In de hoek van de zonovergoten woonkamer rust ik, mijn oude houten lichaam glanzend door de zachte stralen die door het raam naar binnen dansen. Mijn hout krult en scheurt hier en daar, een stille getuige van jaren vol gebruik en verhalen. Ik voel de warmte van de zon die mijn oppervlak streelt, alsof ze me toevertrouwt aan haar gouden omhelzing. De geur van versgebakken brood en oude boeken hangt in de lucht, en ik herinner me de keren dat ik dienst deed als rustplek voor familie die lachte, praatte en soms even wegdommelde. Mijn benen hebben vele voeten gedragen, van jonge kinderen die zich erin verstopten tot ouderen die hier hun gedachten lieten dwalen. Elke kras en vlek vertelt een stukje van mijn geschiedenis. Hier in deze hoek voel ik een diepe verbondenheid met het huis en haar bewoners. Ik ben niet zomaar een stuk hout, maar een stille getuige van het leven dat zich hier afspeelt. Soms hoor ik de zachte stemmen van gesprekken, de stilte van reflectie, en de melodieën van muziek die door de muren galmen. Ik ben blij dat ik deel uitmaak van deze wereld, dat ik warmte en comfort bied aan degenen die hier komen. En terwijl de zon langzaam verder trekt en de dag zich ontwikkelt, blijf ik hier, klaar om opnieuw mijn rol te vervullen. Want ondanks mijn oude state, blijf ik een trouwe metgezel in het hart van deze gezellige, zonovergoten woonkamer.

Ik ben de oude eikenhouten stoel in de zonovergoten hoek van de woonkamer. Mijn gelakte oppervlak heeft barsten als lachrimpels, en mijn poten dragen de wijsheid van zeven generaties. De ochtendzon strijkt goud over mijn leuning, en in het dansende stof zie ik onze geschiedenis. Vroeger droeg ik koningen – de kleine Thomas die op mijn armleuningen troonrede hield, oma die met gebogen rug haar breiwerk in mijn kussens nestelde. Nu ben ik getuige van stille uren. De kat krult zich tot een oranje bol op mijn zitvlak, de zon verft langzaam nieuwe patronen op de vloer. Soms fluistert het huis 's nachts herinneringen door mijn houtnerf: het wiegen van slapende baby's, de trilling wanneer de piano speelde, de tranen die in mijn armleuningen sijpelden. Maar vandaag is er vrede. Het zonlicht omhelst me als een oude vriend, en ik wacht – op de volgende lach, het volgende geheim, de volgende generatie die even bij me komt zitten.