De reis van vriendschap In het begin, een sprankeling, zoals de eerste zonnestraal die door het bladerdek breekt, een lach die weerkaatst in ogen, onbevangen, vol verwachting, een pad dat zich ontvouwt onder onze voeten, volbelovend en nieuw. We dansen door de dagen, met voeten in het zand, handen die elkaar vinden in het donker, vertrouwen dat groeit als een boom, wortels diep in gedeelde dromen, bladeren vol verhalen, vol geheimen. De tijden veranderen, stormen razen, regen die hard neerdaalt, de weg wordt hobbelig, soms onzichtbaar, een strijd om vast te houden, een zoektocht naar licht in de schaduw, waar woorden tekortschieten, blijven onze stilte en blik. Maar zelfs in de stormen, blijft de kern onveranderd, een vlam die nooit dooft, een band die zich niet breekt, want ware vriendschap is het pad dat zich blijft vormen, met elk nieuw hoofdstuk, met elke hindernis die we samen overwinnen. En als de reis ooit stilvalt, blijf ik je herinneren— de vreugdevolle start, de groei, de storm, de kracht van onze verbondenheid, onuitwisbaar, eeuwig, een verhaal dat nooit eindigt.

**De Kaart van Ons** Eerst was het lachend zand tussen onze tenen, stranden waar de zon nooit onderging. We bouwden kastelen van dromen, dronken limonade en oneindigheid. Jouw lach was een muziekdoos die alle klokken liet vergeten slaan. Toen kwamen de seizoenen met hun scherpe randen. Er groeide onkruid in de tuin van vertrouwen, woorden vielen als stenen in plaats van veren. Soms stonden we aan tegenovergestelde oevers, elk met een eigen storm in onze ogen. De bruggen trilden, maar ze braken niet. We leerden navigeren door mist, vonden kompasnaalden in oude inside jokes. Soms was samen zwijgen de luidste vorm van begrip. We droegen elkaars regen tot er weer licht door de gordijnen scheen. Nu kennen we de barsten en de schoonheid, het heimwee naar wat was, de moed voor wat komt. Onze vriendschap is geen rechte weg meer, maar een landkaart vol kronkels en hoogtepunten – en ik zou geen centimeter willen missen.