In de stilte van de ochtend, wanneer de wereld nog in sluimering ligt, dringt een zachte geur mijn herinnering binnen—de geur van versgemaaid gras. Het is een geur die zich als een delicate sluier om mijn zintuigen wikkelt, een tastbare echo van zomerslangen die ik vroeger ademde, toen de zon nog speels op mijn huid danste. Die geur brengt niet enkel een beeld naar boven, maar een gevoel dat zich in mijn binnenste nestelt: een melancholie die zachtjes weeft door mijn gedachten, als de fijne draden van een oud, verweerd tapijt. Het is een verdriet dat niet om het verloren gaat, maar om de tijd die onvermijdelijk wegvliegt, om de ongrijpbare momenten die nooit meer terugkeren. Versgemaaid gras—een simpele geur, maar voor mij een poort naar toen, een fluistering van onschuld, van zomeravonden die langzaam vervagen in de nevel van herinneringen. Het is alsof de wind fluistert: “Herinner je, maar blijf ook loslaten.” En in dat delicate evenwicht van weemoed en verlangen, voel ik de melancholie als een zachte regen die mijn ziel wast, kalm en onvermijdelijk, in de eeuwige cyclus van afscheid en herinnering.

Het was een geur die de tijd deed scheuren. Niet zomaar een geur, maar een scherpe, groene ademtocht die door de scheuren van mijn geheugen drong. Alsof iemand met een zeis door mijn jeugd was gegaan en het verse sap van alle vergeten zomers plotseling vrijgaf. Die eerste snik van versgemaaid gras – het was geen herinnering, het was een ontworteling. Ik stond daar, een volwassen man met sleutels in zijn zak en zorgen in zijn hoofd, maar die geur maakte me weer tot de jongen die met blote voeten over het erf rende. Het was de geur van eindeloze avonden, van krekels die het licht begeleidden, van mijn vaders gezang terwijl hij het gras bijhield. Een geur die beloofde dat alles altijd zo zou blijven. Maar de belofte was gebroken. Die geur, zo levendig en vol leven, wekte doden op. Mijn vaders stem, nu al tien jaar stil. Het gelach van vrienden wier namen ik vergeten was. Het oneindige vertrouwen van een kind dat dacht dat juli eeuwig duurde. En toch – er lag een bitterzoete schoonheid in deze wreedheid. Alsof het gemaaide gras me toefluisterde: kijk wat je hebt gehad. Kijk hoe rijk je bent geweest. Het verdriet om wat voorbij was, werd een ode aan wat ooit was. De geur van versgemaaid gras – zowel graf als wieg, zowel afscheid als thuiskomst, zowel wonde als zalving. Zo staat melancholie niet enkel voor verlies, maar voor de diepe, groene waarheid dat wat we missen, ooit zo intens heeft bestaan dat de geur ervan een heel leven kan overleven.