Alice zat stil in haar kleine appartement, haar blik gevangen op de oude foto van haar en haar beste vriendin, Emma. Het moment dat haar spijt had veroorzaakt, speelde zich opnieuw af in haar gedachten: een impulsieve beslissing die hun vriendschap op het spel zette. Ze had toen niet durven ingrijpen, uit angst haar eigen reputatie te schaden. Nu, maanden later, voelde ze de pijn van het verloren vertrouwen. De interne strijd woedde in haar. Aan de ene kant voelde ze schuld en verdriet, terwijl ze aan de andere kant bang was dat haar confrontatie Emma zou kwetsen of de situatie nog erger zou maken. Elke dag droeg ze de last mee, gevangen in een spiraal van zelfverwijt en twijfel. Op een dag besloot Alice het niet langer uit de weg te gaan. Ze stuurde Emma een bericht, waarin ze haar wilde ontmoeten om te praten. Toen ze elkaar uiteindelijk ontmoetten, barstte Alice in tranen uit. Ze bekende haar spijt, haar angsten en haar intenties. Emma luisterde stil, haar blik zacht maar vastberaden. Langzaam begon Emma te begrijpen dat Alice niet uit slechte bedoelingen had gehandeld, maar uit angst en onzekerheid. Ze verontschuldigde zich voor haar eigen kwetsbaarheid en ze spraken af om opnieuw te bouwen aan hun vriendschap, met meer eerlijkheid en begrip. Het moment van openbaring bracht Alice een gevoel van opluchting en acceptatie. Ze besefte dat niemand perfect is en dat het confronteren van haar spijt haar de kracht gaf om verder te gaan. De reis had haar geleerd dat eerlijkheid en vergeving de sleutel waren tot heling, en dat haar emotionele reis haar leven op een nieuwe, meer bewuste koers zou zetten.

**Het Onuitgesproken Woord** De regen tikte zacht tegen het raam van het verzorgingstehuis toen Alice haar moeders hand vasthoud. Haar moeders ogen, ooit zo vol leven, staarden nu glazig naar het plafond. De dokter had gezegd dat het nog maar een kwestie van uren was. Alice voelde de woorden in haar keel branden – de woorden die ze al tien jaar wilde zeggen, maar nooit durfde. *"Mam, het spijt me. Het spijt me dat ik nooit naar je luisterde toen je me waarschuwde voor hem."* Maar haar lippen bewogen niet. De herinnerning aan die laatste, bitsige ruzie vulde de kamer. Haar moeder had gewaarschuwd dat Mark niet de juiste voor haar was, dat hij haar ambitie zou verstikken. Trots en koppig had Alice toen geantwoord: "Je begrijpt me gewoon niet! Je wilt mijn geluk niet!" Ze was weg gelopen, de deur hard achter zich dichtgetrokken. Het was het laatste gesprek dat ze als gezonde dochter en moeder hadden gehad. De volgende dag kreeg haar moeder een beroerte die haar vermogen om te spreken wegnam. Jarenlang had Alice met Mark doorgebracht, steeds ongelukkiger, terwijl haar moeder in stilte achteruit ging. Elke keer dat Alice haar bezocht, voelde ze de schaamte en spijt als een steen in haar maag. Ze kon het niet over haar lippen krijgen – die erkenning dat haar moeder gelijk had gehad. In plaats daarvan praatte ze over het weer, over oude foto's, over alles behalve de waarheid. De spijt beïnvloedde alles. Op haar werk werd ze besluiteloos, bang om opnieuw een foute keuze te maken. Haar relaties waren oppervlakkig; ze hield iedereen op afstand uit angst om opnieuw gekwetst te worden of om iemand te kwetsen. Zelfs nadat ze eindelijk de moed had gevonden om te breken met Mark, bleef de schaduw van die ene, onuitgesproken spijt over haar hangen. Maar nu, in deze stille kamer, met de geur van ontsmettingsmiddel en de zachte ademhaling van haar moeder, kon Alice niet langer wegkijken. De tranen stroomden vrijelijk over haar wangen. Ze wrong haar moeders hand en fluisterde: "Mam, je had gelijk. Over alles. Het spijt me dat ik niet luisterde. Het spijt me dat ik nooit sorry heb gezegd." Er gebeurde iets wonderbaarlijks. Haar moeders ogen leken even te focussen. Een traan gleed over haar wang, en haar vingers drukten zachtjes terug. Het was geen vergeving in woorden, maar het was er een in een blik, een aanraking. Op dat moment besefte Alice dat haar moeder het altijd had geweten, en dat het nooit te laat was om de waarheid te erkennen. Toen haar moeder later die avond vredig insliep, voelde Alice een bitterzoete rust. De spijt verdween niet – die zou altijd een deel van haar verhaal zijn – maar haar greep op Alice verminderde. Ze had haar demonen onder ogen gezien en was er sterker uitgekomen. De volgende lente startte Alice een praatgroep voor mensen die worstelden met spijt. Ze leerde langzaam weer te vertrouwen, niet alleen in anderen, maar vooral in zichzelf. En soms, als ze naar de lucht keek, fluisterde ze de woorden die haar hadden bevrijd: "Het spijt me." Niet langer een last, maar een herinnering aan de moed die nodig is om imperfect te zijn, en menselijk.