Advocaat: "Weet je, ik heb laatst een zaak gehad waarin de klok mijn vijand was. Tijdsdruk maakt mijn werk bijna ondragelijk." Kok: "Tijdsdruk? Dat is niks! Bij mij staat de timer altijd op ‘natuurlijk’ — en dat betekent dat ik soms pas na twee uur mijn gerecht proef. Het is een kwestie van geduld… of slapte." Advocaat: "Geduld? Ik heb geen tijd om te wachten! Elke seconde telt. Als ik niet snel ben, slaat de rechter op de klok en dan ben ik mijn zaak kwijt." Kok: "Haha, dat klinkt als een gerecht dat te lang in de oven staat. Maar ik moet zeggen, soms is het wel rustgevend. In de keuken leer je dat je niet alles onder controle hebt, net als in de rechtszaal." Advocaat: "Rustgevend? Als ik niet snel handel, verlies ik mijn cliënt! En jij? Wat doe je als je gerechten te lang staan te wachten? Je gooit ze weg?" Kok: "Nee hoor, ik noem dat ‘de chef’s pauze’. Een beetje extra tijd maakt het gerecht juist beter. Misschien moet jij eens een trucje uit de keuken gebruiken: ‘snel schakelen’ en ‘de juiste timing’?" Advocaat: "Haha, misschien heb je gelijk. Ik zal proberen mijn deadline-timer op ‘slow’ te zetten. Maar als jij ooit een gerecht hebt dat zo snel klaar moet zijn dat het nog rauw is, weet je wie je moet bellen." Kok: "En als jij ooit een rechtszaak hebt die zo lang duurt dat je zelf begint te koken van frustratie, kom je maar bij mij voor een ‘culinaire rechtsbijstand’!" Beiden lachen: de advocaat met zijn strakke agenda, de kok met zijn ontspannen keuken, en de tijd… tja, die blijft altijd een beetje hun eigen chaotische vriend.

**Titel: De Rechtzaak tegen de Risotto** **Personages:** - **Victor**, een kok met een vlammende toque en een nog vlammender humeur - **Mevrouw De Wit**, een advocaat in strak mantelpakje, altijd paraat met een juridische tegenaanval *[De scène: een druk restaurant, keuken. Victor husselt wanhopig met vier pannen tegelijk. Mevrouw De Wit staat met opgeheven wenkbrauw bij de passeerplaats.]* **Mevrouw De Wit:** (Kijkt overdreven dramatisch op haar horloge) "Kok Victor, ik dien hier formeel bezwaar in tegen de buitensporige vertraging van mijn ossenstaart. Mijn maag voert inmiddels een sit-in protest uit." **Victor:** (Zweetdruppels vliegen van zijn voorhoofd) "Mevrouw, ik verzoek u dringend om geduld. Een kunstwerk zoals mijn bourguignon laat zich niet dwingen door uw tijdsdruk! Dit is geen magnetronmaaltijd!" **Mevrouw De Wit:** "Tijdsdruk? Lieve man, bij ons op kantoor meten we tijd in factureerbare minuten. Uw 'kunstwerk' kost mij momenteel zes factureerbare eenheden aan wachttijd. Dat is een financieel misdrijf!" **Victor:** (Gooit een klont boter in een pan die sissend reageert) "Bij ons in de keuken meten we tijd in perfecte garing! Ziet u die ui daar? Die moet transparant worden, niet gehaast!" **Mevrouw De Wit:** "Transparantie? Excellent! Laten we dan uw procesvoering transparant maken. Waarom duurt het 40 minuten om een gerecht te serveren dat 'ossenSTAART' heet? Het beest heeft toch al zijn staart verloren?" **Victor:** (Slaat met een pollepel op het fornuis) "Omdat ik eerst een fond moet maken, dan de wijn moet inkoken, dan..." **Mevrouw De Wit:** (Onderbreekt hem met een handgebaar) "Ik stel voor: we schrappen de tussenliggende procedures. Noem het een 'samenvattende bereiding'. Dat scheelt 20 minuten." **Victor:** "Dat is culinair equivalent van iemand veroordelen zonder proces! Moet ik soms ook mijn sauzen voorbewerken en opwarmen in de magnetron?!" **Mevrouw De Wit:** "Nu komt u ergens! Efficiëntie, meneer! Bij de rechtbank werken we met standaardprocedures om tijd te besparen." **Victor:** (Houdt een lepel jus omhoog) "Proeft u dit even. Dit is zes uur liefde, acht kruiden en één vloekwoord. Dat kan niet worden gestandaardiseerd!" **Mevrouw De Wit:** (Proeft aarzelend, haar gezicht verzacht) "Hmm... dat is wel een sterk getuigenverklaring. Maar ik houd vol: met betere planning had dit in vier uur gekund." **Victor:** "En met betere planning had u vandaag geen rechtszaak over een kapotte schutting hoeven te voeren, maar kijkt u nu naar de ironie!" **Mevrouw De Wit:** (Glimlacht voor het eerst) "Punt voor de keuken. Maar ik eis nog steeds schadevergoeding voor mijn wachttijd. Ik stel voor: een extra portie van die heerlijke aardappelpuree." **Victor:** (Lacht) "Vooruit, ik capituleer. Maar alleen omdat u de eerste advocaat bent die 'al dente' correct uitspreekt. Uw ossenstaart is klaar, en de puree komt er gratis bij." **Mevrouw De Wit:** "Ziet u? Onderhandelen loont. Misschien moet u eens een juridisch adviseur in dienst nemen." **Victor:** "Alstublieft niet. Dan eist hij binnen een jaar partnership op in mijn bechamelsaus." *[Victor schuift het bord triomfantelijk naar voren. Mevrouw De Wit neemt een hap en geeft een duim omhoog.]* **Einde**