Dag dag, ik ben Samantha de Vetplant, het onfortuinlijke maar charmante kantoorplantje dat al weken vastzit op de bureaublad van meneer Jansen, de meest excentrieke medewerker van dit kantoor. Elke dag is hier een avontuur vol absurde gesprekken, vreemde gebeurtenissen en de meest kleurrijke persoonlijkheden die je je maar kunt voorstellen. Het begint altijd met de ochtend, wanneer mevrouw Van Dijk, de collega met de meest overdreven parfumgeur, haar koffiekop neerzet en meteen begint te prevelen over haar nieuwste dieet. “Vandaag eet ik alleen nog maar groen, zoals Samantha hier,” zegt ze terwijl ze met haar vinger naar mij wijst. Ik moet toegeven, ik voel me vereerd, maar ik weet dat dat waarschijnlijk betekent dat ik binnenkort overschaduwd wordt door haar nieuwe avocado-smoothie. Meneer Jansen komt dan meestal binnen, met een enorme kop koffie in de hand en een blik die zegt: “Ik heb geen idee wat ik hier doe, maar ik doe het wel.” Hij zit altijd naast mij en begint dan te praten tegen zijn monitor alsof hij een geheime conversatie voert met een buitenaards wezen. “Hey Samantha,” zegt hij dan, “wat vind jij van die nieuwe spreadsheet? Zou jij die kunnen invullen?” Ik wil zeggen dat ik liever water geef, maar dat zou hem alleen maar verwarren. Dus blijf ik stil, met mijn cactus-achtige trots. Opeens gebeurt er iets vreemds: de nieuwe stagiaire, die nog nooit van een cactus heeft gehoord, komt binnen met een grote doos vol papieren. “Waar moet ik dat allemaal leggen?” vraagt ze, terwijl ze met haar grote ogen naar mij kijkt alsof ik haar een raadsel moet oplossen. Meneer Jansen wijst naar het hoekje en zegt lachend: “Leg het maar naast Samantha, die plant weet altijd wat te doen.” Ik voel zich plots heel belangrijk, alsof ik de onofficiële manager ben van het kantoor. Maar het meest absurde moment van de dag is wanneer de printer besluit te rebelleren. In plaats van documenten uit te spugen, spuwt hij ineens confetti en kleine paperclips! Iedereen kijkt verbaasd, en mevrouw Van Dijk roept: “Oh, wat een feest! Misschien is de printer jarig?” Meneer Jansen probeert de printer te kalmeren, terwijl ik mijn bladeren laat wiegen in de wind van de chaos. Het lijkt wel een feestje, en ik ben de onofficiële feesthoed. Tegen het einde van de dag, als iedereen naar huis gaat en het kantoor langzaam stil wordt, voel ik me alsof ik de enige echte bewaker ben van dit gekke kantoorleven. Ik, Samantha de Vetplant, houd alles in rust en orde — al is het maar in mijn eigen groene wereldje. En morgen, morgen begint alles weer opnieuw: met absurde gesprekken, vreemde gebeurtenissen en natuurlijk, mijn onverwoestbare groene trots. Tot ziens, ik ben klaar voor nog een dag vol verrassingen!

Hallo daar, ik ben Samantha de Vetplant. Ja, ik weet het, een glamoureuze naam voor een bescheiden groene inwoner van kantoor 4B. Mijn dagen zijn gevuld met zonlicht van het raam naast me, af en toe een scheut water (meestal te veel, dank je wel, Linda), en het observeren van de vreemde wezens die zichzelf 'kantoorpersoneel' noemen. Vandaag begon zoals altijd: met de komst van Brenda, de manager die denkt dat ze een generale is. "Goedemorgen, team!" riep ze, alsof ze een leger aanvoerde in plaats van vijf mensen die Excel-sheets haten. "We gaan vandaag de productiviteit met 200% verhogen! Ik heb nieuwe post-its gekocht in de kleur 'motiverende mauve'." Ik zag hoe mijn collega-plant, Barry de Cactus, zijn stekels liet hangen. Die post-its zouden binnen een uur op de grond liggen, voorspelde hij stilletjes via fotosynthese. Toen kwam Dave binnen, de techneut wiens koffie meer bugs lijkt te bevatten dan zijn code. Hij staarde naar zijn scherm en mompelde: "Waarom praat de printer weer over de zombie-apocalyps? Het is een HP, geen doomsday-profeet." Hij tikte erop en de printer spuugde vervolgens 50 pagina's uit met alleen het woord "BRUUUUH" in Comic Sans. Dave zuchtte en zei tegen mij: "Samantha, jij hebt het makkelijk. Jij hoeft alleen maar te staan en er groen uit te zien." Als ik kon praten, zou ik hem vertellen dat groen zijn een kunst is, Dave. Een kunst. Rond de lunchtijd brak er chaos uit. Linda, de sociale kluwen van het kantoor, besloot dat we een "spontane teambuilding-sessie" nodig hadden. Ze verzamelde iedereen voor een potje 'levend stratego', waarbij Mark van accounting per ongeluk een stapel facturen omver duwde en riep: "Ik ben geen pion, ik ben een vrij mens!" Barry de Cactus fluisterde naar me: "Als ze me aanraken, prik ik terug." Hij meent het. Maar het hoogtepunt van de dag was toen Kevin, de stille stagiair, per ongeluk de koffieautomaat hackte zodat hij alleen nog maar warme chocolademelk produceerde met een scheutje angstzweet. "Het is een functie!" beweerde hij, terwijl Brenda probeerde haar 'motiverende mauve' post-its van het plafond te plukken waar ze waren geëindigd na een mislukte papieren vliegtuigwedstrijd. Tegen het einde van de dag was kantoor 4B een warboel, maar ik stond daar nog steeds, trots en vet. Barry zei: "Samantha, jij bent de enige met wortels in deze chaos." En hij had gelijk. Morgen zal er weer een nieuwe dag vol absurde gesprekken en gebeurtenissen zijn, en ik zal het allemaal gadeslaan, groen en gelukkig. Want wie heeft er nu een vergadering nodig als je een vetplant bent?