In een wereld waar de zon niet meer ondergaat zonder dat iemand op zijn smartphone kijkt, leeft de mensheid in een ware digitale hel. Elke ochtend wordt begonnen met een intensieve zoektocht naar de juiste alarm-app, want niets zegt “goede dag” zoals de perfecte combinatie van decibelniveau en vrolijke koeiengeluiden. Zodra de eerste oogleden zich openen, duikt de moderne mens meteen onder in een zee van notificaties: “Like je laatste ontbijtfoto” of “Nieuwe meme: de kat die denkt dat hij een hond is!” De smartphone, dat kleine, glimmende monster, heeft zich ontpopt tot de ultieme dictator van ons bestaan. We worden niet meer wakker, we worden gealarmeerd. En dat alarm is niet zomaar een geluid, nee, dat is een onbegrijpelijk mix van tropische vogels, robotstemmen en het eeuwige gezoem van ongedierte. Vervolgens begint de dagelijkse dans: swipe, scroll, tik, en dat alles voordat je zelfs maar hebt nagedacht over wat je wel of niet wilt ontbijten. Want waarom zou je nog echt nadenken over een boterham met kaas, als je dat ook gewoon in een Instagram-story kunt presenteren? De moderne mens is niet meer in staat om een uur zonder zijn digitale vriend door te brengen. Zelfs tijdens het toiletbezoek wordt er niet meer gelezen of nagedacht, maar gewoon doorgezocht naar de nieuwste “viral” video van een kat die piano speelt. Het is een wonder dat onze onderarmen nog niet zijn geëvolueerd tot tentakels, zodat we gelijktijdig kunnen WhatsAppen, TikTokken en onze favoriete reeks kijken. Multitasking is de nieuwe normaal, zelfs tijdens het eten – want waarom zou je genieten van een feestmaal als je ook je vrienden kunt laten weten dat je “superfood” eet? En dan de sociale media: een virtuele jungle vol zelfingenomenheid en fake perfectie. Waar mensen zich voordoen als modellen, beroemdheden en wereldverbeteraars, terwijl ze ondertussen gewoon hun bed uitrollen en hun sokken nog niet hebben opgeruimd. Likes en followers zijn het nieuwe goud, en er wordt niet meer gedeeld uit passie, maar uit angst om niet gezien te worden. Het resultaat? Mensen die meer bezig zijn met hun online presentatie dan met echt leven. Maar hé, zolang je genoeg filters hebt, ziet alles er perfect uit, zelfs je hangende oogleden en wallen onder je ogen. De smartphoneverslaving heeft onze samenleving in een absurde spiegel van zichzelf veranderd. We communiceren niet meer face-to-face, maar face-to-screen. We lachen niet meer om een goede grap, we klikken op “like”. We maken geen eye-contact meer, we maken “selfies” met onze ogen dicht, omdat dat nu eenmaal “hip” is. En ondertussen vergeten we dat de wereld buiten het scherm niet alleen bestaat uit kattenvideo’s en memes, maar uit echte mensen, echte emoties en echte chaos. Dus laten we allemaal even onze schermen neerleggen, diep ademhalen en beseffen dat het echte leven niet in een app zit. Of blijven we gewoon doorgaan, hopend dat onze volgende notificatie ons gelukkig maakt? Het is jouw keuze, maar onthoud: zelfs de meest verslaafde smartphone-gebruiker kan niet altijd op “refresh” drukken. Einde. Of toch niet?

**De Smartfoon: Onze Moderne Tiran** Er was eens een tijd dat mensen nog gewoon verdwaalden, ruzie maakten over onbenulligheden en zich verveelden in de wachtrij. Gelukkig is die barbaarse periode voorbij. Nu hebben we de Smartfoon, het geniale apparaat dat ons leven zoveel rijker, efficiënter en vooral hysterischer heeft gemaakt. Neem nu Karel. Karels dag begint niet met het geluid van een wekker, maar met het ritueel van de 'Ochtendlijke Offerande aan het Scherm'. Zijn oogleden trillen open, zijn hand schiet – bijna autonoom – naar het nachtkastje. Zijn vingers dansen een ingewikkeld balletje over het koude glas. Eerst de sociale media: een snelle blik op wat hij heeft gemist terwijl hij acht uur lang het onbeschofte feit pleegde te slapen. Vervolgens de nieuwsapps, waar hij in drie minuten een existentiële crisis over de toestand van de wereld ontwikkelt, om deze daarna direct te vergeten voor een schattige kat die niet in een doos past. Tijdens het ontbijt houdt Karel zijn telefoon in de ene hand en een boterham in de andere. Hij is een meester in multitasken: hij likt aan de marmelade op zijn scherm terwijl hij een bericht typt over hoe lekker de marmelade is. Zijn vrouw, Linda, zit tegenover hem. Ze communiceert niet met woorden, maar via een staccato van getik en af en toe een hardop uitgesproken lach, bedoeld voor een anonieme lezer aan de andere kant van de stad. "Lief, de koffie is op," zegt Karel. Linda reageert niet. Hij stuurt haar een bericht: "Koffie op?" Ze kijkt op, knikt, en typt terug: "Ja, weet ik. Zit ik nu aan te denken." Onderweg naar zijn werk, een rit van 20 minuten, verricht Karel wonderen. Hij bestelt een hoodie die hij nooit zal dragen, lost een discussie op in een appgroep over de kleur van een feestmuts, en bekijkt een tutorial over 'mindfulness'. Hij komt bijna een lantaarnpaal tegen omdat een video van een hondje op een skateboard zijn volledige aandacht opeiste. De lantaarnpaal had meer moeten opletten, vindt Karel. Op kantoor is de telefoon zijn anker in een zee van saaie vergaderingen. Terwijl zijn baas betoogt over Q3-doelstellingen, speurt Karel stiekem onder de tafel naar de perfecte filter voor een foto van zijn koffiemok. De vergadering gaat over 'synergie' en 'paradigmashifts'. Karels bijdrage is een instemmende knik, een vaag gemompel, en het uploaden van de gefilterde mokfoto met de caption: "Aan het werk! #Kantoorleven #Gedreven". 's Avonds, thuis op de bank, bereikt de absurditeit zijn hoogtepunt. Karel en Linda zitten naast elkaar. Ze kijken niet naar dezelfde televisie, maar ieder naar hun eigen scherm. Ze delen geen gesprek, maar sturen elkaar memes. "Kijk eens," zegt Linda, en houdt haar scherm voor Karels gezicht, terwijl hij net midden in een cruciale pot in zijn digitale schaakclub zit. Het is een foto van een cavia die op Karel lijkt. Hij grinnikt, likt 'm, en gaat verder met zijn pot. Dit is hun moderne vorm van intimiteit: het uitwisselen van digitale knuffels via een glazen plaat. Zelfs in de slaapkamer is de tiran aanwezig. De telefoon ligt naast het bed, opgeladen tot 100%, klaar om zijn lichtende waakzaamheid te hervatten. Karels laatste daad voor hij de ogen sluit, is het checken van zijn 'schermtijd'. "Zeven uur?!," mompelt hij, geschokt. "Dat is veel te veel. Morgen ga ik het minderen." Hij zet een herinnering in zijn telefoon: "Minder telefoon gebruiken." De telefoon piept instemmend. En zo valt Karel in slaap, dromend over een wereld zonder notificaties, een beangstigend, leeg en stil universum. Hij rilt. Gelukkig is daar morgen weer het geruststellende, heldere licht van zijn scherm. De tiran is genadig. De tiran zorgt voor vermaak. De tiran houdt hem gezelschap. Leve de tiran.