Lisa: Mark, we moeten echt goed nadenken over hoe we de bank gaan aanpakken. Het moet snel en geruisloos gebeuren. Mark: Ik snap het, Lisa, maar ik wil niet dat we risico’s nemen. We moeten stevig en direct zijn. Als we te lang blijven, wordt het gevaarlijker. Lisa: Maar we kunnen niet zomaar met geweld te werk gaan. Ik kom uit een familie die altijd vrede en rust predikt. Geweld lost niets op, Mark. Mark: Dat is mooi voor jou, maar ik heb het gedaan omdat ik geen andere keuze zie. We hebben geld nodig, en ik wil dat we dat zo snel mogelijk krijgen, zonder complicaties. Lisa: Ik begrijp je, maar ik wil niet dat iemand gewond raakt. We moeten onze plannen aanpassen. Misschien kunnen we binnen blijven en op een andere manier geld krijgen. Mark: Dus je stelt voor om te wachten en te hopen dat er een andere oplossing komt? Dat is niet realistisch. We moeten nu handelen, anders verliezen we alles. Lisa: Maar wat als we de politie op ons pad krijgen? Dan is alles verloren. Ik wil geen onschuldigen in gevaar brengen. Mark: Ik weet dat je goede bedoelingen hebt, Lisa, maar soms moet je risico’s nemen om iets te bereiken. We kunnen niet altijd alles plannen. (Plotseling klinkt er een sirene in de verte. Ze kijken allebei geschrokken.) Lisa: Mark, wacht eens. Wat als die politie al op de hoogte is van onze plannen? Misschien is het beter om nu te ontsnappen voordat ze ons vinden. Mark: Je hebt gelijk. Misschien is het tijd om ons plan te veranderen. We moeten snel handelen voordat het te laat is. (Onverwacht begint één van de agenten te bellen via een portofoon, en blijkt dat ze al door een anonieme tip op het spoor zijn gekomen, waardoor hun plannen volledig worden doorzien.)

**Dialoog: Het Plan** *De ruimte is schemerig, alleen een kale tafel lamp verlicht de uitgespreide blauwdrukken op de tafel. Lisa, strak in het zwart gekleed, tikt geïrriteerd met haar vingers. Mark, onopvallend in een casual trui, kijkt peinzend naar de papieren.* **Lisa:** "We gaan gewoon binnen, snel en hard. Twee minuten, max. Ik zorg voor de kluis, jij houdt de klanten onder schot. Simpel en doeltreffend. Waarom zie je dat niet in?" **Mark:** "Simpel is niet hetzelfde als slim, Lisa. 'Snel en hard' is precies wat het politieprotocol verwacht. Ze hebben daar ramkoers-drills voor. Binnen drie minuten staat de hele buurt vol met eenheden. We moeten het slimmer aanpakken." **Lisa:** "Slimmer? Jij en je 'slimmere' aanpak! Ik kom van de straat, Mark. Ik weet hoe dit werkt. Angst is de beste motivator. Je laat ze schreeuwen, je schiet een waarschuwingsschot in het plafond, en iedereen doet wat je zegt. Jij, met je wiskundige brein, je denkt dat dit een vergelijking is die je kunt oplossen." **Mark:** "Dat is het wel! Het is een vergelijking van variabelen: tijd, beweging, risicofactoren. Mijn 'wiskundige brein', zoals je het noemt, heeft dit doorgerekend. Jouw manier geeft een slagingskans van 18%. De marges zijn te klein." **Lisa:** "18%? En wat stel jij dan voor? Vragen of ze de geldlade vriendelijk willen doorgeven? Een beleefd briefje?" **Mark:** "Bijna. We gaan niet voor de hoofdingang. We gaan via het ventilatiesysteem boven het kantoor van de filiaalmanager. Het alarm voor dat deel van het gebouw heeft een vertraging van 90 seconden omdat het bedoeld is voor schoonmaakpersoneel. We zijn binnen voordat iemand op de alarmknop