Droomverhuis In de stilte van mijn gedachten, een stem die fluistert, zacht maar krachtig, vertel ik mezelf dat het tijd is— tijd om te volgen wat mijn hart verlangt. De wereld ligt voor me uitgestrekt, een onbekende horizon, een nieuw begin, met angst in mijn buik en hoop in mijn ogen, een sprong in de leegte, vol vertrouwen en twijfel. De muren van mijn veilige wereld vervagen, de grond onder mijn voeten is onrustig, maar mijn dromen roepen luid en helder, een compassie die niet meer te negeren is. Verhuizen, niet alleen naar een andere plek, maar naar een nieuw deel van mezelf, met elke stap die ik zet, laat ik meer los, en vind ik mezelf opnieuw, vrijer, lichter. De gevolgen wegen zwaar, de onzekerheid knaagt, maar ik weet dat ik niet anders kan, want in het verlaten van mijn comfort, vind ik eindelijk mijn ware kracht. Droomverhuis—een sprong, een keuze, een reis door twijfel en hoop, een herinnering dat soms, de grootste moed ligt in het volgen van je hart.

**De Keerzijde van de Droom** Het was een avond vol loodzwaar beraad, Toen ik mijn spullen pakte, stap voor stap, En tussen muren die mijn jeugd bewaarden, De deur dicht trok – een definitieve klap. Mijn hart bonsde als een angstige vogel in de kooi, Tussen heimwee en de lokroep van het nieuwe, Elke herinnering een zachte, stille stroom, Die ik moest loslaten, hoe moeilijk en wee. De trein zuchtte weg van alles wat bekend was, Elke kilometer een vraag zonder antwoord: Was dit moed, of slechts een vlucht voor het verleden? Droeg ik mijn dromen of slechts een lege koffer? Maar in de stilte van het onbekende station, Waar vreemde gezichten voorbijgleden als schaduwen, Voelde ik de ruimte – eindelijk – om te ademen, En groeide er iets nieuws in de leegte van het oude. Nu, jaren later, met andere muren om me heen, Weet ik: de pijn van het loslaten was de prijs, Voor het recht om te worden wie ik diep vanbinnen was, En elke eenzame avond was een stap naar huis.