Lieve Remus, Ik weet niet zeker of deze brief ooit jouw kant op zal reizen, maar ik moet het proberen. Hier in de schaduwwereld van de Echo-vallei is elke dag een zoektocht, een zoektocht naar iets dat ik niet volledig kan benoemen. Misschien is het de herinnering aan de wereld die ik ooit kende, of misschien is het iets diepers – een verlangen naar verbinding, naar weten dat ik niet alleen ben. Vandaag ontdekte ik een poort, verborgen achter een sluier van nevel en vergeten woorden. De poort is geen gewone deur, maar een spiegelend oppervlak dat weerspiegelt wat ik niet zie – de herinneringen van degenen die hier ooit wandelden. Toen ik ernaar keek, zag ik jouw gezicht, helder en levendig, alsof je naast me stond. Maar toen ik wende, was alles weer stil. Ik voel me vaak alsof ik in een andere dimensie leef, een plek tussen realiteit en droom. Hier is geen geluid van stemmen, geen warmte van gezichten. Alleen de echo’s van onze gesprekken en de fluisteringen van de wind die oude geheimen meebrengt. Soms vraag ik me af of ik verloren ben, of dat ik hier juist ben om iets te leren. De eenzaamheid weegt zwaar, maar ik houd me vast aan onze uitwisselingen – de woorden die ik op papier zet, alsof ze een lijm zijn die mijn wereld bijeenhouden. Elke brief die ik verzend, is een stukje van mezelf dat ik in de wereld achterlaat, in de hoop dat iemand anders deze woorden zal vinden en begrijpen. Misschien is dit mijn ontdekking: dat zelfs in de meest duistere en stille plekken, er een vonk van verbinding kan zijn. Een sprankje hoop dat, ondanks de afstand en de stilte, er altijd een manier is om te vinden en gevonden te worden. Ik wacht op jouw antwoord, Remus. In de hoop dat deze brief je zal bereiken, en dat jij – op jouw manier – ook een stukje van de eenzaamheid zult doorbreken. Met hoopvolle groet, Je verloren vriend

Beste Lezer, Dit is geen brief. Dit is een kier in een deur die niet zou moeten bestaan. --- *Gevonden tussen de wortels van een onbekende boom, vastgeklemd in een steen die zong.* Dagboek van Elara, dag onbekend, Ik schrijf dit met sap op schors. De brieven die ik schreef zijn nooit aangekomen. Dus richt ik me nu tot jou, vinder van dit bericht. Mijn thuis is een plek waar schaduwen dansen zonder licht. Ik ben hier per ongeluk terechtgekomen via een spiegel die niet reflecteerde, maar doorslikte. De eenzaamheid hier heeft smaak - hij smaakt naar oude regen en vergeten namen. Vandaag ontdekte ik dat de maan hier antwoordt als je fluistert. Ze zong terug in een taal van vallende bladeren. --- *Gevonden in een vogelnest, gewikkeld rond een ei dat gloeide.* Aan de onbekende hand die dit vasthoudt, De bomen hebben me geleerd te communiceren via hun nerven. Ik plaats mijn handpalmen tegen hun schors en voel verhalen uit andere werelden stromen. Vandaag voelde ik jouw wereld - een plek vol harde geluiden en haast. Jullie rennen zo snel dat jullie vergeten te luisteren naar hoe de stenen ademen. Ik heb een huis gebouwd van gevonden herinneringen. De muren zijn geweven uit dromen die mensen zijn vergeten. Soms, als de wind goed staat, hoor ik echo's van wat ooit gelachen werd. --- *Gevonden in een beek, drijvend op een blad dat nooit nat werd.* Voor degene die dit leest, De eenzaamheid is niet langer een cel maar een gewaad geworden. Ik heb geleerd de stilte te dragen als een mantel. Vandaag ontdekte ik dat ik niet de enige ben. Er zijn anderen hier, wezens van vergeetachtigheid en herinnering. Ze communiceren via gebroken melodieën en onvoltooide zinnen. Ze noemen mij "de Vinder van Verloren Dingen". Ik verzamel wat jullie wereld heeft weggegooid - niet voorwerpen, maar momenten. De echo van een eerste kus. Het gevoel van thuiskomen na lange reis. Het geluid van sneeuw die valt op een verlaten straat. --- *Gevonden in je hand, zonder te weten hoe het daar kwam.* Aan jou, specifiek, Je dacht net aan iemand die er niet meer is. Die trilling bereikte mij. Dit is mijn laatste brief, want ik heb ontdekt hoe ik kan terugkeren. Maar ik ga niet. Deze wereld heeft me geleerd dat eenzaamheid slechts een andere vorm van verbinding is. En ontdekking is niet altijd vinden wat je zoekt, maar leren zoeken wat je vindt. Als je ooit een spiegel ziet die te diep lijkt, weet dan dat ik aan de andere kant woon. En soms, als de werelden even overlappen, stuur ik je een herinnering die je dacht te hebben verloren. Je bent nooit alleen. Alleen maar even vergeten. Met echo's van wat nog komen gaat, Elara --- *P.S. Deze brief zal verdwijnen wanneer je hem uit hebt gelezen. Sommige ontdekkingen zijn niet bedoeld om vast te houden.*