te delen, geïnspireerd door haar dagdroom. Ze stelde een innovatieve aanpak voor die haar team verraste en enthousiast maakte. De verrassende wending kwam toen haar baas haar compliment gaf voor haar frisse perspectief. Tijdens de volgende teamvergadering werd Anna gevraagd om haar ideeën verder uit te werken, wat haar carrière een onverwachte boost gaf. Wat begon als een saaie dagdroom in een vergadering, leidde tot een creatieve doorbraak en nieuwe kansen — allemaal dankzij haar verbeelding die haar uit haar routine haalde.

**De Vergadering en de Droom** **Introductie** De vergaderkamer was verstikkend. Het grijze tapijt leek alle geluid te verslinden, terwijl de monotone stem van de manager, meneer Jansen, een deken van saaiheid over de aanwezigen legde. Anna zat rechtop, haar pen keurig naast het onbeschreven notitieblok, maar haar geest was mijlenver weg. Ze staarde naar het schilderij aan de muur – een abstracte wirwar van blauwe en groene vegen – en probeerde zich te focussen op de cijfers en prognoses die werden opgesomd. Het was vergeefs. De warmte, het zachte gezoem van de beamer en de voorspelbaarheid van het alles dreven haar langzaam maar zeker weg. Toen meneer Jansen begon over het "Q3-kwartaalrapport en de synergiën van de cross-departmentale outreach," gleed haar blik opnieuw naar het schilderij. De blauwe vegen leken opeens op water, de groene op bladeren... en voor ze het wist, was ze er niet meer. **Middenstuk** Plotseling stond Anna niet meer in de vergaderkamer, maar op het dek van een zeilboot. De zon verwarmde haar gezicht, een zilte zeebries speelde met haar haar en in de verte klonk het geschreeuw van meeuwen. Naast haar stond een collega, Mark, die in werkelijkheid altijd zo gereserveerd was. Hier, op de boot, lachte hij, zijn gezicht ontspannen. "Het kompas is kapot!" riep hij, niet met paniek, maar met opwinding. "We moeten op ons instinct varen! Kijk naar de wolken, voel de wind!" In haar droom voelde Anna een vonk van herkenning. Dit was het. Dit gevoel van avontuur, van vertrouwen op intuïtie in plaats van spreadsheet-voorspellingen. Samen met Mark en andere 'droomcollega's' navigeerden ze de boot naar een onbekend, prachtig eiland. Daar ontdekten ze een bron van helder, zoet water – een metafoor voor een nieuwe, innovatieve oplossing waar ze in het echte leven al maanden naar zochten. Ze bespraken ideeën vrijuit, zonder hiërarchie of angst. De droom-Mark keek haar aan en zei: "Soms zie je de beste antwoorden pas als je durft af te wijken van de kaart." **Einde** Een schuifelende stoel naast haar rukte Anna bruusk terug naar de realiteit. Meneer Jansen was klaar met zijn betoog en keek de tafel rond. "Dus, zoals u kunt zien, is de voorgestelde strategie de meest logische en risico-arme optie. Zijn er nog vragen?" Iedereen schudde ontmoedigd het hoofd. De beslissing leek al genomen. Maar toen, geïnspireerd door de vrijmoedigheid uit haar dagdroom, stak Anna haar hand op. Haar hart bonsde. "Meneer Jansen," begon ze, haar stem iets helderder dan normaal. "Ik begrijp de logica, maar... wat als we het risico-aversie-model even parkeren?" De kamer werd muisstil. Alle ogen waren op haar gericht. "Stel we benaderen het probleem niet als een te minimaliseren bedreiging, maar als een te verkennen kans. Zonder vooropgezet plan, puur gebaseerd op observatie en intuïtie. Net als... zeilers zonder kompas." Ze deelde, met een vurigheid die haarzelf verbaasde, de kern van de ideeën die in haar droom waren ontstaan. Ze sprak over het 'ontdekken van de bron' in plaats van het 'dichten van lekken'. Tot ieders verbazing, en vooral dat van Anna zelf, begon Mark, de stille collega, te knikken. "Ze heeft een punt," zei hij, zijn droom-evenknie's woorden echoënd in de echte wereld. "We zitten vast in dezelfde patronen. Misschien is een beetje 'zeilen op gevoel' precies wat we nodig hebben." Meneer Jansens wenkbrauwen schoten omhoog, maar in plaats van afkeuring, verscheen er een peinzende frons op zijn gezicht. De vergadering, die voorbestemd was om te eindigen met een voorspelbare conclusie, kreeg een volledig nieuwe wending. Er werd besloten een kleine, wendbare taskforce op te richten – met Anna en Mark aan het hoofd – om Anna's onconventionele idee verder te verkennen. De saaie vergadering was eindelijk voorbij, maar de vonk die in een dagdroom was ontstaan, zette de echte wereld in een verrassende, nieuwe richting.