Ik liep die avond door het donkere bos, mijn hart bonkte in mijn borst, maar ik deed alsof ik kalm was. Het was de eerste keer dat ik hier kwam, maar ik had het gevoel dat ik iets moest zien, iets dat mijn hele leven zou veranderen. De bomen fluisterden zachtjes, alsof ze me probeerden te waarschuwen of misschien te begeleiden. Ik kon het niet helemaal duidelijk horen, maar ik wist dat ik niet alleen was. Plotseling zag ik hem: een schim tussen de bomen, bijna onzichtbaar in het schaarse maanlicht. Zijn ogen glansden als sterren, en ik voelde een mix van angst en opwinding. "Ben je zeker dat je dit wilt doen?" hoorde ik mijn eigen stem fluisteren, alsof ik niet mezelf was. Maar ik herinner me niet dat ik dat heb gezegd. Of misschien wel? Het is allemaal zo verwarrend. Hij deed een stap dichterbij en strekte zijn hand uit. Ik weet niet zeker of ik hem vertrouwde, maar iets in zijn blik leek oprecht. Toen hij sprak, klonk zijn stem zacht, bijna fluisterend: "Het is tijd. Je moet kiezen." Mijn gedachten waren een warboel. Had ik echt die woorden uitgesproken? Of heb ik dat slechts in mijn hoofd gehoord? Misschien was dat alles maar een illusie, een droom die ik niet kon ontwaken uit. Wat er daarna gebeurde, weet ik niet precies. Ik herinner me dat ik mijn hand uitstrekte en hem aanraakte. Toen zag ik ineens dat hij wegsmolt in het donker, alsof hij nooit had bestaan. Alleen mijn hand bleef nog even achter, koud en vochtig. Ik was verward, mijn hart bonsde nog steeds, maar ik wist niet meer wat echt was. Had ik hem echt gezien? Of was het een projectie van mijn eigen verlangen, mijn angst? De volgende ochtend ontdekte ik dat er geen sporen waren in het bos, geen voetstappen, geen teken dat iemand ooit was geweest. Alleen mijn hand was nog nat, en mijn hart zat vol vragen. Wie was hij echt? En wat had hij me willen vertellen? Of had ik het allemaal zelf verzonnen, in mijn hoofd? Misschien was ik gewoon op zoek naar iets dat ik niet kon vinden, of misschien was ik op zoek naar mezelf. Maar dat weet ik nu zeker: ik heb nooit echt geweten wat er gebeurde in dat bos. Het was slechts een herinnering die ik zo graag wilde geloven.

Het is vreemd hoe herinneringen zich als was kunnen vormen, kneedbaar en trouw aan de hand die ze boetseert. Mijn naam is Anna, en dit is de waarheid – mijn waarheid – over wat er gebeurde die avond in het Elzenwoud. Ik liep daar niet zonder reden. De dokter had gezegd dat wandelen goed zou zijn voor mijn zenuwen, en sinds Thomas... nou ja, sinds Thomas weg is, heb ik meer dan genoeg redenen voor zenuwen. De bomen leken die avond dichter op elkaar te staan dan anders, hun takken als armen die me wilden tegenhouden. Maar ik ging door, want ik ben dapper. Altijd geweest. Toen zag ik hem – een schim tussen de bomen. Mijn hart bonsde, niet van angst, maar van herkenning. Het was de oude boswachter, meneer Jansen. Iedereen in het dorp weet dat hij een zonderling is, maar ik heb altijd aanvoeld dat er meer speelde. Hij bewoonde een vervallen hut aan de rand van het woud, en er gingen verhalen over verdwijningen van huisdieren in de buurt. Niemand durfde hem iets te vragen, behalve ik, die avond. "Hallo?" riep ik, mijn stem stabieler dan ik me voelde. Hij draaide zich om, zijn ogen groot en donker in het schemerlicht. "Anna," zei hij, alsof hij me verwachtte. Alsof hij mijn naam al kende voordat ik hem noemde. Hij nodigde me uit in zijn hut. Het interieur was netjes, te netjes voor een alleenstaande man. Op de schoorsteenmantel stond een foto van een jonge vrouw die verdacht veel op mij leek. Toen ik ernaar wees, mompelde hij iets over een nichtje, maar zijn handen trilden. We dronken thee – kamille, zei hij, goed voor de zenuwen. Het was vreemd hoe hij dat wist, want ik had hem nooit over mijn zenuwen verteld. Terwijl we zaten te praten, hoorde ik een geluid uit de kelder. Een schrapend geluid, alsof iets – of iemand – probeerde vrij te komen. "Alleen maar ratten," zei meneer Jansen snel, maar zijn glimlach was te strak. Ik bleef nog een uur, luisterend naar zijn verhalen over het bos. Hij vertelde over een jonge man die enkele weken geleden was verdwenen tijdens een wandeling. Thomas. Hij zei de naam niet, maar ik wist het. Ik wist het gewoon. Toen ik wegging, gaf hij me een waarschuwing. "Pas op in het donker, Anna. Niet iedereen is wie hij lijkt." Thuisgekomen voelde ik me anders. Lichter. Alsof ik een stukje van de puzzel had gevonden. De politie had nooit geloofd dat Thomas' verdwijning verdacht was. "Hij is waarschijnlijk gewoon weggegaan," zeiden ze. "Het kwam vaker voor bij jonge stellen." Maar ik wist beter. Nu, weken later, zit ik hier en schrijf ik dit op. De politie heeft net weer gebeld. Ze zeggen dat ze bewijs hebben gevonden – een dagboek van Thomas waarin hij schreef over zijn plannen om naar het buitenland te vertrekken. Ze zeggen dat ik het moeilijk moet vinden om los te laten. Ze zeggen dat ik hulp nodig heb. Maar ik weet wat ik die avond zag in meneer Jansens ogen. Ik weet wat ik hoorde in die kelder. En het vreemdste van alles? Toen ik vanochtend in de spiegel keek, zag ik dat mijn haar anders zat. Precies zoals de vrouw op die foto in zijn hut. Ze willen dat ik geloof dat ik dingen verzin. Maar ik ben Anna, en dit is de waarheid. Mijn waarheid. Alleen... soms, als ik 's nachts wakker word, vraag ik me af waarom meneer Jansen nooit meer in het dorp is gezien sinds die avond. En waarom er aarde onder mijn nagels zat toen ik thuiskwam. Maar dat zijn maar details. Onbelangrijke details in een veel groter verhaal. Mijn verhaal.