Stel je voor: een klein autootje, genaamd Bob, staat vast in een file die zo traag kruipt dat je bijna zou denken dat de auto’s zich in slow motion bewegen. Het regent zo hevig dat de hemel lijkt te proberen te spoelen met een emmer water, terwijl de ruitenwissers het loodzware werk doen alsof ze een dansje willen geven. Bob heeft net zijn favoriete playlist aangezet, maar het geluid wordt overschreeuwd door het geraas van de regen en het getik van de ruitenwissers—een soort drumsolo zonder publiek. Plotseling stopt een eendje, dat kennelijk op weg was naar een geheime eendenvergadering, midden op de weg. Het eendje kijkt Bob aan met een blik die zegt: “Mag ik ook even meedoen aan de vertraging?” Bob probeert te lachen, maar zijn raampje zit dicht. Het eendje besluit vervolgens om een dansje te doen, alsof het de hoofdact is van de regen-show. Terwijl de auto’s langzaam verder schuifelen, begint het eendje te flapperen en te kwaken alsof het een Broadway-musical op de regenbaan is. Aan de horizon verschijnt plots een man met een paraplu die niet echt een paraplu lijkt, maar een grote, felgekleurde kunstmatige bloem. Hij wandelt nonchalant tussen de auto’s door, alsof hij een modeshow loopt in plaats van een verkeersopstopping. Elke keer dat hij langs een auto loopt, blaast hij een soort magische toverspreuk en de auto’s lijken even te veranderen in houten speelgoedauto’s of in een karikatuur van zichzelf. En net wanneer je denkt dat de situatie niet absurder kan worden, begint een groepje kinderen op de achterbank met waterpistolen te spuiten, niet op elkaar, maar op de regen zelf. Ze lachen en roepen: “Dit is onze drijvende boot!” terwijl de regen als een muur van water blijft komen. De auto’s staan stil, de eenden dansen, de bloem-wandelaar fluit een melodie en Bob vraagt zich af of hij misschien in een surrealistisch stripverhaal is beland, waar de regen niet alleen water is, maar ook een komisch toneelstuk met een eigen wil.

De regen tikt een ongeduldig ritme op het dak, alsof de wolken zelf haast hebben om ergens te komen. Voor me strekt zich een zee van roodlicht uit die zo eindeloos lijkt dat ik vermoed dat de verkeersopstopping doorloopt tot in de volgende provincie. Mijn ruitenwissers zwaaien als een metronoom die de treurige cadans van het fileleven markeert. Plotseling zie ik in de auto naast me een man die met een opblaasbare gitaar air-guitar speelt, zijn gezicht vertrokken in rock-'n-roll-extase. Zijn mond beweegt onhoorbaar mee met "Highway to Hell" - de ironie lijkt hem te ontgaan. Drie auto's verderop heeft iemand een picknicktafeltje op het dak gezet en eet hij met een plastic vork uit een Tupperware-bakje, af en toe hoofdschuddend naar de stilstand. Dan begint de vrachtwagen voor me te transformeren. Eerst vouwt de chauffeur een origami-zwaan uit een wegwerpregenscherm. Vervolent ziet hij me aanstaren en biedt hij via gebarentaal een kopje virtuele koffie aan. Ik bedank hoffelijk en hij schenkt een denkbeeldige espresso in die zo levendig is dat ik bijna de aroma's kan ruiken. Het hoogtepunt komt wanneer de auto's voor me plotseling hun ruitenwissers synchroniseren. Links, rechts, links, rechts - het wordt een regenachtig ballet. De bestuurders steken spontaan hun handen uit de ramen om in hun handpalmen te klappen, alsof we collectief besluiten dat als we hier toch vastzitten, we er maar een flashmob van kunnen maken. Net als ik denk dat het niet gekker kan, opent de lucht zich volledig. De regen verandert in een zacht neerdwarrelende suikerspin, die plakkerige draden vormt op onze voorruiten. De man met de luchtgitaar begint eraan te knabbelen, en ik overweeg serieus of ik mijn ruitenwissers nu beter op "snoep" of "normaal" kan zetten. Het leven in de file is nooit voorspelbaar - je moet gewoon leren genieten van de absurditeit.