In de diepten waar het licht nooit helemaal doorbreekt, zweef ik door de onderwaterstad, een vergeten stad van glinsterende koraalbogen en verweerde scheepswrakken. Elke straal die door het azuur dringt, brengt herinneringen naar boven, zacht als de fluisteringen van een oude melodie. Hier, in het zachte geruis van de stroming, voel ik een scherpe pijn—een heimwee naar de bovenwereld, naar de zon die mijn huid verwarmt en de wind die mijn haren streelt. De bubbels die ik uitblaas dansen als kleine herinneringen, telkens weer terug naar die tijd toen ik nog op de aarde liep, onwetend van de verborgen magie onder de golven. De roestige relikwieën vertellen verhalen die ik nooit heb meegemaakt, maar toch voel ik ze in mijn botten, alsof de geschiedenis van mijn voorouders hier nog altijd leeft, verscholen onder een deken van zeewier en zout. En dan, in een onverwachte wending, verschijnt een oude spiegel, bedekt met koralen en schelpen, en ik zie niet alleen mijn reflectie, maar ook een gezicht uit een lang vervlogen verleden—een glimlach die niet van deze wereld lijkt te zijn, een glimlach vol heimwee en herinneringen. Het is alsof de onderwaterstad mijn eigen ziel heeft opgeslokt, haar verhalen en emoties in haar glinsterende diepten bewaart, wachtend op een tijd dat ik weer zal herinneren wie ik was, voordat ik onder de golven dook. Hier, tussen zand en schemering, voel ik dat mijn hart thuishoort in een wereld die nooit echt weg is geweest, maar altijd in mijn onderbewustzijn verscholen heeft gelegen—een zee van nostalgie onder het oppervlak van de tijd.

In de diepe stilte van de verzonken stad fluisteren de koraaltorens hun vergane verhalen. De straten zijn nu zilte lanen waar zeepaardjes als herinneringen dansen tussen marmeren zuilen, bedekt met een waas van vergetelheid. De tijd stroomt hier traag, als zeewier dat zachtjes wiegt in een eeuwige eb. Op het plein waar ooit gelach klonk, zwemmen nu scholen zilvervisjes in spiralen die lijken op de draaiorgels van weleer. Een eenzame klokketoren reikt naar het wateroppervlak, waar zonlicht in gebroken gouden draden neerdaalt – een trage traan van de hemel. En dan, tussen het wuivende groen, zie ik het: een oude jukebox, zijn chromen randen nu een thuis voor glinsterende pareloesters. Als een zeestroom de toetsen aanraakt, klinkt er geen muziek, maar zingen de walvissen in de verte hun melancholische liederen. Hun gezang vult de lege ramen en deurkozijnen, een vibrerende herinnering aan de stemmen die hier ooit echoden. Zo hangt de nostalgie in deze waterwereld: niet als een verdronken geheim, maar als een adem die blijft circuleren in de kieuwen van de tijd. Alles wat verloren leek, leeft hier voort in de getijden van het geheugen – een oneindige zucht in azuurblauwe diepten.