Ach, hier zit ik dan, in mijn eentje, terwijl de wind zich door de scheuren in de muren jaagt en de storm als een woedende godheid om de toren raast. Hoeveel jaren heb ik hier gestaan, tussen hemel en zee, tussen herinneringen en stilte. Soms vraag ik me af of ik hier nog wel thuishoor, of dat ik slechts een schaduw ben die zich vasthoudt aan een verleden dat langzaam wegspoelt met de getijden. De golven beuken tegen de rotsen, als een herinnering aan alles wat ik heb moeten loslaten. Mijn familie, mijn jeugd, de liefde die ooit helder leek, maar nu slechts een vage vlam is in de verte. En toch blijf ik hier, gevangen in mijn eigen keuze, alsof ik bang ben voor het onbekende dat achter de horizon ligt. Maar eigenlijk, weet ik wel dat ik hier blijf uit angst – angst voor verandering, voor het afscheid dat onvermijdelijk is. De storm roept vragen in mij op die ik nooit durfde te uiten. Is het de zee die me hier houdt, of is het mijn eigen angst om verder te gaan? Misschien ben ik hier niet slechts de bewaker van de kust, maar ook de bewaker van mijn eigen herinneringen, mijn verloren dromen. Elke blik naar de sterren, elke gil van de wind, brengt me dichter bij die diepe wens: weg te vluchten, maar tegelijkertijd niet te willen achterlaten wat ik hier heb opgebouwd. En toch, terwijl de bliksem de hemel splijt en de nacht zich over alles verspreidt, voel ik een zachte trilling in mijn hart. Een stem die fluistert dat ik misschien niet eeuwig hier moet blijven. Dat het tijd is om los te laten, om de ketenen van mijn eigen angsten te verbreken. Maar hoe doe je dat, als de storm je vasthoudt en je hart vol twijfel zit? Misschien is de ware kracht niet het vasthouden, maar het durven loslaten. Misschien is mijn taak niet alleen het bewaken van de kust, maar ook het vinden van de moed om verder te gaan, zelfs in de donkerste nachten. En terwijl de wind nog altijd raast en de regen de ramen klettert, weet ik dat ik klaar moet zijn om mijn eigen schip te besturen, weg van deze toren, weg van mijn eigen schaduw. Maar vandaag, nog even, blijf ik hier – gehuld in melancholie, gevangen tussen de storm en mijn eigen verlangens.

*Het gekraak van de oude vuurtoren vermengt zich met het gebulder van de storm buiten. Een bebaarde man in versleten kleren zit op een houten kruk, zijn handen om een afgebladderde mok geklemd. Het enige licht komt van de flakkerende olielamp en de regelmatige schijnsels van de grote lens bovenin. Hij spreekt zacht, alsof hij tegen de muren praat.* Ze denken allemaal dat ik hier woon om de schepen te redden. O, wat houden mensen van simpele verhalen. "Daar gaat Arjen, de eenzige bewaker van de kust." Alsof ik een heilige ben geworden in plaats van... wat ik ben. *Hij staart naar de dansende schaduwen op de stenen muur.* Vijftien jaar. Vijftien jaar draai ik deze lichtbundel naar de zwarte golven. Maar weet je wat het ergste is? Soms... soms hoop ik stiekem dat er een schip vergaat vanavond. Niet uit wreedheid, nee. Maar omdat er dan eindelijk iemand aan land zou spoelen. Iemand die mijn stem nog zou horen, iemand die nog antwoord zou geven. *Hij lacht bitter.* Mijn vrouw zei altijd: "Jij bent een eiland, Arjen." Ze had gelijk. Alleen bedoelde ze het als metafoor. Nu ben ik het letterlijk geworden. Soms fluister ik haar naam tegen de wind, maar de storm slokt alle woorden op. *Hij staat op en loopt naar de trillende ramen.* Ze vragen nooit waarom ik hier echt ben. Waarom een man zijn leven geeft voor een licht dat anderen de weg wijst, terwijl hij zelf al lang verdwaald is. Misschien is dat mijn straf - eeuwig licht geven aan anderen, terwijl ik zelf in duisternis leef. *Zijn stem breekt bijna.* Het licht daar boven... het is mijn enige getuige. Het ziet alles, maar zwijgt altijd. Net zoals ik zweeg toen het er écht toe deed. Soms denk ik dat ik niet de vuurtoren bewaak, maar dat de vuurtoren mij gevangen houdt. *Hij laat zijn voorhoofd tegen het koude glas rusten.* Morgen zal ik weer de held zijn. De koppige kluizenaar die levens redt. Maar vanavond... vanavond ben ik gewoon een oude man die wacht op een schip dat nooit zal komen. Omdat het enige schip dat ik ooit wilde redden, allang gezonken is. En ik... ik bleef aan boord.