In een vergeten dorp, verscholen tussen mistige heuvels en vervallen boerderijen, vond Anna haar weg. Het dorpsplein lag stil en verlaten, alsof de tijd er had stilgestaan. Op een dag, tijdens haar verkenningstocht, stuitte ze op een oude, verweerde spiegel, half begraven onder een tapijt van overwoekerde klimop en rottend hout. De spiegel had een sierlijk, verweerd houten kader met ingewikkelde krullen en symbolen die Anna niet kon ontcijferen. Toen ze haar hand erop legde, voelde ze een koude rilling door haar lijf gaan. De spiegel leek te ademen, haar blik gevangen in een diepte die verder ging dan glas en hout. Nieuwsgierig en een beetje bevangen door de sfeer, keek Anna dieper in de spiegel. Plotseling zag ze geen haar, maar een ander dorp—een levend, bruisend dorp, vol mensen en licht. Ze was verbaasd, maar ook gefascineerd. Toen ze haar hand terugtrekte, was alles weer normaal, alsof de spiegel slechts een reflectie had vastgelegd. Maar de volgende dag gebeurde er iets vreemds. Toen Anna de spiegel weer bekeek, zag ze niet alleen het dorp, maar een jonge vrouw die haar blik vasthield. De vrouw leek te glimlachen, maar haar ogen vertelden iets anders. Anna kreeg het gevoel dat de spiegel haar een boodschap wilde geven. Die nacht, toen Anna sliepen, voelde ze een koude wind door haar kamer trekken. Ze werd wakker met een schok, en zag dat de spiegel helder begon te gloeien. Ze voelde zich geïsoleerd, alsof haar geest werd uitgedaagd. Toen ze dichterbij kwam, gebeurde er iets onvoorspelbaars: haar reflectie begon te bewegen, alsof het een andere persoon was, die haar probeerde te vertellen dat de spiegel een portaal was naar herinneringen en gevaarlijke geheimen uit het verleden. De waarheid kwam in haar op: de spiegel was niet zomaar oud, maar een krachtige magische artefact dat de kracht had om de grenzen tussen tijd en realiteit te vervagen. Het dorp waar ze nu was, was ooit een centrum van magiërs die deze spiegel maakten om verloren zielen en vergeten herinneringen te bewaren. Maar de spiegel had een eigen wil gekregen, en nu probeerde hij Anna te betrekken in een oude strijd. Met een mengeling van angst en nieuwsgierigheid besloot Anna de spiegel te gebruiken om de geschiedenis van het dorp te ontrafelen. Maar ze realiseerde zich dat haar eigen lot verbonden was met de krachten die de spiegel vasthield. In een onverwachte wending ontdekte ze dat zijzelf de sleutel was tot het bepalen of de spiegel haar zou bevrijden of haar voor altijd in een wereld van illusies zou gevangen houden.

In het hart van de mistige Veluwe lag het vergeten dorpje Elzenburg, waar de tijd leek te hebben stilgestaan. Verlaten huizen met mosbegroeide daken stonden als stille getuigen langs een onkruid overwoekerd pad. In één van deze vervallen woningen, waar de geur van vochtig hout en vervlogen herinneringen hing, struinde Anna rond. Ze was een nieuwsgierige jonge vrouw met een onstilbare honger naar verborgen verhalen, getrokken door de melancholieke schoonheid van verlaten plekken. Tussen het puin van een verweerde eiken kast vond ze het: een zware, ovale spiegel met een barst die als een bliksemschicht over het zilvergrijze oppervlak liep. Het vergulde frame was zwart geworden door de jaren, maar er straalde nog steeds een vreemde, troostende warmte vanaf. Toen Anna haar reflectie zag – haar eigen verwonderde ogen omkaderd door diepe barsten – voelde ze hoe de spiegel leefde. De eerste weken ontdekte ze zijn gave: de spiegel toonde niet alleen het heden, maar ook flarden van het verleden. Ze zag de bewoners van Elzenburg dansen op lang vergeten feesten, kinderen spelen in straten die nu begroeid waren met klimop. Maar op een avond, terwijl de maan hoog aan de hemel stond, gebeurde er iets onverwachts. De barst in de spiegel begon te gloeien en in plaats van het verleden toonde hij een toekomst: Anna, jaren ouder, die zelf een verlaten dorp doorkruiste – maar dit keer niet als ontdekker, maar als laatste overlevende van een wereld die haar was vergeten. De spiegel bleek geen venster naar het verleden, maar een waarschuwing voor de toekomst. Zijn ware kracht was niet het tonen van wat geweest was, maar van wat zou komen voor degenen die te lang in verlatenheid bleven hangen. Anna realiseerde zich met een schok dat haar nieuwsgierigheid naar vergeten plekken haar eigen eenzaamheid weerspiegelde. Ze liet de spiegel achter in het stoffige huis, wetend dat sommige geheimen beter onontdekt konden blijven.