Wat moet ik doen? Ik zit hier, gevangen tussen twee werelden, en ik voel me verlamd door de twijfel. Elke keer dat ik denk dat ik een keuze heb gemaakt, sluipt die onzekerheid weer naar binnen. Is dit wat ik echt wil? Of is het gewoon de angst dat ik iets mis, dat ik de verkeerde kant op ga? Het lijkt alsof ik mezelf langzaam kwijtraak, alsof mijn hart niet meer meedoet. Ik heb altijd gedacht dat ik iets zou vinden, dat mijn passie me zou leiden. Maar nu vraag ik me af of dat niet slechts een illusie is. Misschien is het gewoon de angst voor het onbekende die me tegenhoudt, of de angst dat ik niet goed genoeg ben. Elke dag worstel ik met die vraag: blijf ik hier, in de veilige zone, of waag ik de sprong in het diepe, in de hoop dat ik ergens mijn plek vind? Maar wat als ik faal? Wat als ik erachter kom dat ik niet voor deze weg gemaakt ben? Het voelt alsof ik in een duistere tunnel sta, zonder licht aan het einde. Misschien is het beter om te blijven zoals ik ben, in de comfortzone, ook al knaagt die twijfel continu. Of moet ik gewoon stoppen met wachten, en kiezen? Maar welke keuze is dan de juiste? Is er überhaupt een juiste? Of moet ik gewoon accepteren dat ik nooit zeker zal zijn, en dat het oké is om soms te twijfelen? Ik weet het niet meer. Misschien is de enige echte vraag: blijf ik nog langer in deze onzekerheid, of neem ik eindelijk een beslissing, hoe moeilijk die ook mag zijn?

Is dit het dan? Elke ochtend dezelfde routine: de wekker die me uit een onrustige slaap rukt, de koude vloer onder mijn blote voeten, dezelfde route naar een kantoor dat nooit echt het míjne is geworden. Mijn bureau staat vol met papieren die iemand anders had kunnen ondertekenen. Mijn computer toont spreadsheets die elk gevoel van betekenis in me verstikken. Soms, als ik uit het raam kijk, vraag ik me af wat er gebeurd was als ik die andere weg had genomen. Die kunstacademie... had ik dan nu met verf onder mijn nagallen gelopen in plaats van deze papiersnippers? Had ik kunnen léven in plaats van alleen maar te functioneren? Mijn ouders zeiden altijd: "Kies voor zekerheid, Anna." Alsof zekerheid een warme deken was, niet deze verstikkende jas die ik nooit meer uitkrijg. Ze bedoelden het goed, dat weet ik. Maar waar is de grens tussen voorzichtig zijn en jezelf begraven? Soms voel ik de wanhoop als een fysieke pijn. Alsof het echte ik ergens diep vanbinnen langzaam sterft, terwijl deze Anna – deze keurige, verantwoordelijke versie – gewoon door blijft gaan alsof er niets aan de hand is. Alsof het normaal is om je ziel te verkopen voor een stabiel salaris en een pensioenregeling. De angst is het ergst. De angst om alles op te geven voor iets wat misschien ook maar tegenvalt. De angst om te falen, om te moeten toegeven dat mijn ouders gelijk hadden. Maar is dit dan succes? Elke dag een beetje meer verdwijnen? Misschien... misschien is de echte vraag niet wat ik wil doen, maar wie ik wil zijn. En of ik de moed kan vinden om dat antwoord eerlijk onder ogen te komen. Want hoe lang kan ik nog doorgaan met leven alsof ik niet stik in deze keuze?