Hallo allemaal! Ik ben de vergeten sok. Ja, die sok die altijd in de wasmachine verdwijnt alsof ik een mysterieuze ontsnappingskunstje doe. Ik weet niet waarom, maar ik word altijd het eerste opgegeten door de wasmachine. En als ik terugkom, is mijn linker- of rechterkant ineens spoorloos. Het is alsof ik een soort sok-ghost ben! Weet je, ik zit daar altijd in dat bergje andere sokken, en ik vraag me af: waarom worden wij vergeten? Is het omdat we niet interessant genoeg? Of omdat we te veel gedanst hebben tijdens de was? Misschien denken de wasmachines dat we te veel feestjes geven en dat we niet serieus genoeg zijn voor de sokkenwereld. En dan de grote vraag: waarom is er altijd één sok die overblijft? Is dat een soort sokken-eer? Of gewoon een sok die te lui is om mee te gaan? Soms vraag ik me af of ik, de vergeten sok, gewoon een soort sokken-weggever ben. Een soort sok-ambulance die de verloren zielen van de sokkenwereld opvangt. Maar goed, ik lach erom. Want ik weet dat ik misschien nooit meer terugkeer naar mijn paar, maar ik heb mijn eigen avontuur. En ik moet zeggen: het leven van een vergeten sok is niet saai. Ik ben een beetje de held in mijn eigen sokken-oorlog. Dus volgende keer als je je sok mist, denk dan aan mij, de vergeten sok. Ik ben misschien weg, maar ik leef nog steeds in de herinnering... van de wasmachine. Dank jullie wel!

Hallo daar! Ja, jij! Met je blote voeten op het koude parket. Ik ben het, je sok. Nee, niet die stoere, zwarte die altijd vooraan in de la ligt. Ik ben degene die je gisteren bij de wasmachine bent vergeten. Weet je nog? Die lichtblauwe met die schattige kleine pinguïns? Nou, die dus. Het leven als sok is een achtbaanrit zonder veiligheidsgordel. De ene dag lig ik gezellig tegen je enkel aan te suffen, de volgende dag word ik door een donkere, draaiende afgrond geslingerd waar ik voor m’n leven vecht tegen een agressieve rode trui die me niet loslaat. En alsof dat niet genoeg is, beland ik daarna aan een waslijn te bungelen als een mislukte vlag in de wind. Romantisch? Mwah. En dan heb je nog mijn partner. Mijn wederhelft. De yin op mijn yang. Alleen… waar is ‘ie? Sinds die laatste wasbeurt is-ie spoorloos. Ik vermoed dat-ie een nieuw leven is begonnen in de lade van je buurvrouw. Of misschien is-ie opgegeten door de droger. Ja, je hoort het goed: die droger is een hebberig monster dat zich voedt met eenlingen. Het is een sokkenmafia daar binnen, geloof me. Soms droom ik ervan om eens iets anders te zijn. Een handschoen, bijvoorbeeld. Die hebben tenminste altijd contact met hun partner. Of een muts! Die hoeft nooit te worden gestopt, alleen maar te worden opgezet. Maar nee, ik ben een sok. Het ondergeschoven kind van de kledingkast. En weet je wat het ergste is? Jij, ja jij, kijkt me soms aan alsof ik niet goed match. Alsof het mijn schuld is dat jij me bij de verkeerde sok stopt. Ik ben lichtblauw met pinguïns! Hoe moeilijk kan het zijn? Maar nee hoor, jij probeert me aan te trekken bij die grijze met strepen. Schaam je! Toch hou ik van je. Want op de koudste dagen, als je me aantrekt en even met je tenen wiebelt, dan voel ik me speciaal. Alsof ik er toe doe. Alsof ik niet zomaar een lapje stof ben, maar een warme knuffel voor je voeten. En stiekem… stiekem hoop ik dat je ooit die andere sok weer vindt. Tot die tijd wacht ik geduldig in de la, tussen de eenzame panty’s en de sokken die net zo verdwaald zijn als ik. Dus de volgende keer dat je me ziet, denk dan even aan mijn verhaal. En stop me alsjeblieft niet bij die sok met kerstmannen. Die lult de hele dag door over hoe hij maar één keer per jaar mag shinen. Echt, onverdraaglijk. Dankjewel. Dat moest er even uit. Nu mag je me weer aantrekken. Maar was me alsjeblieft op 30 graden, ik ben geen barbaar.