In een kamer vol met katten, heel charmant, Draagend hoeden, elk met een eigen stand. De ene met een tulband, de ander met een hoed, Ze zien eruit als een modeshow, echt heel goed. Ze springen en spelen, vol stijl en bravoure, Met hoeden die glanzen, van zilver en dure. Maar plotseling, o wonder, een grote verrassing, De kat met de hoed begon te zingen, zonder aarzeling! "Ik ben de koning van de hoedendans," Riep hij trots, met een grote sprong en kans. De andere katten keken verbaasd en stil, Want wie had gedacht dat katten zingen, dat is toch niet wat je wil? Toen sprong hij op tafel, met een grote grijns, En zei: "De hoed is mijn kroon, ik ben de grote prins!" En daarmee begon een kattenlied, heel erg gek, Want zelfs de muis in de hoek begon te lachen, echt een gekke trek! Dus nu dragen katten met hoeden, dat is heel normaal, Maar wie had ooit gedacht dat een kat kon zingen, dat is pas speciaal!

Er was een kat, genaamd Karel, Met een hoed vol zwier en praal. Hij dacht: "Ik ben de koning hier, Mijn hoed maakt mij een echte dier." Hij liep zo trots door heel de straat, De muizen bogen, dat was zijn daad. De honden keken vol ontzag, Voor deze kat in hoedentooi, ach! Maar op een dag, vol zelfvertrouwen, Wou Karel door de regen fouwen. Zijn hoed, van stro, zo licht en fijn, Begon al snel te zwaar te zijn. Het water druppelde erin, De hoed zakte naar zijn kin. En plots, oh wat een rare sprong, Die hoed veranderde in een... dweil! Karel, nu nat en vol schaamte, Besefte dat zijn plan niet samte. Hij schudde zich, van kop tot staart, En dacht: "Misschien is bloot toch baat." De moraal? Een hoed is mooi, Maar in de regen is 't gedrooi. Een kat met hoed, het lijkt fantastisch, Totdat die hoed zich toont elastisch!