In de late herfst, wanneer de bomen hun laatste adem uitblazen, dwarrelen de bladeren als fluisteringen van verloren tijden. Ze zweven traag naar de aarde, niet met de kracht van de wind, maar als stille herinneringen die zich niet willen laten vergeten. Elke vallende blad is een stukje van een vergeten lach, een echo van warmte die langzaam afdaalt naar de diepten van de aarde, weg van het licht. Ze vormen een tapijt van vergankelijkheid, een symbool voor een hart dat zich langzaam verliest in de stilte van afscheid. De wind fluistert door de kale takken, alsof het verdriet zelf zich in elke scheve beweging verstopt, onzichtbaar maar altijd aanwezig. De bladeren, eens levendig en vol kleur, verbleken en verdwijnen, net zoals de herinneringen die zich in de schaduw verschuilen, wachtend op de winter die alles in stilte bedekt. In deze melancholische dans van vallende bladeren schuilt een diepe weemoed: het weten dat alles verandering ondergaat, dat zelfs de mooiste kleuren uiteindelijk vervagen. En terwijl de laatste bladeren wegdrijven, blijft een zachte pijn achter, een fluistering van verdriet die zich in de wind verbergt, wachtend op een nieuw seizoen van stilte en herinnering.

De herfst fluistert zijn verhaal in tinten van goud en karmozijn. Elke dag laat ik een raam openstaan, ook al waait er een koude adem naar binnen. Het is een uitnodiging aan de vallende bladeren, een stille getuige van wat ik niet hardop kan zeggen. Ze dwarrelen naar binnen alsof ze een afspraak hebben met de leegte in mij. Niet wild of gejaagd, maar met een treurige elegantie, alsof ze al lang weten waar ze thuishoren. De eerste landt op de lege stoel tegenover me—een esdoornblad, zo rood alsof het zich geschaamd heeft voor zijn eigen loslaten. Het ligt daar als een onuitgesproken brief, vol herinneringen aan wat groen en levend was. Een beukenblad, bruin en broos, strijkt neer op de drempel. Het kraakt zacht onder een denkbeeldige voetstap, het geluid van iets dat niet meer terugkomt. Er zit geen haast in hun val, alleen het zwaarte van een afscheid dat nooit echt is gezegd. Ze stapelen zich op in hoeken waar het licht niet meer komt, een stille verzameling van wat ik heb laten vallen. Soms pak ik er een op—de nerven voelen als een landkaart van vergeten paden. En in die fragiele structuur lees ik niet de dood, maar de melancholie van iets dat moest vallen om ergens anders te kunnen rusten. Zo wordt mijn verdriet niet luidruchtig, maar waait het binnen op de vleugels van de herfst, en legt zich neer waar het stil mag zijn.