**Sophie en haar Groene Avontuur** Er was eens een meisje genaamd Sophie. Ze was zes jaar oud en hield van spelen in de natuur. Op een zonnige dag ging Sophie met haar mama naar het park. Terwijl ze daar liepen, zag Sophie iets dat haar erg verdrietig maakte: veel plastic flesjes en zakjes lagen overal op de grond. Sophie vroeg zich af: "Waarom doen mensen dat? Waarom gooien ze afval in de natuur?" Haar mama legde uit dat afval de dieren en planten ziek kan maken en dat de aarde het niet leuk vindt als we haar niet netjes houden. Sophie voelde zich ineens heel verantwoordelijk. Ze wilde haar wereld beter maken! Vanaf die dag begon Sophie zich te verdiepen in milieuproblemen. Ze ontdekte dat veel afval de natuur vervuilt en dat het beter is om afval te hergebruiken en te recyclen. Sophie besloot dat ze iets wilde doen om haar park schoon te houden. Ze maakte een plan: samen met haar vriendjes en vriendinnetjes organiseerde ze een "Natuur Schoonmaakdag". Ze plakten posters in de buurt en nodigden iedereen uit om mee te doen. Sophie en haar groep verzamelden plastic zakken en handschoenen, en gingen op pad om het park schoon te maken. Maar niet iedereen wilde meedoen. Sommige kinderen vonden het niet zo leuk om te helpen, en sommige ouders zeiden dat het niet nodig was. Sophie voelde zich soms een beetje moedeloos, maar ze gaf niet op. Ze bleef uitleggen waarom het belangrijk is om de natuur te beschermen en vertelde haar vrienden dat kleine dingen, zoals afval opruimen, een groot verschil kunnen maken. Na een tijdje begonnen steeds meer mensen mee te doen. De buurt zag dat het park er mooi en schoon uitzag, en dat maakte iedereen blij. Sophie was heel trots. Ze wist dat haar passie haar had geholpen om haar omgeving te verbeteren. Sophie leerde dat zelfs kleine kinderen een groot verschil kunnen maken, zolang ze maar hun stem laten horen en niet opgeven. Ze bleef altijd zorgen voor haar mooie natuur en bleef anderen inspireren om ook te helpen. **Einde**

**Sophie de Superheld voor de Aarde** Voor kinderen van 5 tot 7 jaar Sophie was een vrolijk meisje van zes jaar dat graag buiten speelde. Ze hield van de geur van versgemaaid gras en van de vogels die in de bovenste takken van de grote eik in haar tuin zongen. Op een zonnige dag, terwijl ze met haar vriendjes in het park speelde, gebeurde er iets wat alles veranderde. Ze renden naar de vijver om de eendjes te voeren, maar in plaats van blije kwakgeluiden, zagen ze iets verdrietigs. Een klein eendje probeerde steeds weg te zwemmen, maar zijn pootje zat vast in een plastic zak die in het water dreef. Het eendje spartelde en leek bang. Gelukkig kon de vader van een vriendje het eendje voorzichtig bevrijden. Het diertje zwom meteen weg naar zijn mama, maar Sophie stond er stil van. Ze keek naar de lege plastic flesjes en snoepwikkels die in het gras lagen. "Waarom gooien mensen hun afval zomaar weg?" vroeg ze die avond aan haar moeder. "Dat is toch niet lief voor de eendjes en de aarde?" Haar moeder legde uit dat sommige mensen vergeten hoe belangrijk het is om voor onze planeet te zorgen. Toen kreeg Sophie een idee. Ze wilde een Superheld voor de Aarde worden! Maar Sophie bedacht haar eigen, unieke plannen. Ze werd geen gewone held; ze werd een **Klimaat-Knutselaar** en een **Groene Groetjes-Gever**. Eerst begon ze thuis. In plaats van tekeningen weg te gooien, knipte ze ze in mooie vormen en maakte er vrolijke kaartjes van. Op elke kaart schreef ze met hulp van haar moeder een lieve boodschap, zoals: "Bedankt voor het ademen! Laten we samen voor de bomen zorgen." Dit waren haar Groene Groetjes. Toen ging ze naar de supermarkt met haar ouders. In plaats van een plastic tasje, nam ze haar eigen stoffen tas mee, versierd met tekeningen van bloemen en bijtjes. Ze vertelde trots aan de kassamedewerker: "Ik ben een Superheld voor de Aarde! Geen plastic voor mij, dank u!" Haar grootste plan was een **Zwerfie-Tegel**. Ze verzamelde haar vriendjes en samen versierden ze een oude, vierkante tegel met verf. In het midden schilderden ze een grote, glimlachende aarde. Elke keer als ze buiten speelden en afval zagen liggen, raapten ze het op en legden het even op hun Zwerfie-Tegel. Aan het eind van de dag gooiden ze het samen in de prullenbak. De tegel lieten ze stralen als een trofee! Maar het was niet altijd makkelijk. Sommige kinderen uit haar straat vonden het maar raar. "Waarom ruim jij altijd het afval van anderen op?" vroeg een jongen genaamd Lars. "Dat is toch jouw taak niet?" Sophie voelde zich even verdrietig. Ze wilde niet dat mensen haar uitlachten. Ook wilde niet iedereen haar Groene Groetjes-kaartjes aannemen. Soms zeiden mensen: "Dank je, maar ik heb geen tijd," en liepen ze door. Sophie dacht: "Misschien maakt het toch geen verschil." Op een dag, toen Sophie alleen aan het spelen was, kwam Lars naar haar toe. Hij hield een lege drinkpak vast en keek naar de prullenbak, toen naar de grond. Toen liep hij naar de Zwerfie-Tegel en legde zijn pakje er netjes op. Hij glimlachte een beetje verlegen. "Jouw tegel... het is best een cool idee," zei hij. Vanaf die dag wilden meer kinderen meedoen. Ze noemden zichzelf "Sophie's Aarde-Avonturiers" en hielpen met het opruimen van het park. Ze zongen zelfs een liedje terwijl ze werkten: "Rommel oprapen, dat is pas knap! De aarde wordt er blij en gezond van!" Sophie leerde dat het soms even duurt voordat anderen je begrijpen, maar dat je met een vriendelijk hart en een creatief plan heel veel kunt bereiken. Ze was misschien klein, maar ze was een echte Superheld voor de Aarde, en haar glimlach was net zo stralend als de planeet die ze hielp beschermen. **Einde**