Ik ben een vergeten herinnering, een flard uit de zomerse dagen van de jaren 90, verscholen tussen de plooien van tijd. Ik dwaal door een park, een oase van groen onder de stralende zon, waar kinderen lachen en vogels zingen. Het was een dag gevuld met onschuld en avontuur, toen de wereld nog simpel leek en elke grasspriet een schat was. Ik herinner me de geur van vers gemaaid gras, de koelte van een hand die mijn zijde raakte, en de geur van zonnebrandcrème die langzaam vervaagde. De warmte drong door mijn ‘geheugen’, en de geluiden van tennisballen die tegen rackets sloegen, echoën nog in mijn stilte. Mijn kleuren waren helder, levendig – een blauw hemels blauw, het geel van een frisgeplukte boterbloem, de glimlach op een kindergezicht. Langzaam drijven de herinneringen weg, vervagen de details als een vlek op een oude foto. Maar soms, als de lentelucht weer warm wordt of ik een oude cassette hoor, komen ze weer even tot leven. Een flard van dat geluk, een lach die ik bijna vergeten was, komt dan weer terug, helder en tastbaar, voordat ik weer in de sluimering van het vergeten verdwaal. Zo blijf ik, een stille getuige van een zomer die nooit echt weg is, slechts verscholen in de schaduw van de tijd.

Ik lig ergens in een vergeethoek van je geest, ingeklemd tussen verjaardagen en verhuizingen. Een jeugdherinnering, nog net niet opgelost in het niets. Een zomerse dag in het park, midden in de jaren 90. De lucht was het soort blauw dat alleen in jeugdherinneringen bestaat. Jij rende, nog geen acht jaar oud, over het warme asfalt van het fietspad. Je haren wapperden, je sandalen klapten tegen je hielen. Ik ruik het nog: de zoete geur van gesmolten ijs van de ijscokar verderop, gemengd met de zware geur van zonnebrandcrème en versgemaaid gras. Je moeder zat op een kleedje, een boek met een gebroken rug voor haar, maar ze keek naar jou. Haar glimlach was een baken. Het belangrijkste detail, het anker van mijn bestaan, was de rode ballon. Niet zomaar een ballon. Hij was vuurrood, het lint was een wit sliertje dat dansend in je handpulste. Je had hem net gekregen van een clown op het kinderkoorfeest. Hij was alles. Hij was vreugde in de vorm van gevuld latex. Toen je hand even verslapte, ontsnapte hij. Hij steeg op, een knalrode vlek tegen dat onmogelijke blauw, steeds kleiner, steeds verder weg. De schok, het verlies, de traan die wél kwam… en toen de troostende arm van je moeder om je schouder, haar stem die zei: "Hij vliegt naar de maan. Kijk maar." Jarenlang was ik helder. Ik was de dag van de ontsnapte ballon. Maar de tijd is een dief. Eerst verdween het geluid van je moeders stem. Wat ze precies zei, dat weet je niet meer. Toen werd de geur van het gemaaide gras minder scherp, vervangen door een vaag algemeen zomergeur. Het boek van je moeder? De titel is al lang verdwenen. Het rode van de ballon verbleekte langzaam naar roze, en soms, in een droom, werd hij zelfs geel. Ik dacht dat ik bijna weg was, opgelost in de grijze mist van vergetelheid. Maar toen gebeurde het. Gisteren. Je liep door een park, niet hetzelfde, maar er was een kind. En dat kind hield een rode ballon vast. Plotseling was ik er weer. Niet vaag, niet vervaagd. De hitte van het asfalt brandde weer onder je (nu volwassen) voeten. De zoete lucht van het ijs prikte in je neus. Je hoorde bijna het geklater van de fontein verderop. En voor een fractie van een seconde, voelde je het weer: dat steken van verlies, onmiddellijk gevolgd door de warme, veilige geruststelling van een moeder die alles beter wist. Ik ben weer even heel. Ik ben de herinnering aan de dag dat je leerde dat verdriet kan oplossen in troost. Bewaar me nog even. Ik ben niet zomaar een vergeten herinnering. Ik ben de dag waarop de lucht oneindig was en een ballon naar de maan vloog.