kan drukken. Geen gegil, geen waarschuwingsschoten. Stilte en precisie." **Lisa:** "Stilte en precisie... (Zucht diep) En wat is jouw 'motivatie' dan eigenlijk? Waarom doe je dit? Om te bewijzen dat je slimmer bent dan het systeem? Omdat het kan?" **Mark:** "Mijn redenen zijn mijn eigen zaak. Maar ze zijn niet geboren uit woede, zoals die van jou. Jij wilt de bank breken. Ik wil hem gewoon passeren." **Lisa:** "Woede? Dit heeft niets met woede te maken! Dit is overleven. Dit is nemen wat van jou is, wat het systeem je heeft afgepakt. Jij ziet dit als een spelletje schaak." **Mark:** "En jij ziet het als een straatgevecht. En in een straatgevecht verliest bijna altijd iemand. Meestal degene die het hardst schreeuwt." *Er valt een stilte. Lisa staart naar de blauwdrukken, haar vuisten gebald. Mark kijkt haar rustig aan.* **Lisa:** "Stel dat... stel dat jouw manier werkt. Die 90 seconden. Wat dan? Hoe komen we weg?" **Mark:** "Niet via de voordeur. Er is een ondergrondse parkeergarage met een leveranciersingang. We mengen ons tussen de bezorgers. Geen gehaast, geen achtervolging. We lopen gewoon weg." **Lisa:** "We *lopen* weg... (Ze schudt haar hoofd, maar er glijdt een trage glimlach over haar gezicht) Dat is... absurd." **Mark:** "Absurd effectief." *Lisa pakt de blauwdruk van het ventilatiesysteem en bestudeert hem intens. Haar houding verandert van defensief naar nieuwsgierig.* **Lisa:** "Oké. Oké, wiskundige. Laat me de getallen zien. Laat me die 18% zien. En leg me die 90 seconden uit." **Mark:** "Graag. Kijk hier..." *Hij buigt zich over de tafel, zijn vinger volgt een lijn op de tekening.* "De zwakste schakel is nooit de kluis, Lisa. Het is altijd de menselijke factor. Jij wilt de angst beheersen. Ik wil de verwachting omzeilen. We hoeven niemand bang te maken als niemand ons ziet." **Lisa:** "En de conclusie van jouw perfecte, stille, wiskundige overval?" **Mark:** "De onverwachte wending?" *Hij kijkt haar aan, zijn blik is serieus maar niet hard.* "Dat we het misschien helemaal niet moeten doen." *Lisa staart hem aan, verbijsterd.* **Lisa:** "Wat? Waar heb je het over? We hebben weken aan dit plan gewerkt!" **Mark:** "Precies. Weken. En in al die weken heb je me nooit gevraagd waarom ik dit doe. Mijn motivatie." *Hij wijst naar de blauwdrukken.* "Dit was nooit bedoeld om uitgevoerd te worden. Dit was de test." **Lisa:** "Een test? Waarvoor?" **Mark:** "Om te zien of je verder kon kijken dan je eigen woede. Of je een plan kon accepteren dat niet draaide om geweld en intimidatie, maar om intelligentie en geduld. De echte 'overval' is niet op de bank, Lisa. Het is op je eigen gedachten. En die is je, tegen alle verwachtingen in, gelukt. Je bent klaar voor het echte werk." **Lisa:** "Het... echte werk? Wat is het echte werk dan?" **Mark:** "Veiligheidstesten. Ik werk voor een beveiligingsbedrijf. We huren ex-criminielen in om de zwakke plekken in banksystemen te vinden. Mensen zoals jij, die het van binnenuit kennen. Maar we hebben mensen nodig die ook kunnen *denken*. Niet alleen maar toeslaan. Je bent aangenomen. Gefeliciteerd." *Lisa zakt op een stoel, sprakeloos. De blauwdrukken voor de overval liggen plotseling volkomen nutteloos op tafel. Het conflict was geen meningsverschil, het was een sollicitatiegesprek. De onverwachte conclusie was niet een beter plan, maar een heel nieuw leven.*