Anna zit in haar kleine appartement, de kaarsen flikkeren zachtjes en werpen schaduwen op de muren. Plots wordt haar blik gevangen door een oude, vergeelde foto op de plank: haar jongere zelf met een brede glimlach, omringd door haar moeder. Een intense herinnering overspoelt haar. De omgeving vervaagt en Anna bevindt zich weer in haar ouderlijk huis, jaren geleden. Ze is negen jaar oud, haar hand stevig in die van haar moeder. Het is een koude winteravond, de sneeuw ligt dik op de stoep. Haar moeder kijkt haar liefdevol aan, haar ogen vol zorg. Een stem in haar herinnering zegt: "We moeten sterk zijn, Anna. Soms moet je moeilijke keuzes maken voor de mensen van wie je houdt." Een golf van gevoelens overspoelt haar: angst, verdriet, maar ook een diepe vastberadenheid. Ze voelt de druk van de verantwoordelijkheid, de pijn van het afscheid nemen. Het is de dag dat haar moeder haar achterlaat voor een onbekende reis, met de belofte dat ze sterker terug zal komen. Terug in het heden knikt Anna langzaam, haar ademhaling kalmerend. Die herinnering herinnert haar eraan dat haar kracht voortkomt uit dat vroege verlies en de keuzes die ze daardoor heeft moeten maken. Het herinnert haar eraan dat haar huidige acties – het beschermen van haar geliefden, het vechten voor haar vrijheid – voortkomen uit diezelfde vastberadenheid en liefde die haar moeder haar heeft meegegeven. Ze staat op, vastbesloten, klaar om de confrontatie aan te gaan, geworteld in haar diepe herinnering aan dat cruciale moment uit haar verleden.

De geur van versgemaaid gras en het geluid van zoemende bijen vulden de lucht, maar Anna rook en hoorde niets. Haar blik was gefixeerd op de voordeur van het rode bakstenen huis, waar haar vader net een koffer in de kofferbak van zijn auto had gezet. Zijn schouders hingen onder het gewicht van een beslissing die Anna destijds niet begreep. "Het is beter zo, schat," zei hij, terwijl hij haar een vlugge knuffel gaf die naar sigaretten en goedkoop aftershave rook. Zijn stem kloot hol, alsof de woorden al vaak herhaald waren voor de spiegel. Anna's handen klemden zich vast aan de zoom van haar zomerjurk - dezelfde jurk die haar moeder zo mooi vond. Ze voelde hoe iets in haar borstkas knapte, als natte krant die scheurt. *Als ik maar stil genoeg blijf, misschien dan blijft hij*, dacht ze, haar adem inhoudend tot vlekken voor haar ogen dansten. De auto startte met een hoestend geluid. Stof danste in de zonnestralen toen hij wegreed, en Anna bleef achter op het oprit met het besef dat liefde voorwaardelijk was - iets dat kon worden ingepakt en meegenomen zoals een koffer. Vandaag, vijftien jaar later, trekt Anna haar schouders strak naar achteren terwijl ze haar eigen voordeur opent. Haar vriendin staat met een reiskoffer klaar, ogen vol verwachting. "Het wordt maar voor drie maanden, voor mijn werk," zegt ze hoopvol. Maar Anna's lach is stijf, haar omhelzing terughoudend. Die middag op het oprit flitst door haar gedachten - hetzelfde gevoel van naderend verlies, dezelfde kou die zich om haar hart sluit. Ze zegt de woorden die al jaren op haar tong liggen: "Als je nu gaat, hoef je niet terug te komen." Haar stem trilt niet, want ze heeft geleerd dat je verlies beter kunt controleren dan erdoor verrast worden. De deur valt in het slot, een echo van een verleden dat haar heeft geleerd dat alle vertrekken uiteindelijk permanent zijn.