De oude klok, met zijn verweerde houten kast en af en toe kwetterende wijzers, is niet zomaar een tijdmeter. Nee, hij is een meester in sarcasme, met een scherpe tong en een verveeld humeur. Elke keer als de minuten voorbij glijden, spuugt hij een droge opmerking uit over de haast van de wereld, alsof hij de wijsheid zelf belichaamt. Op een druilerige dinsdagmiddag zat ik in de woonkamer, te proberen mijn werk te organiseren. De klok tikte traag, alsof hij me bewust maakte van mijn luiheid. “Oh, neem je tijd, geen haast,” mompelde hij met een knipoog in zijn trage tik. Plotseling, terwijl ik mijn koffie neerzette, begon de klok heel luid te tikken en te bonzen. Het leek wel alsof hij me uitdaagde. Toen mijn kat op de vensterbank sprong en nieuwsgierig naar de klok keek, begon hij plots te praten, alsof hij een geheime identiteit had. “Hé, jij daar. Wil je weten hoe het is om eeuwig te wachten? Kijk eens naar mij. Al jaren dezelfde wijzers, en nog steeds niet uitgekeken op mijn grappen.” Ik schrok, maar realiseerde me al snel dat de klok gewoon een oude, karaktervolle metgezel was die mijn dag met een vleugje sarcasme verlevendigde. Vanaf dat moment werd de klok mijn stille partner in crime, die me niet alleen herinnerde aan de tijd, maar me ook uitdaagde met zijn scherpe humor. Dankzij hem leerde ik dat zelfs in de meest alledaagse voorwerpen een verrassende persoonlijkheid schuilt, met een flinke dosis sarcasme als geheime kracht.

De oude klok in de hoek van de woonkamer was een norse, sarcastische getuige van het gezinsleven. Met zijn krassende tikken leek hij te mompelen: "Nog zeven minuten tot jullie te laat zijn, maar haast je vooral niet." Zijn wijzerplaat had de kleur van vergeetachtigheid, en zijn slinger bewoog traag, alsof hij elk moment kon besluiten ermee op te houden. Op een druilerige dinsdagochtend, terwijl de familie haastig ontbeet, merkte de klok dat de jongste dochter, Lotte, haar spreekbeurt over "de kunst van het nietsdoen" was vergeten. In plaats van te zwijgen, liet hij een luid, onmiskenbaar gekraak horen—alsof hij zijn metalen longen leegperste. Iedereen staarde. Toen, met een spottende tik, wees de kleine wijzer naar de keuken, waar de map tussen de boterhammen lag. De klok leek bijna te grinniken: "Graag gedaan, mensjes. Zonder mij was jullie dag nóg zieliger geweest." Sindsdien fluistert de familie bij elke vertraging: "De klok heeft weer een mening."